از اشك عزا ديده ‏ها درياست ...ماتم جواد يا غم زهراست

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

سلام ما به رخ انور امام جواد
درود ما، به تن اطهر امام جواد

غريب بود و غريبانه جان سپرد و نبود
كسى به وادى غم، ياور امام جواد

ز آتش ستم خصم، آب شد تن او
به خاك حجره بود، بستر امام جواد

كسى نبود، به بالين آن امام همام
به غير همسر بد اختر امام جواد

چه ظلم‏ ها كه به حقش، نكرد ام الفضل
نگر، به دشمنى همسر امام جواد

به خشكى لب لعلش، نريخت آب كسى
به غير ديده ‏ى او خون ‏تر امام جواد

به روى خاك، چو پروانه شد فدا و دريغ
چو شمع آب شده، پيكر امام جواد

فغان كه آتش زهر ستم، به فصل شباب
شرر فكند، ز پا تا سر امام جواد

(شاعر: محسن حافظی)

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

باز هم قافیه ها سوز و نوایی دارد
در این خانه سرشوق گدایی دارد

زائرت تا به ابد محو حرم می ماند
دیدن صحن و سرای تو صفایی دارد

صاحب جود و سخا و کرمی آقا جان
کاظمینت به خدا حال و هوایی دارد

از غم غربت تو چشم پر از نم داریم
هر که مجنون تو شد اشک و بکایی دارد

العطش گفتی و قلب همه را سوزاندی
فرد تشـــنه عملاً ســوز صـدایی دارد

مثل جدت به تو هم آب ندادند، غریب!
روضـــه ات بوی خوش کرببلایی دارد

بال و پرهای کبوتر شده سقف حرمت
روضه ی تو به خدا معجزه هایی دارد


شاعر : حبیب باقرزاده

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

این­ها به جای اینکه برایت دعا کنند
کف می زنند تا نفست را فدا کنند

یا جای اینکه آب برایت بیاورند
همراه ناله­ی تو چه رقصی به پا کنند

باید فرشته ها، همه با بال­های خود
فکری برای چشمِ پر اشک رضا کنند

هر چند تشنه ای ولی آبت نمی دهند
تا زودتر تو را ز سر خویش وا کنند

این قدر پیش چشم همه دست و پا مزن
اینها قرار نیست به تو اعتنا کنند

بال فرشته های خدا هست پس چرا؟
این چند تا کنیز تو را جابجا کنند

حالا که می­برند تو را روی پشت بام
آیا نمی­شود که کمی هم حیا کنند

تا بام می­برند که شاید سر تو را
در بین راه، با لبه­ای آشنا کنند

حالا کبوتران پر خود را گشوده اند
یک سایبان برای تنت دست و پا کنند

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

از دل حجره‏ ى تاريك كه بسته است درش

مى‏ رسد ناله‏ اى و دل شده خون از اثرش

چيست اين ناله ‏ى سوزنده و از سينه ‏ى كيست؟

صاحب ناله مگر سوخته پا تا به سرش

اين فروغ دل زهراست كه خون است دلش

اين جگر گوشه ‏ى موسى است كه سوزد جگرش

اين جواد است كه از تشنگى و سوزش زهر

جان سوزان بود و ناله جان سوز ترش

خانه‏ اش قتلگه و همسر او قاتل اوست

بار الها تو گواهى كه چه آمد به سرش

همسر مرد برايش پرو بالى است ولى

همسر سنگدل او بشكسته است پرش

آتش زهر چنان كرده به جانش تاثير

كه كند هر نفس سوخته ‏اش تشنه ترش

شهر بغداد بود شاهد مظلوم دگر

پسرى را كه دهد جان ز ستم چون پدرش

كاش مى‏ بود غريب الغربا در آنجا

تا زمانى نگرد غربت تنها پسرش

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

باز هم زهر شده مرهم بی یاور ها
باز هم زخم زدند بر جگر مادرها

این چه رسمی ست که یک عده ای در خانه یشان
بنشینند درون قفس همسرها؟!

جای شکر است ندیده جگرش را در طشت
بازهم شکر نبوده خبر از خواهر ها

این همه تشنگی و هلهله ها ارثش بود،
صحنه ی کرب و بلایی ست به پشت درها

لحظه ی تشنگی اش آب عذابش میداد
زیر لب داشت:امان از جگر دختر ها

یک طرف جشن گرفتند به دور گودال
با همین هلهله ها بود که آن معجر ها...

جسم بی جان تو را بر سر بام آوردند
تا بدانند چه آمد به سر پیکر ها!

یحیی نژاد سلامتی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

طائر عرشم ولى پر بسته‏ ام
یاد دلدارم ولى دلخسته‏ ام

آسمانم بى ستاره مانده است
درد من را سوى غربت رانده است

ناله‏ ها مانده است در چاه دلم
قاتلى دارم درون منزلم

من رضا را همچو روحى بر تنم
هستى و دارو ندار او منم

ضامن آهو مرا بوسیده است
خنده‏ام را دیده و خندیده است

بر رضا هركس دهد من را قسم
حاجتش را مى‏دهد بى بیش و كم

لاله‏اى در گلشن مولا منم
غصه دار صورت زهرا منم

زهر كین كرده اثر رویم ببین
همچو مادر دست بر پهلو غمین

در میان حجره‏اى در بسته‏ ام
بى قرارم، داغدارم، خسته ‏ام

این طرف یا فاطمه باشد جواد
آن طرف دشمن ز حالش گشته شاد

این طرف درد و غم و آه و فغان
آن طرف هم دختران كف زنان

كس نباشد بین حجره یاورم
من جوانمرگم، شبیه مادرم

ریشه ‏ها را كینه ‏ها سوزانده است
جاى آن سیلى به جسمم مانده است

حال كه رو بر اجل آورده ‏ام
یاد باباى غریبم كرده‏ ام

نیست یك درد آشنا اندر برم
خواهرى نبود كنار پیكرم

تشنه لب در شور و شینم اى خدا
یاد جدّ خود حسینم اى خدا

جواد زمانی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

سلام ما به رخ انور امام جواد
درود ما، به تن اطهر امام جواد

غريب بود و غريبانه جان سپرد و نبود
كسى به وادى غم، ياور امام جواد

ز آتش ستم خصم، آب شد تن او
به خاك حجره بود، بستر امام جواد

كسى نبود، به بالين آن امام همام
به غير همسر بد اختر امام جواد

چه ظلم‏ ها كه به حقش، نكرد ام الفضل
نگر، به دشمنى همسر امام جواد

به خشكى لب لعلش، نريخت آب كسى
به غير ديده ‏ى او خون ‏تر امام جواد

به روى خاك، چو پروانه شد فدا و دريغ
چو شمع آب شده، پيكر امام جواد

فغان كه آتش زهر ستم، به فصل شباب
شرر فكند، ز پا تا سر امام جواد

(شاعر: محسن حافظی)

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ر زیر آفتاب تو ماندی حسین هم
ای تشنه ! دور از آب تو ماندی حسین هم

پیرو جوان نداشت که یک نور واحدید
در قلب شیخ و شاب تو ماندی حسین هم

کم یا زیاد مرثیه فرقی نمی کند
در روضه در کتاب ، تو ماندی حسین هم

گودال و بام ، مرز قبول شهادتند
راضی از انتخاب ، تو ماندی حسین هم

شمشیر و زهر هردو جگر پاره می کنند
دل خون و دل کباب ، تو ماندی حسین هم

در روضه هی کرببلا جانگدازتر
داغ از غم رباب ، تو ماندی حسین هم

هرگز نمیرد آنکه از او زنده ایم ما
پس با همین حساب ، تو ماندی حسین هم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

پیکرت از تیر و از سرنیزه مالامال نیست
خنجری دیگر برایت در پر یک شال نیست

گرچه روی پشت بام و زیر خورشیدی، ولی
جسم تو دیگر خدارا شکر در گودال نیست

حیف ام الفضل داری، بی ابالفضلی،ولی؛
موقع تشییع دیگر خواهرت بدحال نیست

بر تنت آرامش بال کبوترهاست و
زیر نعل هیچ اسبی پیکرت پامال نیست

زیر نعل هیچ اسبی نیستی، بااین حساب؛
موقع تقطیع جسمت لشکری خوشحال نیست

سٙم به تو داده ولیکن بی خیال جسم توست
روی سینه قاتل تو این قٙدٙر فعال نیست

خانه ات اما خداراشکر در آرامش است
پیش نامردان به پای دخترت خلخال نیست

زینبی دیگر نداری و نمی بیند دگر
هی سرت در تشت و بر نیزه زبانم لال نیست

وزن نعل اسب از بال کبوتر بیش بود
ذوالجناحت هم کنار خیمه خونین بال نیست

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

باز هم زهر شده مرهم بی یاور ها
باز هم زخم زدند بر جگر مادرها

این چه رسمی ست که یک عده ای در خانه یشان
بنشینند درون قفس همسرها؟!

جای شکر است ندیده جگرش را در طشت
بازهم شکر نبوده خبر از خواهر ها

این همه تشنگی و هلهله ها ارثش بود،
صحنه ی کرب و بلایی ست به پشت درها

لحظه ی تشنگی اش آب عذابش میداد
زیر لب داشت:امان از جگر دختر ها

یک طرف جشن گرفتند به دور گودال
با همین هلهله ها بود که آن معجر ها...

جسم بی جان تو را بر سر بام آوردند
تا بدانند چه آمد به سر پیکر ها!

یحیی نژاد سلامتی