جضرت ادريس عليه السلا م در قرآن

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

ادريس کيست؟

بنابر نقل بسياري از مفسران،ادريس جد پدري نوح است.نام او در تورات «اخنوخ» و در «عربي» ادريس مي باشد.


برخي آن را از ماده درس مي‌دانند؛زيرا ادريس کسي بود که با قلم خط نوشت و نويسندگي کرد.او افزون بر مقام نبوت،به علم نجوم و حساب و هيئت احاطه داشت و نخستين کسي بود که طرز دوختن لباس را به انسانها آموخت.

نامش،دو بار در قرآن،آن هم با اشاره‌هاي کوتاه آمده است:


(در سوره مريم ايات 58 و 57 و 56 و در سوره انبياء ايه 86 و 85 آمده است)

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

ادريس در قرآن


سوره مريم ايات 58 و 57 و 56


و اذکر في الکتاب ادريس انه کان صديقا نبيا؛
در کتاب آسمانيت (قرآن) از ادريس ياد کن که او صديق و پيامبر بود.


صديق به معني شخص بسيار راستگو و تصديق کننده ايات خداوند و تسليم در برابر حق و حقيقت است.
و رفعناه مکانا عليا؛
ما او را به مقام بلندي رسانديم.

اولئک الذين انعم الله عليهم من النبيين؛
آنها پيامبراني بودند که خداوند آنان را مشمول نعمت خود قرار داد

من ذرية آدم و ممن حملنا مع نوح و من ذرية ابراهيم و اسرائيل
؛که بعضي از فرزندان آدم بودند و بعضي از فرزندان کساني که با نوح در کشتي سوار کرديم و بعضي از دودمان ابراهيم و اسرائيل.

(تفسير نمونه و قرآن ج13 از ص97 تا ص 100 و از ص 482 و ص483)

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

همه پيامبران از فرزندان آدم بودند،ولي با توجه به نزديکي آنها به يکي از پيامبران بزرگ،از آنها به عنوان ذريه ابراهيم و اسرائيل ياد شده است،

به اين ترتيب،منظور از فرزندان آدم در اين ايه،حضرت ادريس است که بنابر مشهور،جد نوح پيامبر(ص) بود و منظور از فرزندان کساني که با نوح بر کشتي سوار شدند،حضرت ابراهيم(ع) است؛زيرا ابراهيم از فرزندان سام (فرزند نوح) بوده و منظور از فرزندان ابراهيم، اسحاق و اسماعيل و يعقوب است و منظور از فرزندان اسرائيل،موسي و هارون و زکريا و يحيي و عيسي مي‌باشد.


و ممن هدينا و اجتبينا اذا تتلي عليهم ايات الرحمن خروا سجدا و بکيا؛
در ميان کساني که هدايت کرديم و برگزيديم،افرادي هستند که وقتي ايات خداوند رحمان برآنها خوانده شود،به خاک مي افتند و سجده مي کنند و سيلاب اشکشان سرازير مي‌شود.

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

سوره انبياء ايات 86 و 85
و اسماعيل و ادريس و ذاالکفل کل من الصابرين؛
اسماعيل و ادريس و ذوالکفل که همه آنها از صابران و شکيبايان بودند

و هر يک از اين پيامبران،در طول عمر خود، در برابر دشمنان و يا مشکلات طاقت فرساي زندگي شکيبايي و پايداري نشان دادند و هرگز در برابر گرفتاري‌ها زانو نزدند و هر يک الگويي از پايمردي بودند.

سپس قرآن،بزرگترين بخشش الهي را،در برابر،شکيبايي و پايداري‌شان چنين بيان مي‌کند:

ما آنها را در رحمت خود داخل کرديم؛چرا که از صالحان بودند.

و ادخلناهم في رحمتنا انهم من الصالحين جالب اينکه نمي‌گويد ما رحمت خود را به آنها بخشيديم،بلکه مي‌گويد:آنها را در رحمت خود داخل کرديم.گويي با تمام جسم و جانشان در رحمت الهي غرق شدند.

(تفسير نمونه ج13)



منبع:موسسه جهانی سبطین