پائیز را دوست دارم ...........

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

پائيز را دوست دارم

امروز به همراه نسیمی که می آمد
بوی پاییز را از دور دستها احساس کردم...

پاییز را به خاطر بادهایش و به خاطر برگهایش دوست دارم .

پاییز رنگ گذشته ها و خاطرات دور را می دهد.

پاييز را با همه حزني كه قلبم را در پنجه خود مي فشارد
و بيادم مي اورد آن پرنده مهرباني كه غريبانه كوچيد دوست دارم

پاییز را به خاطر رنگهایش دوست دارم....بوی پاییز می آید...

در پائيز بدنيا آمدم و در پائيز عزيزترينم را ازدست دادم

اما هنوز قلب خزان زد ه ام ، پائيز را دوست دارد ....

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

پاییز را دوست دارم برای خوشرنگی و صدای خش خش برگهایش

که انسان را به یاد رفتن و سفر کردن میاندازد

خداوندا پاییز عمرمان را در خزان ایمانمان قرار مده

[نرگس منتظر]

شب های ملال آور پاییز است

هنگام غزل های غم انگیز است

گویی همه غم های جهان امشب

در زاری این بارش یکریز است

نمیدونم چرا همیشه از فصل پاییز بدم میاد
احساس میکنم هر چه غمه تو این فصل رو دلم سنگینی میکنه

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آه پائيز ! آه پائيز!
پائيز نامهربان
پائيز غم انگيز

توهم مثل روزگار
با من مهربون نبودي
توهم خنجر زدي به دل دردمندم
و بيرحمانه عزيزترينم را ازمن گرفتي

همراه با بادهاي سوزنده ات
پرستوي غريب مرا بردي
تاج غرورم ٬‌ مايه عزت و افتخارم
پدرم ٬‌گلم ٬‌اميدم ٬ عشقم
تمام سرمايه ام ٬ همه هستي ام را
چه راحت همراه با برگهاي خزان زده ات بردي

و اينک من ٬ خسته ٬‌تنها ٬‌افسرده
خزان زده ترين باغ هستي ام
که اميدي به بهاري شدن دوباره ندارم

[ملکوت* گامی تارهایی *]

پاييز مهربان!

آوازهای رنگی خود را ز سر بخوان !
با برگهای قهوه ای و سرخ و زرد خويش

نقش هزار پرده ای از يادها بکش .....
لختی درنگ کن!

از سطر سطر دفتر يادم عبورکن!
با من کتاب خاطره ها را مرور کن!

تو يادگار عمر به تاراج رفته ای
در روزهای خاطره انگيزت

پيچيده عطر کودکی و نو جوانی ام
من دکمه های لباسم را

با دستهای مهر تو می بندم
در کوچه های خاطره انگيزت

دنبال عمر گمشده می گردم
گلدان شمعدانی و ياسم را

با قطره های مهر تو
آب می دهم

با من بمان!
با من بخوان!

همراه من کتاب زمان را ورق بزن :
زنگ دبستان را زدند...

احمد دوباره کنج حياط ايستاده است
خورشيد کم کمک به نوک کوههای غرب

نزديک می شود ....
اما هنوز از حسنک نيست يک خبر

معلوم نيست باز چرا دير کرده است!
فرياد اعتراض حيوانها می رسد به گوش :

بع بع .... مع مع
کبری هنوز پشيمان است

امسال هم دوباره کتابش را
زير درخت خانه اشان جا گذاشته

چوپان هنوز هم
دست از دروغ گويی خود برنداشته

با اينکه بره های قشنگش را
همين پارسال گرگ
از هم دريد و خورد .....

پاييز مهربان!
با من بساز!

با من برای کوچ پرستو غزل بساز!
من هم کتاب عمرو جوانی را

زير درخت سبز زمان جا گذاشتم
آموختم دروغ نگويم اما

اين گرگ نا بکار
يوسف من را
از هم دريد .....
............

دارد قطار حادثه از راه می رسد
پيراهنم کجاست‌ ؟؟

فانوس هم که نفت ندارد
کو ماه ؟؟ کو سوار ؟؟

باران حادثه است که می بارد
آن مرد در باران می رود

سد هم شکسته است
پطرس کجاست ؟؟

تاب و توان من هم از دست رفته است
بازی تمام شد!

اين دست آخر است ....
تقدير برد و من

ناباورانه باختم !
اما چقدر خوب

من گرگهای گله خود را شناختم .......

[شهیده]

غروب پاییز




دلم خون شد از این افسرده پاییز
از این افسرده پاییز غم انگیز

غروبی سخت محنت بار دارد
همه درد است و با دل کار دارد

شرنگ افزای رنج زندگانی ست
غم او چون غم من جاودانی ست

افق در موج اشک و خون نشسته
شرابش ریخته جامش شکسته

گل و گلزار را چین بر جبین است
نگاه گل نگاه واپسین است

پرستوهایی وحشی بال در بال
امید مبهمی را کرده دنبال

نه در خورشید نور زندگانی
نه در مهتاب شور شادمانی

فلق ها خنده بر لب فسرده
سقف ها عقده در هم فشرده

کلاغان می خروشند از سر کاج
که شد گلزار ها تاراج تاراج

درختان در پناه هم خزیده
ز روی بامها گردن کشیده

خورد گل سیلی از باد غضبناک
به هر سیلی گلی افتاده بر خاک

چمن را لرزه ها در تار و پود است
رخ مریم ز سیلی ها کبود است

گلستان خرمی از یاد برده
به هر جا برگ گل را باد برده

نشان مرگ در گرد و غبار است
حدیث غم نوای آبشار است

چو بینم کودکان بینوا را
که می بندند راه اغنیا را

مگر یابند با صد ناله نانی
در این سرمای جان فرسا مکانی

سری بالا کنم از سینه کوه
دلم کوه غم و دریای اندوه

آهم می شکافد آسمان را
مگر جوید نشان بی نشان را

به دامانش درآویزد به زاری
بنالد زینهمه بی برگ و باری

حدیث تلخ اینان باز گوید
کلید این معما باز جوید

چه گویم بغض می گیرد گلویم
اگر با او نگویم با که بگویم

فرود آید نگاه از نیمه راه
که دست وصل کوتاهست کوتاه

نهیب تند بادی وحشت انگیز
رسد همراه بارانی بلاخیز

بسختی می خروشم های باران
چه می خواهی ز ما بی برگ و باران

برهنه بی پناهان را نظر کن
در این وادی قدم آهسته تر کن

شد این ویرانه ویرانتر چه حاصل
پریشان شد پریشان تر چه حاصل

تو که جان می دهی بر دانه در خاک
غبار از چهره گل ها می کنی پاک

غم دل های ما را شستشو کن
برای ما سعادت آرزو کن

مشیری

[نرگس منتظر]

گاه باران همه دغدغه اش باغچه نیست

گاهی از غصه تنها شدنش می بارد

[ملکوت* گامی تارهایی *]

خردسالان پاییز را فصل " باد " می دانند که همراه خرده های برگ و خاک می وزد و آنها را ناچار می کند که گاهی چشم بر او ببندند.

در این فصل آنها باید با لباس های اندک و تابستانی خداحافظی کنند. تمام خردسالان جهان در فصل پاییز بسیاری از اوقات دقایقی خیره به کاموای بافتنی مادر، منتظر تمام شدن ژاکت یا شال و کلاه خود هستند.

خردسالی می گفت: " پاییز فصل از تنهایی درآمدن کدو تنبل و هویج و پرتقال ست، چونکه آنها هزاران دوست نارنجی پیدا می کنند" . برگ ها را می گفت. راست می گفت.

[ملکوت* گامی تارهایی *]

کودکان و نوجوانان پاییز را فصل " مدرسه " می دانند که در آن باید رنج بیدارشدن هفت صبح و خوردن گاه زورکی صبحانه و بستن بند کفش ها را بر خود هموار سازند.

فصلی که برایشان برکت هم دارد البته؛ چون نو نوار می شوند و کتاب و دفتر و مدادرنگی برایشان می خرند. مداد رنگی هایی که با آن برگ های دفتر نقاشی شان را به رنگ برگ های پاییز درمی آورند.

کودکی می گفت: " پاییز فصل شادی چترهاست که پس از خواب تابستانی برای دیدار دوست عزیزشان _ باران _ لب هایشان دوباره به خنده باز می شود ".

به خوبی دریافته بود که چترها پاییز را به خاطر باران دوست دارند آخر هویت چتر وابسته به حضور این دوست باطراوت است. آن کودک هم راست می گفت.

[ملکوت* گامی تارهایی *]

جوانان پاییز را " بهاری می دانند که عاشق شده است ". برای ایشان پاییز جاده ای خیس از باران است که دو طرفش درختان رنگ به رنگ صف کشیده اند. آنها پاییز را فصل قدم زدن های طولانی می دانند در این جاده ی خیال انگیز؛ فصل حس کردن صدای خش خش برگ ها در سکوت های طولانی تر از پیاده روی هایشان.

جوانی گفت: " پاییز فصل بیکار شدن مترسک هاست، مترسک هایی که حالا هرکاری میکنند پرنده ای به سراغ تنهایی شان نمی آید". راست می گفت.

میانسالان را اغلب انگار کاری به پاییز نیست، آنها مدتهاست درگیر روزمره ها شده اند. شاید در پاییز به تنها چیزی که فکر می کنند اضافه شدن مخارج مدرسه ی فرزندان باشد. میان سالی روزگار سختی ست که بعضی سخت ترش می کنند و بعضی نه!

هیچ میانسالی در این باره چیزی نگفت , و شاید من نشنیدم چون خیلی پنهان گفت . . .