❀◕ ‿ ◕❀مامانی بابایی میشه دعوا نکنین ❀◕ ‿ ◕❀

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

با سلام و عرض ادب و احترام خدمت همه شما خوبان

بویژه پدران و مادران عزیز

متاسفانه امروزه ازدواج های ناموفق و بعضا اجباری و بسیاری از

مشکلات زندگی موجب شده است والدین نتوانند آن طور که باید

به تربیت بچه ها اهمیت بدهند وفرزندان آنها بر اثر بی توجهی و

کمبود محبت، خوب تربیت نمی شوند و در نتیجه در

روابط اجتماعی با مشکل روبه رو می شوند


حال به نظر شما عزیزان واقعا گناه این کودکان چیست

و چه پیشنهادی به این والدین گرامی می دهید؟؟

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

به اعتقاد کارشناسان امور تربیتی، در یک ازدواج ناموفق، پدر و مادر بر سر مسایل اساسی تربیت فرزندانشان با یکدیگر توافق ندارند.


در چنین خانواده ای کودکان از ارتباط ضعیف بین پدر و مادر خود رنج می برند و از این که می بینند آن دو موجود دوست داشتنی و عزیز آنها نسبت به یکدیگر خشونت نشان می دهند، بسیار ناراحت می شوند.

خانواده هایی که والدین در مقابل چشمان فرزندانشان بی پروا با یکدیگر دعامی کنند و بر سر هم فریاد می کشند، اثرات متفاوتی بر فرزندان پسر و دختر خود می گذارند. پسرها ممکن است رفتاری جامعه ستیز مانند پرخاشگری و هتاکی پیش بگیرند و دخترها رفتارهای اضطرابی و گوشه گیری از خود نشان دهند.

از طرفی تاثیر غیرمستقیم نزاع های والدین رویفرزندان را نباید نادیده گرفت. به دلیل وجود علایم افسردگی و ناامیدی که در والدین بعد از دعوا و مرافعه پیدا می شود، این مساله سبب می گردد وقت کمتری را والدین با کودکان خود صرف کنند.

بنابراین افراد خانواده، تندخوتر و عصبانی تر می شوند. این در حالی است که کودک در محیط خانوادگی گرم و پر از عشق و محبت و آرام، رشد و تکامل پیدا می کند؛ خانواده ای که پدر و مادر مثل اعضای یک تیم در امور مربوط به تربیت فرزند در کنار یکدیگر تلاش می کنند.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

اکثر بچه ها متوجه ناسازگاری ها و تعارضات پدر و مادر می شوند و اگر به طور مداوم شاهد زد و خورد آنها باشند، نشانه هایی از پریشانی و ناراحتی های فیزیکی و احساسی از خود بروز می دهند.

برخی تحقیقات نشان می دهد که بچه ها حتی از 6 ماهگی نسبت به استرس صداهایی که در اطراف خود می شنوند و برخوردها و منازعات پرخاشگرانه واکنش نشان می دهند.

بنابراین می توان گفت که بچه ها در هر سن و سالی در برخورد با دعوا و مشاجرات پدر و مادر خود واکنش هایی از شوک و ضربه نشان می دهند. نمی خواهند که این دعوا ادامه پیدا کند؛

زیرا سعی می کنند دخالت کنند یا با ایجاد سروصدا و اعتراض، توجه والدینشان را جلب می کنند یا آنها را به خنده وامی دارند یا از موقعیت فرار می کنند.

به طور کلی هرچه بچه ها کوچک تر باشند، احتمال گریه کردن و نشان دادن واکنش های ترس از آنها بیشتر است. بچه های بزرگتر برای تمام کردن درگیری معمولا حرف می زنند.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

روان شناسان معتقدند شواهد و مدارک نشان می دهد چیزهایی که والدین تجربه می کنند، بچه ها هم تجربه می کنند. از این رو اگر والدین عصبانی و ناراحت باشند، این احساسات به سایر اعضای خانواده نیز سرایت خواهد کرد. از آنجا که بچه ها والدینشان را الگوی خود می دانند و به آنها تکیه می کنند، دیدن آنها در حال دعوا و مشاجره برایشان ناراحت کننده خواهد بود.

لذا این نوع رفتار می تواند منجر به ایجاد احساس استرس و اضطراب در بچه ها شود. حس خانواده در آنها به همراه حس اعتماد به نفسشان تخریب می شود وقتی می بینند پدر و مادر قانون شکنی می کنند در حالی که همیشه آنها را از آن منع می کردند باعث از بین رفتن حس اعتماد در آنها شده لذا این تجربه برای بچه ها بسیار گیج کننده خواهد بود.

همچنین اگر دعوا و مشاجره بخشی از زندگی عادی پدر و مادر باشد، بچه ها همیشه منتظر بروز بحث و درگیری بین آنها خواهند بود. علاوه بر این بچه ها چون برای جلوگیری از بروز درگیری تلاش می کنند، لذا خسته می شوند.

این مساله آنها را در موقعیتی بسیار دشوار قرار می دهد و مجبورشان می کند که نقش یک آدم بزرگ را بازی کنند در حالی که نه از نظر فیزیکی و نه از نظر شناختی به آن اندازه نرسیده اند.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

بچه ها را آگاه سازید

وقتی که دعواها طولانی می شود، بچه ها به این فکر می افتند که پدر و مادرشان همدیگر را دوست ندارند و شاید می خواهند از هم جدا شوند؛

در حالی که معمولا دعوای پدر و مادر این معنی را ندارد، بنابراین لازم است که بچه ها بدانند که بزرگترها هم گاهی درست مثل خود بچه ها دعوا می کنند و در موقع دعوا ممکن است که حرف هایی زده شود که واقعا منظور آنها نبوده است.

باید برای آنها توضیح داد که بعضی روزها بزرگترها خسته و کم حوصله می شوند و شاید از دست کسی عصبانی باشند، در این زمان ممکن است در خانه بحث و دلخوری یا شاید دعوا پیش بیاید.

مخالفت به شرط آن که آبرومندانه باشد به افراد کمک می کند تا احساسات خود را به هم بگویند و جلویپر شدن و منفجر شدن را می گیرد.

مهم است که اعضای خانواده بتوانند با هم درباره احساس خود گفتگو کنند، ابراز مخالفت باعث می شود که یکدیگر را بهتر درک کنند و احساس نزدیکی بیشتری پیدا کنند.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

بر خود کنترل داشته باشید

زمانی که علایم و نشانه های پدیدار شدن دعوا و مشاجره را مشاهده کردید سعی کنید آن را به زمانی موکول کنید که بچه ها حضور ندارند شاید تا آن زمان عصبانیت شما فروکش کند؛

در واقع بهترین علاج عصبانیت به تاخیر انداختن آن است. زمانی که بناچار مشاجره درگرفت، سعی کنید کلمات احساسی را در مشاجرات خود به کار نبرید، چون بچه ها نسبت به آن کلمات کاملا حساس هستند.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

شواهد و مدارک تجربي نشان مي‌دهد که چيزهايي که والدين تجربه مي‌کنند، بچه‌ها هم تجربه خواهند کرد. از اين رو، اگر والدين عصباني و ناراحت باشند، اين احساسات به ساير اعضاي خانواده نيز سرايت خواهد کرد.

از آنجا که بچه‌ها والدين‌شان را الگوي خود مي‌دانند و به آنها تکيه مي‌کنند، ديدن آنها در حال دعوا و مشاجره برايشان ناراحت کننده خواهد بود. اين نوع رفتار مي‌تواند به ايجاد احساس استرس و اضطراب در بچه‌ها منجر شود. حس خانواده در آنها به همراه حس اعتماد به نفس‌شان تخريب مي‌شود.

وقتي مي‌بينند پدر و مادر قانون شکني مي‌کنند درحالي که هميشه آنها را از آن منع مي‌کردند، موجب از بين رفتن حس اعتماد در آنها شده و اين تجربه براي بچه‌ها بسيار گيج کننده خواهد بود.
اگر دعوا و مشاجره بخشي از زندگي عادي پدر و مادر باشد، بچه‌ها هميشه منتظر بروز بحث و درگيري ميان آنها خواهند بود. علاوه بر اين رفتارهاي حفاظت از خود، بچه‌ها براي جلوگيري از بروز اين درگيري‌ها خود را خسته مي‌کنند.

اين مساله آنها را در موقعيتي بسيار دشوار قرار مي‌دهد و مجبورشان مي‌کند که نقش آدم بزرگ را بازي کنند، درحالي که نه از نظر فيزيکي و نه شناختي به آن اندازه نرسيده‌اند.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

آثار طولاني مدت

اگر بچه ها به طور مداوم شاهد اين دعواها باشند، به ويژه در محيط خانه، اين رفتارها را تقليد کرده و در بازي با دوستان شان و در موقعيت هاي ديگر مانند روابط خود با همسر آينده شان، همان ها را اجرا مي کنند.

مدل سازي از رفتارهاي والدين، پديده اي رشدي است که اگر دعوا کانون آن باشد، تاثيراتي بسيار مخرب خواهد داشت. شواهد تجربي نشان مي دهد که اکثر والدين از مشاجرات لفظي درحضور فرزندان خود خودداري مي کنند.

اکثر والدين از تاثير احتمالي اين مشاجرات روي فرزندانشان آگاهي دارند و سعي مي کنند آن را در اتاقي ديگر و دور از فرزندان شان انجام دهند.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

نقش خانواده

خانواده در تعيين سبک و خط مشي زندگي، اخلاق، سلامت و عملکرد فرد در آينده، نقش بزرگي بر عهده دارد.

از اين جهت عواملي چون شخصيت والدين، سلامت رواني و جسماني آنها، شيوه‌هاي تربيتي اعمال شده در داخل خانواده، شغل و تحصيلات والدين، وضعيت اقتصادي و فرهنگي خانواده، محل سکونت خانواده، حجم و جمعيت خانواده، روابط اجتماعي خانواده و... در شکل‌گيري شخصيت فرزندان و سلامت رواني و جسماني آنها، آينده شغلي، تحصيلي، اقتصادي، سازگاري اجتماعي و فرهنگي و حتي ازدواج فرزندان در آينده تاثير مي‌گذارد و به همين دليل است که روان‌شناسان اعتقاد دارند، اغلب افراد دچار مشکلات مختلف شخصيتي و رواني، که فاقد بهداشت و سلامت رواني هستند، از خانواده‌هاي ناسالم برخاسته‌اند.

متاسفانه يکي از بزرگ‌ترين مشکلات اجتماعي در جامعه کنوني، ستيزه‌ها و تعارضات خانوادگي است که ارکان خانواده را متزلزل مي‌کند و سلامت رواني اعضاي آن را به خطر مي‌اندازد. بنابراين نهادي که وظيفه اصلي آن ايجاد روحيه و شخصيت سالم است، خود به عاملي براي اختلالات عاطفي، رفتاري و شخصيتي تبديل مي‌شود.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

تاثیر خانواده ناسالم

معمولاً در خانواده‌های ناسالم، والدین و سرپرست خانواده، خود افراد رشد نیافته و ناسالمی هستند، در این خانواده‌ها یا بین اعضا مرز سخت و غیرقابل نفوذ وجود دارد و ارتباط آنها تنها در حد ضرورت است و هیچ یک از اعضاء نمی‌توانند به حریم عضو دیگر وارد شوند.

از این رو با هم برخورد خشک و رسمی دارند، مانند فرزندانی که هرگز نمی‌توانند با پدر سخن بگویند یا ابراز عقیده کنند‌ و یا اینکه میان اعضای خانواده، هیچ مرزی وجود ندارد و افراد دایماً در حال از بین بردن شخصیت و توهین به یکدیگر هستند از این رو عشق و تفاهم نمی‌تواند عامل اصلی حفظ پیوندها به شمار رود.

این موضوع موجب می‌شود فرزندان مهارت‌های حل مساله و مشکل را ندانند و نتوانند در زندگی زناشویی خود موفق عمل کنند.

چنین کودکانی نمی‌توانند در تعارضات خود با همسر و خانواده‌ همسر خود، مهارت‌های ارتباطی موثر را به کار برند و همین موضوع شاید بر تربیت فرزندشان نیز تاثیر بگذارد.

این چرخه زمانی می‌تواند متوقف شود که در جایی در این چرخه، مهارت‌های حل مساله، کنترل خشم و هیجان آموزش داده شود.