ج- مستی نعمت
مستی نعمت(که با غرور شباهت زیادی دارد،اما در واقع چیزی جدای از آن است)
نیز انسان را در گرداب غفلت میافکند.
هنگامی که افراد کم ظرفیت خود را در ناز و نعمت دیدند،گویی مست میشوند ومستی آنها را در«غفلت»از واقعیتهایی که اطراف او را گرفته است،فرو می برد و این یخبری و غفلت همچنان ادامه مییابد تا سر انجام سیلی اجل در صورت او نواخته شودو بیدارش کند،همان گونه که امیر مؤمنان علی علیه السلام فرموده اند:«من غفل عن حوادث الایام ایقضه الحمام،کسی که از حوادث روزگار غافل شود،مرگ او را بیدار خواهد کرد.» (31)
امام سجاد،علی بن الحسین علیه السلام نیز فرموده اند:
«ان قسوة البطنة و کظة الملاه و سکرالشبع،و غرة الملک مما یثبط و یبطی عن العمل و ینسی الذکر و یلهی عن اقترابالاجل حتی کان المبلی بحب الدنیا به خبل من سکر الشراب،
سنگدلی حاصل ازشکم پرستی و پرخوری و مستی سیری و غرور حاکمیت،از اموری است که انسان را از عمل باز میدارد و یاد خدا را به فراموشی می سپرد و او را از نزدیک شدن اجل،غافل میکند تا آنجاکه گویی گرفتار حب دنیا،مست شراب است» (32)