▄♥▄ دورم شلوغ! دلم تنها ▄♥▄

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

با سلام خدمت شما خوبان

آیا تا به حال شده در اتاقتان تنها نشسته باشیدودلتان بخواهد با دیگران باشید،
اما نمی توانید کسی را که بتوانید به دیدار او بروید در نظر بگیرید.

می خواهید با کسی درباره احساساتتان صحبت کنید، اما نمی توانید کسی
را تصور کنید که خواهان شنیدن صحبت های شما باشد.

بسیاری از افراد در برهه ای از زمان، تنهایی را تجربه کرده اند.

زمانی که روابط ما بسیار کم یا بسیار نا خشنود کننده باشد، احساس تنهایی می کنیم.

در این تایپیک قصد داریم به موضوع تنهایی بپردازیم و ببینیم چطور
می شه با آن کنار آمد و آیا تنهایی همیشه بد است یا خیر ؟

منتظر نظرات شما عزیزان هستیم

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

تنهایی به معنای تنها بودن نیست، چرا که امکان دارد بتوانیم از تنها بودن
خود لذت ببریم یا این که به رغم حضور دیگران در
دور و برمان احساس تنهایی بکنیم.

با این وجود، بین تنهایی و تنها بودن رابطه وجود دارد.

ممکن است که با افراد ارتباط دائمی و منظمی داشته باشیم
و در عین حال، به لحاظ عاطفی احساس تنهایی بکنیم، غلبه بر احساس
تنهایی بدون ارتباط با دیگران کار بسیار دشواری می باشد

تحقیقات نشان داده است که هر چه تعداد تعاملات اجتماعی افراد
افزایش می یابد، احتمال تنهایی کمتر می شود.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

انواع تنهایی:



تنهایی گذرا:

دوره های کوتاه مدتی از تنهایی است، و غالبا زندگی اجتماعی فرد رضایت بخش است.

تنهایی انتقالی:

فرد به خاطر وقایع خاصی در زندگی از قبیل طلاق، مرگ، تغییر مکان زندگی
و... احساس تنهایی می کند ولی قبل از وقوع این حوادث
از روابط اجتماعی خوبی برخوردار بوده است.

تنهایی مزمن:

این نوع تنهایی یک دوره چند ساله تداوم دارد و در طی این دوران
روابط اجتماعی فرد خشنود کننده و رضایت بخش نمی باشد.

گروهی دیگر از روان شناسان، از تنهایی اجتماعی و تنهایی عاطفی صحبت کرده اند.

تنهایی اجتماعی از فقدان تعاملات و روابط اجتماعی به وجود می آید
و فرد احساس محرومیت و طرد شدگی، غم و اندوه، بی هدف بودن می کند.

تنهایی عاطفی به خاطر فقدان دلبستگی عاطفی نزدیک و صمیمانه است
و این نوع تنهایی را نمی توان با دوستیابی برطرف کرد، چراکه
نیازمند برقراری صمیمیت عاطفی است.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

علل تنهایی:



- گسسته شدن تعاملات و روابط اجتماعی افراد به خاطر وقوع وقایعی همچون:
طلاق، مرگ، تغییر مکان زندگی و ...

- ویژگی های شخصی :

عزت نفس پایین با روابط نامناسب همراه است.
کیفیت ضعیف یک رابطه عزت نفس را کاهش می دهد، و عزت نفس پایین هم
از تلاش فرد برای برقراری دوستی با دیگران جلوگیری می کند. از سوی دیگر
اگر ما دیگران را آن گونه که واقعا هستند نبینیم، ایجاد و حفظ یک
رابطه مناسب با آنها دشوار خواهد بود.

- ترس از موقعیت های اجتماعی

- مهارت های اجتماعی ضعیف

- نحوه تفکر فرد درباره خود و در مواجهه با موقعیت های اجتماعی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

تنهایی هم می‌تواند زمینه‌ساز پلیدی‌ها باشد،

هم می‌تواند مقدمه نیل به كمالات روحی و معنوی باشد،

پس باید دید كه كدام راه مطلوب و توصیه‌شدنی است

گریز از تنهایی یا خیز برداشتن به سوی آن؟

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

هراس از تنهایی


چرا بیشتر ما از تنهایی گریزانیم؟‌

چرا به محض اینكه تنها می‌شویم فوراً سعی می‌كنیم به هر وسیله‌ای كه
شده (سراغ دیگران رفتن، به آنها تلفن زدن، گوش دادن به رادیو یا تماشای
تلویزیون، مطالعه كتاب یا ورود به اینترنت خود را سرگرم كنیم تا از تنهایی درآییم؟

چرا وقتی هیچ یك از این وسایل و شیوه‌ها را در اختیار نداریم،
كلافه و بی‌حوصله می‌شویم؟

پاسخ همه این سؤال‌ها یك چیز است:

هراس از خود. وقتی تنها می‌شویم، در واقع نزد خویشتن خویش حضور
پیدا می‌كنیم و چون تصویری مثبت از خود نداریم و اساساً با خود بیگانه‌ایم، قادر
به تحمل خویش نیستیم و راهی برای فرار از این وضعیت می‌جوییم.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

از همین نكته روشن می‌شود كه چرا روح‌های بزرگ نه تنها هراسی
از تنهایی ندارند، بلكه مشتاق آن هستند.

تاریخ نیز گواهی می‌دهد كه همه انسان‌های بزرگ، از انبیا گرفته تا
عرفا و حكما، با تنهایی انس داشته و از بودن در حضور خویش لذت می‌برده‌اند.

نكته این است كه این روح‌های بزرگ ، آن‌قدر خویشتن خویش را آشنا و
دوست‌داشتنی می‌یافتند كه نه تنها از حضور در محضر خویش ملول نمی‌شدند،
بلكه چنین فرصت‌هایی را مغتنم می‌شمردند،‌ از آن استقبال می‌كردند و آن
را به مجالی برای خلوت با معبود و راز و نیاز با محبوب تبدیل می‌كردند.

در عوض، بیشتر ما به علت آنكه كمال و فضیلتی در خود سراغ نداریم از
خود گریزانیم و تاب نشستن در محضر خویش را نداریم.

اتفاقاً ترس از مرگ نیز ریشه در همین واقعیت دارد، چون مرگ وضعیتی
است كه با آن پیوندهای بیرونی (اجتماعی) انسان قطع می‌شود
و او با خویشتن خویش تنها می‌ماند.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

بازیافت خویش



حال اگر هراس از تنهایی نشانه ترس ما از خویشتن خود باشد،
چگونه می‌توان بر این هراس غلبه كرد؟

راه‌حل فقط در یك چیز است:
بازیافتن خود.

ولی این تلاش می‌باید در بستر همین زندگی اجتماعی صورت پذیرد،‌ نه
در انزوای مطلق و گریز كامل از آدمیان،‌ چون این شیوه نه با فطرت بشر
سازگار است، نه با ضرورت‌های زندگی این جهانی همخوانی دارد.

دشواری‌ كار نیز از همین جا ناشی می‌شود كه هر انسانی از روی
طبع یا ضرورت، در جامعه زندگی می‌كند، ‌ولی با اندك تأملی درمی‌یابد كه
موجودی است یگانه و تنها كه با وجود همه ارتباطات بیرونی و
اجتماعی، ‌هویتی فردی و مختص خویش دارد.

نه این امكان برایش فراهم است كه از جامعه و ارتباطات اجتماعی
خویش به صورتی كلی رهایی یابد و به خود بپردازد،‌ نه اینكه پیوندهای
اجتماعی او می‌تواندجایگزین هویت فردی و شخصی او شود.
او خودش است و خویشتن خود، تا با خود چه سودا كند.

گویی پاره‌ای از آموزه‌های اسلامی هم در مقام یادآوری همین نكته اساسی
به انسان است. برای نمونه، علی‌رغم همه توصیه‌های دینی در مورد اهمیت
پیوندهای خانوادگی و مسئولیت‌های اجتماعی، قرآن تصریح می‌كند كه انسان
به صورت فردی خلق شده و به همین صورت فردی نیز وارد
عرصه آخرت می‌شود. (سوره انعام، آیه94)

به تعبیری دیگر، هر انسانی همواره موجودیتی فردی و یگانه دارد.
ولی در زندگی دنیوی، به اقتضای شرایط، ناگزیر از زیستن جمعی با دیگران
است كه این امر می‌تواند موجب غفلت او از ماهیت فردی خویش شود.

از این رو است كه اهل معرفت توصیه می‌كنند كه
«در میان مردم باشید، ولی با آنها مباشید» (كن فی‌الناس و لاتكن معهم)

یعنی مباد آنكه اقتضائات زندگی اجتماعی در دنیا موجب غفلت
شما از ماهیت فردی و یگانه‌تان شود، چون سرمایه‌ اصلی‌تان
چیزی غیر از خودتان نیست .

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

تنها میان تن‌ها



چه گوهرها كه بر اثر كاویدن در خویش و تأمل در هستی و نجوا
با معبود به دست نمی‌آید. اما این امر مستلزم گریز از
جامعه، ترك مسئولیت‌های اجتماعی و در پیش گرفتن
زندگی راهبانه نیست (لا رهبانیه ‌فی ‌الاسلام)،

بلكه نیازمند فراهم كردن فرصت‌هایی معین در بستر زندگی
اجتماعی است، برای حضور در محضر خویش، همچنان كه شیوه همه
پیامبران و جانشینان آنها نیز همین بوده است
(«مصباح‌الشریعه»، باب 24، فواید عزلت).

روشن است كه توفیق بهره‌جویی از خلوت با خویش نیازمند
كسب حداقلی از پاكیزگی درونی است، چرا كه خلوت
ناپارسایان جز افزودن بر بدی‌ها نتواند بود.

از این جنبه حداقلی كه بگذریم، بهره‌مندی از فواید تنهایی
و خلوت با خویش نیازمند تأمل و ممارست مداوم در احوال
درون است و این راهی است كه هر كه باید به پای خویش در آن گام نهد.

بندگی جدید مجال كمی برای خلوت انسان‌ها با خویش باقی نهاده
و از سوی دیگر، دانش جدید نیز بیشتر به ابعاد منفی تنهایی (تنهایی مخرب)
پرداخته است، ولی این همه نباید موجب غفلت از
آثار مثبت و سازنده انس با تنهایی شود.

كافی است در گیر ودار اشتغالات زندگی، فرصت‌هایی بیابیم،
چشم از جهان پر آب و رنگ بیرون بدوزیم و لختی به تماشای
جهان پر رمز و راز درون بنشینیم تا به توصیه مولوی عمل
كرده باشیم كه چنین بانگ رسا در عالم سر داده است:

ای بستگان تن، به تماشای جان روید
آخر رسول گفت تماشا مبارك است

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

پيله تنهايي خود را پاره كنيد




در درون تمام افراد درونگرا ترسي ناخودآگاه نسبت به قرار گرفتن
در محيط‌ هاي اجتماعي وجود دارد.

راهكار دومي كه به شما پيشنهاد مي‌كنيم اين است كه اين ترس‌ها
را دور بريزيد. همه افراد براي خود يك حريم خصوصي دارند
كه در مورد افرادي كه به شدت برونگرا هستند، اين
حريم محدود شده و زياد به چشم نمي‌آيد.

اما افراد درونگرا براي خود حريم خصوصي گسترده‌تري قائل هستند.
پس در نتيجه براي اينكه فردي اجتماعي باشيد بايد اين حريم
خصوصي را محدود كنيد و زياد خود را در پيله تنهايي‌تان محصور ننماييد.

اگر يك‌بار دست به اين كار بزنيد، تكرار آن براي‌تان راحت‌تر خواهد شد.
بطور مثال اگر تازه به يك ساختمان نقل مكان كرده‌ايد و مواجه
با همسايه‌هاي جديد چندان هم كار ساده‌اي به نظر نمي‌آيد، براي
غلبه بر اين ترس مي‌توانيد هر روز صبح شما براي سلام كردن پيش قدم شويد.

البته لازم به ذكر است كه لازم نيست از همان شروع كار
گام‌هاي بيش از حد بلندي برداريد، هميشه مسيرهاي جديد
را با گام‌هاي كوتاه شروع كنيد تا رفته‌رفته به شرايط جديد عادت كنيد.