همان طور که بیان گردید، همهی سرزمین کربلا جلگه نبود، بلکه سرزمین سوزان بود و هست. چنان چه اهواز، مسجد سلیمان و ... نیز همین گونهاند.
لذا این که میگویند:
در جایی که آبادانی نبود و بیابان بود جنگ واقع شد، منظور این نیست که حتی یک علف یا نخل هم نمیروئید، بلکه در آن منطقه چند چشمه هم وجود داشت (مانند بسیاری از مناطق سوزان در کنارهی اروند رود و ...)، اما آبادانی نبود.
یعنی کشت و زرع و خانه و زندگی نبود و البته منطقهی جلگهایش نیز کلاردشت نبود، بلکه در حاشیه و به صورت پراکنده از نخل برخوردار بود. تاریخ مبین است منطقهای که در آن جنگ واقع شد بیابانی بود. چنان چه هرثمه میگوید:
«... سالیان چندی از ماجرای بازگشت از جنگ صفین به همراه امیرالمؤمنین (ع) که در سرزمین کربلا توقف کرده بودیم گذشته بود تا حادثهی کربلا پیش آمد و من هم در میان سپاه عبیدالله بن زیاد بودم. وقتی وارد سرزمین کربلا شدم، من آن منطقه را شناختم که همان بیابان است که به همراه علی (ع) در آن جا فرود آمده بودیم...».
(ماجرای توقف امیرالمؤمنین علیهالسلام در بیابان کربلا در شرح نهجالبلاغه، ابن ابیالحدید، ج3، ص 170 مفصل بیان شده است).