(...◕✿◕◕✿◕ ساخت مسجد بر مزار مومنان ◕✿◕◕✿◕...)

[یاس بهشتی* خادمه باب الحوائج جواد الائمه (ع)*]

ساخت مسجد بر مزار مومنان

برخی چنین اشکال کرده اند که چرا مسلمانان و به ویژه شیعیان برخی قبور بزرگان و اولیای دین خود را به مسجد و مصلایی برای گزاردن نماز تبدیل کرده اند؟

در پاسخ به این گروه می توان با استناد به قرآن چنین گفت:

"در داستان اصحاب كهف ، قرآن كریم پس از تشریح چگونگی اطلاع مردم از قبر آنان ، به بیان اختلاف مردم درباره نحوه تكریم و گرامیداشت آنان می پردازد و به دو نظر اشاره می كند . عده ای معتقد بوده اند باید روی قبر آنان مقبره ای ساخت تا برای همیشه یاد آنان در بین مردم جاوید بماند . گروهی دیگر ، معتقد به ساختن مسجد برروی قبر آنان و نماز گزاردن در آن بوده اند.

قرآن كریم بی آنكه نظری را تخطئه و محكوم كند ، هر دو پیشنهاد را بدین ترتیب نقل می كند :

(كَذلِكَ اَعْثَرْنا عَلَیْهِمْ لِیَعْلَمُوا أنّ وَعْدَاللّهِ حَقٌّ وَأنَّ السّاعَةَ لارَیْبَ فِیها ، إذْیَتَنازَعُونَ بَیْنَهُمْ أَمْرهُمْ فَقالُوا ابْنُوا عَلَیْهِمْ بُنْیاناً رَبُّهُمْ اَعْلَمُ بِهِمْ ، قالَ الَّذِینَ غَلَبُوا عَلی أَمْرِهِمْ لَنَتَّخِذَنَّ عَلَیْهِمْ مَسْجِداً ) . (كهف / 21 )

« و این چنین مردم را متوجّه حال آنها كردیم ، تا بدانند كه وعده خداوند ( در مورد رستاخیز ) حق است و در پایانِ جهان و قیامِ قیامت شكی نیست ؛ در آن هنگام كه میان خود درباره كار خویش نزاع داشتند ، گروهی می گفتند : « بنایی بر آنان بسازید [ تا برای همیشه از نظر پنهان شوند و از آنها سخن نگویند كه ] پروردگارشان از وضع آنها آگاهتر است . » ولی آنها كه از رازشان آگاهی یافتند [ و آن را دلیلی بر رستاخیز دیدند ] گفتند : « ما مسجدی در كنار [ مدفن ] آنهامی سازیم . [ تا خاطره آنها فراموش نشود ] » .

مفسرین معتقدند ، پیشنهاد اول از سوی مشركان مطرح شده است . زیرا در مورد اصحاب كهف گفته اند ( رَبُّهُمْ اَعْلَمُ بِِهِمْ ) « خدایشان آگاهتر به حال آنان است ».

زیرا این جمله ، حاكی است كه آنان از هر نوع اظهارنظر درباره سرنوشت آنان خودداری كرده و به طور دربست به خدا واگذار كردند و این برخورد محتاطانه دلیل بر اختلاف در عقیده است.

اما پیشنهاد دوم ( بنای مسجد بر قبر آنان ) به خودی خود گواهی می دهد كه از سوی مؤمنین مطرح شده است و هدف آنان ، تبرك جستن به مزار انسانهای موحد بوده است .

قرآن كریم با نقل این پیشنهاد و بدون آنكه به نقد و ردّ آن بپردازد، عملاً مقبول بودن آن را در نزد خداوند سبحان امضاء كرده است .

طبری در تفسیر آیه مذكور می نویسد : « یكی از اصحاب كهف كه بیدارشده بود به شهر آمد . هنگامی كه در بازار قدم می زد ، افراد بسیاری را دید كه به اسم عیسی ابن مریم علیه السَّلام قسم می خوردند . با دیدن این صحنه ، حیران و مبهوت ماند و بر وحشتش افزون شد . به دیواری تكیه زد و با خود گفت : به خدا قسم ، نمی فهمم چه شده است ! دیشب اگر كسی نام عیسی ابن مریم علیه السَّلام را می برد كشته می شد ولی امروز هر كسی بی مهابا نام عیسی را بر زبان می آورد . شاید اینجا ، آن شهری كه من می شناختم نیست » .

منبع:

مرزهاى توحید و شرك در قرآن، جعفر سبحانی
تنظیم برای تبیان: گروه دین و اندیشه_شکوری