آمد بهار زخم دل ما ومرهمت یا حسین |۩|سوگنامه محرم حسینی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

دوباره بوی محرم دوباره بوي حسين(ع‏)
دوباره نوشش مي از سر سبوي حسين(ع‏)

دوباره ماه تاثر دوباره ماه عزا
دوباره سينه زدن در ميان کوي حسين(ع‏‎)

دوباره شهر بپوشد به تن لباس سياه
رواج هيئت ومسجد زآبروي حسين(ع‏‎)‏

دوباره نام حسين بر لبان پير وجوان
دوباره نغمه "هل من"رسد زسوي حسين(ع‏)

دوباره ياد شهيدان کربلا کردن
دوباره خوي گرفتن به خلق وخوي حسين(ع‏‎‏)

دوباره لطف خداشامل جناب زهير
ونيک عاقبتي بعد گفتگوي حسين(ع)‏‎‏

دوباره حر پشيمان به محضر مولا
عوض نمودن دنيا به تار موي حسين(ع‏‎‏)

دوباره قاسم واکبر، عمويشان عباس
فداي حق شده در جنگ با عدوي حسين(ع‏)

دوباره علقمه وقتلگاه شاه شهيد
دوباره ناله زينب به جستجوي حسين(ع‏‎‏)

گرفتنش به بغل جسم بي سر مولا
دوباره بوسه زدن بر رگ گلوي حسين(ع‏‎‏)

دوباره شام غريبان به خيمه ها آتش
زنان دربدر وخواهر نکوي حسين(ع‏‎‏)

دوباره ياد اسارت براي آل الله‎‏
وياد سنگ پراني به راس وروي حسين(ع‏‎‏)

دلم گرفته خدايا زماتم مولا
نما توقسمت من زائري به کوي حسين(ع)

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

به محرم كه مي‌رسي

عطش را به ياد مي‌آوري
و رشادت راو شجاعت را
و حميت راو ولايت‌مداري را
و ايثار را و شهادت را
و ...اسارت را...

به محرم كه مي‌رسي

روزهايت را همسايه‌ شيرمردان ميدان كربلا
و شب‌هايت را در كنار خيمه‌هاي ذكر و مناجات و دعا
باش تا هميشه كربلايي باشي.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

دوباره ماه محرم دوباره ماه غم
دوباره دوباره اشکای نم نم

روی پارچه مشکیا اسم شاهزاده عالم
شده محزون دل پرخون همه مجنون همه ویرون

همه حیرون بوی اسپند می پیچه باز توی هر کوی و خیابون
بوی عشق آشنا بوی اشکای خدا رو بوی اون دیوونه ها رو

عاشقا رو بوی مستا بوی دیوونگی پرچم به دستا
بچه هایی که رو رنگا رنگ مشکی حسینو
بیشتر از تموم رنگا می پرستند

اونا که سینی به دستند توی این کوچه و اون کوچه می گردند
تا بتونن از من و تو هدیه ای برای شیش ماهه بگیرند

توی یک کوچه بن بست با چادر مشکی پاره
یه حسینیه می بندن که روی سر درش نوشته

متوسلین به شاهزاده شیر خوار
خادمای لب بی آب علمدار

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

الا ... ای محرم!



تو آن خشم خونین خلق خدایی که از حنجر سرخ و پاک شهیدان
برون زد تو بغض گلوی تمام ستمدیدگانی که در کربلا -
نیمروزی به یکباره ترکید تو خون دل و دیده روزگاری که
با خنجر کینه توز ستم، بر زمین ریخت تو خون خدایی
که با خاک آمیخت تو شبرنگ سرخی، که در سالهای سیاهی درخشید

الا ... ای محرم!

تو خشم گره خورده سالیانی، تو آتشفشانی تو بر ظلم دشمن
گواهی تو بر شور ایمان پاکان نشانی تو هفتاد آیه، تو هفتاد
سوره، تو هفتاد رمز حیاتی تو پیغام فریاد سرخ زمانی تو، موجی
ز دریای عصیان و خشمی که افتان و خیزان رسیده است
بر ساحل روزگاران

الا .. . ای محرم!

تو فجری، تو نصری تویی «لیله القدر» مردم تو رعدی
، تو برقی تو طوفان طفی تویی غرش تندر کوهساران!

الا ... ای محرم!

تو یاد آور عشق و خون و حماسه تو دانشگه بی نظیر
جهاد و شهادت تویی مظهر «ثار» و «ایثار» یاران

الا ... ای محرم!

به هنگام و هنگامه هجری کاروان شهیدان تو آن راهبان روانبخش
و مهمان نوازی که در پای رهپوی آزادگان لاله ارغوان می فشانی

الا ... ای محرم!

به چشم و دل قهرمانان و آزاد مردان که همواره بر ضد
بیداد، قامت کشیدند و در صفحه سرخ تاریخ، زیباترین نقش جاوید
را آفریدند تو آن آشنای کهن یاد و دشمن ستیزی که همواره در یادشانی

الا .. . ای محرم!

تو آن کیمیای دگرگونه سازی که مرگ حیات آفرین را - به نام «شهادت »
به اکسیر عشقی که در التهاب سر انگشت سحرآفرینت نهفته است.
چو شهدی مصفا و شیرین به کام پذیرندگان می چشانی!

[karbalanajaf]

سلام و عرض ادب

زائر حسین(ع) باید تمثیلی از شداید و رنجها و سوز و گدازها و خوف و عطشها را در خویش پدید آورد و كربلایش «كرب» و «بلا» باشد.
دانشگاه كربلا باز است و شاگرد می‏پذیرد، از هر جا كه باشد، هركه باشد...
محرّم، فروردین جانهاست و بهار ایمانهای سست شده و طراوت اندیشه‏های مرده و افسرده و خوابیده، و شكوفایی غنچه‏های بسته بیداری و آگاهی و ایثار و فداكاری است.
محرّم، وجدان همیشه بیدار تاریخ، و گلوی هماره فریادگر زمان است.
محرّم، ماه پاسداری از حرمت انسان است.
محرّم، حریم ایمان و حصار قرآن است.
محرّم، اهرم حركت دهنده انسانها و پدیدآورنده شورشهای شیعی و نهضتهای علوی و قیامهای مكتبی است.
حسین(ع) پیامهای شفابخشش را، همه ساله بر بالهای سرخ شهادت می‏نویسد و پیكهای رهایی را بر موجهای محرّم و عاشورا سوار می‏كند.
كلاسهای كربلا - كه در همه جاست - حتی بدون یك روز تعطیلی، به من و تو و به همه آنانكه به نجات «انسان» می‏اندیشند، می‏آموزد. چرا كه : هر روز عاشوراست و هر جا كربلاا
التماس دعا یاعلی مدد
باتشکرفراوان

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

باز هم پژواک گام کیست این؟
بر عَلَم ها موج نام کیست این؟

عقل ها مست جنون کیستند؟
عشق ها گریان خون کیستند؟

بر عَلَم ها پاره های دل چراست؟
موج نام یا «ابافاضل» چراست؟

کوچه ها از دسته ها یکدست شد
باد از بوی عَلَم ها مست شد

امام حسین(ع) گوهر تابناک و چراغ درخشانی است که
هماره بر تارک تاریخ می درخشد.

کشتی نجاتی است که طالبان هدایت و انسان های
خسته از ظلم و ذلت و ناجوانمردی را به ساحل
امن حق و رستگاری رهنمون می شود.

عنصر جاودانه ای که به یقین رمز ماندگاری اش را در الهی
بودنش باید جست. سیره ارجمندش را در قرآن باید نگریست؛

زیرا که او شاگرد مکتب قرآن و شریک قرآن است، به گونه ای
که در بخشی از زیارت نامه شریفش می خوانیم:

«السلام علیک یا شریک القرآن».

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

برکات گریه بر سیدالشهدا در احادیث

1.آمرزش گناهان

ریان بن شبیب از امام رضا(ع) روایت کرده است که فرمود:
«اگر بر حسین(ع) گریه کنی تا آنکه اشک چشمت بر صورتت
جاری شود، خداوند گناهان کوچک و بزرگ و کم یا زیاد تو را می آمرزد».

2. سکونت در بهشت

امام باقر(ع) فرمود: «هر مؤمنی که در سوگ حسین(ع) اشک دیده
ریزد، به حدی که بر گونه اش جاری شود، خداوند
او را سالیان سال در غرفه های بهشت مسکن می دهد»

امام صادق(ع) نیز فرمود:
«هرکس که در عزای حسین(ع) بگرید یا دیگری را بگریاند
و یا آنکه خود را به حالت گریه و عزا درآورد، بهشت بر او واجب می شود»

3. گریان نبودن گریه کننده بر حسین(ع) در قیامت

رسول اکرم(ص) به فاطمه زهرا(س) فرمود:
«هر چشمی در روز قیامت گریان است، مگر چشمی که
برای مصائب حسین(ع) گریه کرده باشد. چنین کسی در قیامت
خندان و شادان به نعمت های بهشتی است».

4. امان از سکرات موت

مسمع گوید: امام صادق(ع) فرمود: آیا متذکر می شوی با حسین چه کردند؟
عرض کردم: آری. فرمود: «آیا جزع و گریه می کنی؟»
گفتم: آری، به خدا گریه می کنم و آثار غم و اندوه در صورتم ظاهر می شود.
حضرت فرمود: «خدا اشک چشمت را رحمت کند. آگاه باش که تو از
آن اشخاصی هستی که از اهل جزع برای ما شمرده می شوند؛
به شادی ما شاد و به حزن ما محزون و اندوهناک می گردند.

آگاه باش که به زودی هنگام مرگ، پدرانم را بر بالین خود حاضر می بینی
درحالی که به تو توجه می کنند و ملک الموت را درباره تو بشارت
می دهند و خواهی دید که ملک الموت در آن هنگام از هر
مادر مهربان به فرزندش، [با تو] مهربان تر است».

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

قاسم آن نو باوه باغ حسن
گوهر شاداب دریاى محن

شیر مست جام لبریز بلا
تازه داماد شهید کربلا

سیزده ساله جوان نونهال
برده ماه چارده شب را به سال

قامتش شمشاد باغستان عشق
روش مرآت نگارستان عشق

در حیا فرزانه فرزند حسن
در شجاعت حیدرلشگر شکن

با زبان لابه نزد شاه شد
خواستار عزم قربانگاه شد

گفت شه کاى رشک بستان ارم
رو تو در باغ جوانى خوش به چم

همچو سرو از باغ غم آزاد باش
شاد زى و شاد بال و شاد باش

مهلا اى زیبا تذر و خوش خرام
این بیابان سر به سر بند است و دام

الله‏ اى آهوى مشگین تتار
تیر بارانست دشت و کوهسار

بوى خون می آید از دامان دشت
نیست کس را زان امید بازگشت

چون تو را من دور دارم از کنار
اى مرا تو از برادر یادگار

کى روا باشد که این رعنا نهال
گردد از سم ستوران پایمال

کى روا باشد که این روى چو ورد
غلطد اندر خون به میدان نبرد

گفت قاسم کاى خدیو مستطاب
اى تو ملک عشق را مالک رقاب

گرچه خود من کودک نورسته ‏ام
لیک دست از کامرانى شسته ‏ام

من به مهد عاشقى پرورده ‏ام
خون به جاى شیر مادر خورده‏ ام

کرده در روز ولادت کام من
باز، با شهد شهادت مام من

گرچه در دور جوانى کام‏ها است
کام من رفتن به کام اژدها است

کام عاشق غرقه در خون گشتن است
سر به خاک کوى جانان هشتن است

ننگ باشد در طریق بندگى
بر غلامان بى شهنشه زندگى

زندگى را بى تو بر سرخاک باد
کامرانى را جگر صد چاک باد

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

روز یازدهم محرم

بدانکه چون روز عاشورا عمر سعد از کار قتل امام حسین بپرداخت سر مبارک آنحضرت را به خولى و حمید بن مسلم سپرد و در همان روز عاشورا ایشان را بنزد ابن زیاد روانه کرد و بقیه سرها را نیز در میان قبائل پخش کرد تا بنزد ابن زیاد برند و بسوى او تقرب جویند .

خولى بتعجیل تمام حرکت کرد ، شب یازدهم بکوفه وارد شد ، چون در آن وقت شب ، ممکن نبود ملاقات پسر زیاد ، لاجرم بخانه خود رفت و سر پسر پیغمبر را در زیر اجانه جاى داد .

از آنطرف عمر سعد شب یازدهم را در کربلا بماند و روز یازدهم تا وقت زوال نیز در کربلا اقامت کرد و بر کشتگان سپاه خویش نماز گذاشت و همگى را بخاک سپرد و چون روز از نیمه بگذشت ، امر کرد که دختران پیغمبر را بر شتران بى وطا ، سوار کردند و ایشان را چون اسیران ترک و روم روان داشتند . چون ایشان را بقتلگاه عبور دادند زنها را که نظر بر جسد امام حسین و کشتگان افتاد ، لطمه بر صورت زدند و صدا بصیحه و ندبه بر داشتند .

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

آن‌ زمان‌ كه‌ قدم‌ در كوره‌ راه‌ تاریخ‌ می‌نهیم‌،
در این‌ سیرگاه‌ شاهد قلّه‌ای‌ به‌ بلندای ‌تداوم‌ زمانیم‌،
برفراز این‌ قله‌های‌ رفیع‌ مهر درخشان‌ بوسه‌ زده‌
و از تلالؤ نور آن‌ تاریخ‌ تابناك‌ گشته‌.

و نینوا دشتی‌ است‌ به‌ بلندای‌ این‌ قله‌ها؛
حماسه‌ سرایان‌ در این‌ مقاله‌ چنین‌ نغمه‌ سرداده‌اند:
آن‌ زمین‌ كربلا بود و آن‌ زمان‌ عاشورا
آفتاب‌ بر مركب‌ زمین‌ زرین‌ نور سوار
و تازیانه‌ به‌ دست‌ گرما بر پشت‌ زمین‌ می‌نواخت‌،

گردة‌ نینوا از ضربت‌ شلاق‌ آفتاب‌ تاول‌ زده‌بود
و فرات‌ چون‌ كف‌ از دهان‌ دشت‌ بیرون‌ جهیده‌
و بر اندام‌ آن‌ جریان‌ یافته‌

دررگ‌های‌ این‌ دشت‌ ، خون‌ سرخ‌ جوشانی‌ جریان‌ داشت‌
كه‌ از خروش‌ آن‌، شیعه‌ حیات‌ ابدی‌می‌یافت‌،

از شاهرگ‌ نینوا خون‌ حسین‌ می‌تراوید
و در شبكه‌های‌ آن‌ خون‌ هابیلیان‌
سلاله ‌رسول‌ اكرم‌(ص) جوشش‌ داشت‌.

و زینب‌ این‌ خون‌ را پیام‌ آور بود...
كربلا بود و حماسه‌ای‌ به‌ استواری‌ كوهساران‌،
عاشورا بود و پیامی‌ به‌ لطافت‌ نسیم‌.

كربلا با خود حماسه‌ خون‌ و شهادت‌ داشت‌
كربلا با خود حماسه‌ استقامت‌ داشت‌.
و عاشورا این‌ استقامت‌ را به‌ لطافت‌ عشق‌ آمیخته‌ بود
و آن‌ هم‌ چه‌ عشقی‌؟

عشقی‌كه‌ از عمق‌ جان‌ 72 انسان‌ عاشق‌
به‌ سوی‌ حق‌ زبانه‌ می‌كشید

و شهادت‌ را بر آنان‌ گوارامی‌ساخت‌
و اكنون‌ مائیم‌ و كربلا و شمائید و عاشورا.

زینب‌ وار فریاد مظلومیت‌ سردهید
و ظالم‌ را رسواكنید كه‌ اگر حسین‌ نمی‌توان‌ بود

باید زینب‌ وار پیام‌ آور شد
و خون‌ سرخ‌ حسین‌(ع) را در تداوم‌ عاشورا، پیام‌ آور بود

دکتر علی شریعتی