و باید دانست که اختلاف فقهاء و علماء به جهت روایات متعدد و مختلفی است که وجود دارد که میتوان آنها را به چهار دسته تقسیم نمود.
الف: روایاتی است که دلالت بر حرمت تسمیه به نحو مطلق و بدون هیچ قیدی دارد.
امام هادی(ع) فرموده است:
لايحلّ لکم ذکره باسمه
و نيز امام صادق(ع) فرموده است:
لايسمّيه باسمه الا کافر (اصول کافی ج 1 ص 333)
ب: روایاتی است که دلالت دارد بر اینکه ذکر نام آن حضرت تا زمان ظهور ممنوع است .
عبدالعظیم حسنی از امام هادی(ع) روایت میکند که آن حضرت فرمود:
«لايحل ذکره باسمه حتی يخرج فيملأ الارض قسطاً و عدلاً کما ملئت ظلماً و جوراً ».
ج: روایاتی است که علت ممنوع بودن را خوف و تقیه ذکر نموده است در بحار الانوار ج 51 ص 31 روایتی را از ابوخالد کابلی که از یاران حضرت سجاد بوده است نقل میکند که از امام باقر(ع) بعد از وفات حضرت سجاد خواست که نام حضرت مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف) را ذکر کند و حضرت فرمود: تو از من چیزی را سؤال کردی که اگر بنی فاطمه او را بشناسند حرص ورزند که او را قطعه قطعه کنند.
د: قسم چهارم روایاتی است که به اسم شریف آن حضرت تصریح شده صدوق از محمد بن ابراهیم کوفی نقل میکند که امام عسکری(ع) گوسفند سر بریدهای را برای برخی افراد فرستاد و فرمود این عقیقه پسرم محمد است.