در هفتمین آیه،به دنبال آیات قبل از آن که سخن از لجاجت فرعونیان در برابرآیات الهی و بلاهای مختلفی است که به عنوان بیدار باش بر آن قوم نازل شد و به دعای«موسی بن عمران»برطرف گردید،میفرماید:«(هنگامی که نه معجزات الهی در آنها اثرگذاشت و نه بلاهای هشدار دهنده)سر انجام ما از آنها انتقام گرفتیم و آنها را در دریا غرقنمودیم،زیرا،آنها آیات ما تکذیب کردند و از آن غافل شدند، فانتقمنا منهم فاغرقناهم فیالیم بانهم کذبوا بآیاتنا و کانوا عنها غافلین » (10)
همان گونه که از آیه استفاده میشود،سرچشمه بدبختی و هلاکت قوم فرعون،تکذیب آیات الهی و«غفلت»بود.
ممکن است«غفلت»سرچشمه تکذیب باشد،بنابراین ریشه اصلی،همان«غفلت وبیخبری»بوده است و یا این که بعضی از آیات را تکذیب کردند و بعضی را به فراموشیو«غفلت»سپردند که در این صورت هر کدام،عامل مستقلی محسوب میشوند.
بعضی از مفسران ضمیر«عنها»را به نقمت و عذاب الهی باز گرداندهاند که در اینصورت تنها تکذیب آیات الهی موجب بدبختی آنها محسوب میشود،ولی این احتمالبسیار ضعیف است،زیرا،این ضمیر در کنار آیات قرار گرفته و ظاهرا به آن بازگشتمیکند.
بعضی از مفسران در این جا،سؤالی مطرح کردهاند که شاید همین سؤال سرچشمهاحتمال بازگشت ضمیر«عنها»به نقمت و عذاب باشد و آن این که«غفلت»از اختیارانسان بیرون است و چیزی نیست که موجب عذاب الهی شود.
ولی پاسخ این سؤال روشن است،زیرا،در بسیاری از موارد،سرچشمه«غفلت»
اختیاری است.هنگامی که انسان به سراغ آیات الهی نرود و در آنها تدبر نکند و گوش بهسخنان معلمان الهی ندهد، طبیعی است که حالت«غفلت»بر او چیره میشود و از همین رو،بسیار دیدهایم که افراد خطاکار را به خاطر غفلتشان مذمت کردهاند.