آیتی از خداست معصومه ...{اشعار زیبادروصف کریمه اهل بیت(ع) }

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

روح ايمان

ولاى حضرت معصومه راحت جانست
به چشم مردم آگاه روح ايمانست

كسى به دعوى ايمان خود بود صادق
كه پيرو نبى و تابع امامان است

چو اهل بيت نبى گوهران بى مثلند
بهايشان ز شرف فوق درك انسانست

به هر گلى كه ز باغ رسالت است و على
هر آنكه دل ندهدجوار نزد يزدانست

چه جاى آن كه نباشد محب معصومه
كه او به چرخ ولا اختر درخشانست

به خاك پاى تو اى بنت موسى جعفر
كه توتياى ضيابخش اهل عرفانست

اگر چبيبه حق خوانمت از آن باشد
كه بر مقام تو عارف خداى سبحانست

(لمعات عشق, ص 102)

[شهاب منتظر]

اي محيط شرم و درياي وقار

موج پاكي ، اوج عز و افتخار

اي به شهر علم و تقوي آفتاب

آفتاب حسن و خورشيد حجاب

اي نهال سبز بستان رسول

يك ثمر گل از گلستان بتول

دختر صديقه ي اطهر تويي

يادگار موسي جعفر تويي

از همه گلهاي عالم بهتري

چشمه ي جاري ز حوض كوثري

اي صفا بخش دل و جان همه

نام تو چون نام مادر ، فاطمه

همچنان اجداد خود مظلومه اي

پاي تا سر عصمتي ، معصومه اي

سجده بر خاك تو پاكي مي كند

گل به پيشت سينه چاكي مي كند

اي وجود پاك اي نيكو سرشت

با تو شهر قم بود باغ بهشت

كشور ما از دو گل دارد بهار

هم بهار و هم وقار و اعتبار

هر دو گل از باغ گلهاي رسول

هر دو گل از نسل زهراي بتول

آن يكي در شهر قم شهر صفاست

اين يكي در مشهد و نامش رضاست


محمّد مبشری

[خادمه زینب کبری(س)]

با همین چشم های خود دیدم، زیر باران بی امان بانو!
درحرم قطره قطره می افتاد آسمان روی آسمان بانو

صورتم قطره قطره حس کرده ست چادرت خیس می شوداما
به خدا گریه های من گاهی دست من نیست مهربان بانو

گم شده خاطرات کودکی ام گریه گریه در ازدحام حرم
باز هم آمدم که گم بشوم من همان کودکم همان، بانو

باز هم مثل کودکی هر سو می دوم در رواق تو در تو
دفترم دشت و واژه ها آهو...گفتم آهو و ناگهان بانو...

شاعری در قطار قم - مشهد چای می خوردو زیر لب می گفت:
شک ندارم که زندگی یعنی، طعم سوهان و زعفران بانو

شعر از دست واژه ها خسته است بغض راه گلوم را بسته است
بغض یعنی که حرف هایم را از نگاهم خودت بخوان بانو

این غزل گریه ها که می بینی آنِ شعر است، شعر آیینی
زنده ام با همین جهان بینی، ای جهان من ای جهان بانو

کوچه در کوچه قم دیار من است شهر ایل من و تبار من است
زادگاه من و مزار من است، مرگ یک روز بی گمان...

برقعی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

شهر قم یک گل به نام حضرت معصومه دارد
این شرف را شهر قم با حضرت معصومه دارد

شهر ما سرمست گشته از شمیم عطر کویش
یک جهان عطر مصفا حضرت معصومه دارد

هر که شد مهمان به قم از فیض اولبریز گشته
این کرامتها به دلها حضرت معصومه دارد

من چه گویم از محبت ، از وفا ، از عشق بانو
یک بغل فیض معلا ، حضرت معصومه دارد

بی بی ما بس که دارد بر رفیقانش مروّت
در گهی غرق تماشا حضرت معصومه دارد

مانده ام در کار این احسان و این فیض مکرر
عاشقی بی تاب و شیدا حضرت معصومه دارد

کاش می شد با جهانی گویم از گیرائی او
محفلی پر نور و والا حضرت معصومه دارد

در حریمش چون نباشد فاصله بین ضعیفان
صحنه ای پر شور و غوغا حضرت معصومه دارد

اشک مانده در خجالت در طواف طور چشمش
چشمه ای یکتا به دنیا حضرت معصومه دارد

من فدایت بی بی عالم عزیزا
برکه ای از دار معنا حضرت معصومه دارد

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

امشب از آسمـان، مه انـور رسیده است
آئینـــه ای ز نـور پیمبــــر رسیده است

این جلوه و جلال کدامیـن ستـاره است
کزآسمــان به جلـوۀ دیگـر رسیده است

کـم کـم طلـوع صبـح وفـا دیـدنی بود
گوئی شب فـراق بـه آخــر رسیده است

از مشـرق مـدینــه پی عـرض احتـرام
مهـر فلک بـه دامـن پـرُ زر رسیده است

وقتی طنیـن بـال مـلائـک بلنــد شـد
آمـد خبـرکـه جلـــوۀ داور رسیده است

یک گل به نام حضرت معصومـه از خـدا
امشب بـرای مـوسی جعفر رسیده است

هفت آسمـان نظـاره گـر او بـود کـه او
با شوکت و جـلالت و بـا فـَر رسیده است

آئینـه دار زُهــرۀ زهــرا رسیــد و بـاز
گفتنــد نـور زُهــرۀ ازهــر رسیده است

این است بـانـوئی که مقــام رفیـع او
تا طاق عـرش خـالق اکبــر رسیده است

این است گوهری که ز دریای علم و دین
بـر ســاحل حقیـقتِ بــاور رسیده است

این است آن کریمه که از جـود و مکرمت
فیضش به ناتوان و تـوانگـر رسیده است

این است آن شفیعه که از قـدر و منزلت
آوازه اش به عـرصۀ محشر رسیده است

کـم گفتـه ام اگـر کـه بگــویم برای او
همچون مقـام ساره و هاجر رسیده است

هـرچه رسیده است بر آن حضرت از خدا
از قـدر روزگــار فــزون تـر رسیده است

از داستـــان غُـربـت درد آشنـــای او
خوناب سینــه بـر مـژۀ تـر رسیده است

کی نـا امیـد می رود از درگهش بــرون
هرکس که با امیـد به این در رسیده است

بـر زائـربهشتی کــویش نــدا دهنــد
لب تشنه ای به چشمۀ کوثر رسیده است

بـا التفــات اوست«وفــائی»اگــر تـو را
از کـــردگــار رزق مقــدّر رسیده است


شاعر : استاد سید هاشم وفایی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تا ابد باغچه ی عطر بهار است اینجا
دست گلهاست که بر دامن یار است اینجا

هر طرف رایحه باغ تجلی دارد
به گمانم سحر آینه زار است اینجا

بالهایی که ملائک به طواف آوردند
وقف برداشتن گرد و غبار است اینجا

هر طرف آهوی دلهاست به دام افتاده
نکند منطقه ی باز شکار است اینجا

بس که روشن شده از گنبد تو صبح حرم
نور خورشید کم از شمع مزار است اینجا

تحفه هایی که زمینی است کجا لایق اوست
صلوات است که شایان نثار است اینجا

این سخن بر غزل پیش ضمیمه بادا
هرچه داریم نثار تو کریمه بادا

در تماشای جلال تو ادب باید داشت
ناله ای بدرقه راه طلب باید داشت

در خور منزلت و شأن تو ذیقعده نیست
جشن میلاد تو در ماه رجب باید داشت

کوثر اسم تو شیرینی ایمان دارد
وقت نامت به دهان طعم رطب باید داشت

عاقل از درک حظور تو به عجز افتاده
به تمنای تو دیوانه لقب باید داشت

همچو پروانه اگر سوخت پر ما سهل است
سخت عمری که پی شمع تو تب باید داشت

آفرین بر تو که سر بودی و مکتوم شدی
خواهر و دختر و هم عمه معصوم شدی

لایق صحبت صبح تو به جز شبنم نیست
جز ستاره شب احساس تو را محرم نیست

در کویر آمدی از زمزمه گل رویاندی
یعنی احساس زلال تو کم از شبنم نیست

آنکه ایوان نجف گفته صفایی دارد
داند ایوان تو از مرقد مولا کم نیست

پای شیطان به شکوه حرمت باز نشد
آنکه بیرون ز بهشت تو رود آدم نیست

عشق بی حد تو را کافری اش می خوانند
کفر هم باشد اگر آخر این عالم نیست

آسمان می چکد از خواهش عرفانی ما
حالت دَرهم ما مستحق دِرهم نیست

از نسیم سحر آرام گهت پرسیدم
که لبش جز به تب بوسه بر آن پرچم نیست

حرمت جلوه توحید دمادم دارد
قبله گاه است ولی مسجد اعظم دارد

جواد زمانی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

ازشب میلاد تو اینگونه حاصل می شود
ماه روز اول ذی القعده کامل می شود

بارها سر در میارد از شب میلاد تو
تا که جبرائیل ازخورشید غافل می شود

گوئیا شان نزولش می شود ایران ما
هرچه بر "موسی بن جعفر"سوره نازل می شود

پای او "شاه چراغ "ودستها "عبدالعظیم"
چشم ایران چون که مشهدگشت-قم=دل می شود

خاک مشهد نسخه ی ایرانی کرب وبلاست
حضرت معصومه زینب را معادل می شود

هرچه قابل تر در این مجموعه ناقابل تر است
هرچه ناقابل در این مجموعه قابل می شود

هرکسی از خویش داخل گشت خارج می شود
هرکسی از خویش خارج گشت داخل می شود

هرکسی درشهر عاقل گشت عاشق هم نشد
هرکسی درصحن عاشق گشت عاقل می شود

رتبه ها بر عکس دنیا می دهد اینجا جواب
شاه باترفیع در صحن تو سائل می شود

درحریمت شعر گفتن کار خودرا می کند
"شاطر عباس قمی" هم گاه "دعبل "می شود

اشک وقتی واقعی شد در حرم هم سرگرفت
پس به جای مُهر پیشانی من گل می شود

هرکسی طرز ارادت را به تو توضیح داد
صاحب یک جلد توضیح المسائل می شود

گوشه ای از لطف پنهان تو که معلوم نیست
گوشه ای از لطف معلوم تو"فاضل"می شود

تاچهل شهرمجاور وسعت اکرام توست
پس من ِهمسایه ات رانیز شامل می شود

مشکلات سختم آسان شد ولی کاری بکن
دل بریدن از تو دارد باز مشکل می شود

شاعر:مهدی رحیمی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

هدایت می‌وزد از مکتب توحید چشمانت
خدا را شکر بانو ٬ گشته ام امشب مسلمانت

بشارت می‌رسد بر من ٬ طلوعی می‌کند روشن
سحر از مشرق آیینه‌ها ٬ خورشید چشمانت

ترنم می‌کنم امشب ٬ تبسم‌های نورت را
به شوق وصف نور تو ٬ شدم بانو غزلخوانت

تو نور عصمت هفتم ٬ گواه هشتمین مهری
زمین آیینه ی عشقت ٬ فلک آیینه گردانت

اگر معصومه ی مهرت ٬ بخندد بر شب هستی
چو قلب قم شود بانو ! دل خلقت چراغانت

تبسم کن به زیبایی ٬ که مهری عالم آرایی
بُود نورت اهورایی ٬ دل آیینه حیرانت

نسیم کوثر فطرت ٬ سحاب رحمت عصمت !
مرا خیس کرامت کن ٬ شبی در زیر بارانت

قسم بر لیلة القدری ٬ که قرآن تو نازل شد
تو نوری از خدا هستی ٬ خدا باشد ثنا خوانت

شمیم جلوه زار « هو » ٬ تو هستی از خدا گلبو
شبی می‌آیم ای بانو ! به گلگشت گلستانت

زیارت می‌کنم عاشق ٬ کرامات نگاهت را
دو رکعت نور می‌خوانم ٬ سحر در صحن چشمانت

ز دنیا من نمی خواهم ٬ به جز سرمایه ی مهرت
نظر هرگز نمی دوزم ٬ مگر بر دست احسانت

نخواهم کرد من بیعت ٬ مگر با ضامن نورت
مُرید کس نخواهم شد ٬ مگر پیر خراسانت

طلوع نو بهار تو ٬ مبارک باد بر هستی
تو ای معصومه ی زهرا ! جهان بادا گل افشانت


شاعر : رضا اسماعیلی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

روز تولدت به غلط روز دختر است
در اصل روز آمدنت روز خواهر است

شادند از حضور تو اهل جهان ولی
خوشحالی امام رضا جور دیگر است

امشب به اعتبار روایات مانده ام
میلاد توست یا شب میلاد کوثر است

وقتی پس از کریم تو تنها کریمه ای
اسم تو با امام حسن حاصلش زر است

از هرچه بگذریم نشد بگذریم از این
از خواهری که این همه عشق برادر است

دریاچه ی نمک سندش بین اهل بیت
آری طعام سفره ی تو با نمک تر است

پس قلب این کویر به شوق تو می تپید
وقتی که کوه خضر برای تو منبر است

امشب حساب کرده ام از خانه تا حرم
به نیت امام رضا هشت تا در است

با این حساب باز دل بی قرار من
آهوست توی مشهد و در قم کبوتر است

جمع دل من و دل هر کس به غیر تو
در بین صحن آینه جمع مکسر است

ما را سری است با تو که گر خلق روزگار
دشمن شوند هدیه ی ما باز هم سر است

جای بقیع و آنهمه قبری که خاکی است
دیدم در این حرم چه قدر سنگ مرمر است

اوهم شبی درست پدر را ندیده است
معصومه هم رقیه ی موسی بن جعفر است


شاعر : مهدی رحیمی

[*خادمه رقیه خاتون(س)*]

ای پناه اهل محشر عید میلادت مبارک
ای همه روح مطهّر عید میلادت مبارک

ای رخت مرآت مادر عید میلادت مبارک
ای گل باغ پیمبر(ص) عید میلادت مبارک

ای قم از خاکت معطّر عید میلادت مبارک
دختر موسی ابن جعفر(ع) عید میلادت مبارک

ای سلام چارده معصوم بر جان و تن تو
نام تو معصومه(س) و عصمت گلی از دامن تو

بضعۀ موسایی و قم گشته طور اَیمن تو
پا به چشم قم نهادی قلب قم شد گلشن تو

یافت این خاک از تو زیور عید میلادت مبارک
دختر موسی ابن جعفر(ع) عید میلادت مبارک

نور از هر سو به ایوان طلایت سجده آرد
حور بر خاک قدوم زائرت صورت گذارد

جود با کلِّ وجودش هر چه دارد از تو دارد
دانش از گلدسته‌هایت بر سر فیضیّه بارد

علم را صحن تو سنگر عید میلادت مبارک
دختر موسی ابن جعفر(ع) عید میلادت مبارک

دخت و اخت و عمۀ‌ سه حجت داور تویی تو
پارۀ تن بر رسول و احمد و حیدر تویی تو

فلک استقلال ملک شیعه را لنگر تویی تو
گر در جنّت ز قم وا می‌شود، آن در تویی تو

بضعۀ یاسین و کوثر عید میلادت مبارک
دختر موسی ابن جعفر(ع) عید میلادت مبارک

قبه‌ات را اقتدار قبۀ الخضراست، آری
تربت تو تربت گمگشتۀ زهرا(س)ست، آری

زائر تو زائر صدیقۀ کبرا(س)ست، آری
صورتت را صورت انسیۀ الحوراست، آری

نخل «میثم» از تو پر بر عید میلادت مبارک
دختر موسی ابن جعفر(ع) عید میلادت مبارک