|۩||۩|سرگذشت بعضی از کودکان و نوجوانان واقعه عاشورا|۩||۩|

[مليکه]

یکى از جلوه ‏هاى باشکوه حرکت کاروان امام حسین علیه ‏السلام، حضور کودکان همراه امام حسین علیه‏ السلام و خاندان مکرم ایشان است. این حضور شورانگیز به شکوه حرکت امام حسین علیه ‏السلام رنگ و بوى خاصى بخشید. برخى از این جلوه‏ ها عبارتند از:

[مليکه]

يكى از فرزندان امام حسين عليه ‏السلام نوزاد شيرخوارى بود كه از تشنگى در روز عاشورا بى‏ تاب شده بود. امام، خطاب به دشمن فرمود:

«از ياران و فرزندانم، كسى جز اين كودك نمانده است. نمى‏بينيد كه چگونه از تشنگى بى‏تاب است؟»
در «نفس المهموم» آمده است كه فرمود:
«اِنْ لَمْ‏تَرْحَمُوُنى فَاْرحَمُوا هَذَا الطِّفْل» و در حال گفت‏گو بود كه تيرى از كمان حرمله آمد و گوش تا گوش حلقوم على اصغر را دريد. امام حسين عليه ‏السلام خون گلوى او را گرفت و به آسمان پاشيد.

[مليکه]

دختر سه يا چهار ساله ابا عبداللّه ‏الحسين عليه‏ السلام است كه در سفر كربلا، همراه اسيران اهل‏بيت بود و در شام، شبى، پدر را به خواب ديد و پس از بيدار شدن بسيار گريست و بى‏تابى كرد.
خبر به يزيد رسيد. به دستور او، سر مهطر امام عليه ‏السلام را نزد او بردند.
رقيه از اين منظره، بيشتر ناراحت و رنجور شد و همان روزها در خرابه شام (كه محل اقامت موقت اهل‏بيت عليهم‏ السلام بود) جان داد.

[مليکه]

تنها فرزند امام سجاد عليه‏ السلام بود.
مادر بزرگوارش، فاطمه دختر امام حسن مجتبى عليه‏ السلام معروف به ام عبدالله است.
در كربلا، سه سال و نيم بيشتر نداشت و حوداث خونين عاشورا و دوران اسارت را در حافظه خويش ثبت كرد.

[مليکه]

نوجوانى نابالغ بود كه روز عاشورا در كربلا حضور داشت. وى فرزند امام‏ حسن عليه‏ السلام بود و برخى مادرش را رمله و برخى نفيله مى‏دانند. وى با اصرار زياد، عمويش حسين عليه ‏السلام را راضى كرد تا به ميدان برود.

حميد بن مسلم مى‏گويد:

«در اين گير و دار بوديم كه ديدم پسركى به سوى ما مى‏آيد كه چهره‏ اش همانند پاره ماه بود. در دستش، شمشيرى و در تنش، پيراهنى و اِزارى و نعلينى پوشيده بود كه بند يكى از آن دو پاره بود و فراموش نمى‏كنم كه آن بند كفش پاى چپش بود. عمرو بن سعيد بن نفيل ازدى از وى چون او را ديد، گفت:

«به خدا سوگند! اكنون بر او حمله مى‏برم.» به او گفتم: «سبحان الله! تو از اين كار چه هدفى دارى؟ همان كسانى كه دور او را گرفته ‏اند و حتى يك نفر از ايشان را باقى نمى‏گذارند، او را كفايت مى‏كنند.» گفت: «به خدا سوگند! من بر او حمله خواهم كرد».

سپس بر او حمله كرد و پيش از آنكه اين نوجوان روى برگرداند، با شمشير چنان بر سرش كوبيد كه فرقش شكافته شد. پسرك با صورت به زمين افتاد و فرياد زد:

«اى عمو جان!» و با اين كلمه از حسين عليه ‏السلام يارى خواست.

در زيارت ناحيه مقدسه درباره وى چنين آمده است:

«سلام بر قاسم، پسر امام حسن عليه‏ السلام ، آن نوجوانى كه دشمن فرقش را شكافت و لباس جنگى‏اش را ربود. آن‏گاه كه عمويش، حسين عليه‏ السلام را به كمك طلبيد، مانند بازِ تيزپروازى بر بالين او حاضر شد. در اين هنگام، امام فرمود:
«از رحمت خدا دور باشند قومى كه تو را كشتند. آنان كه جد و پدر بزرگوار تو در روز قيامت، دشمنشان است«.

سپس حسين عليه‏ السلام پيكر او را از زمين برداشت و به سينه چسبانيد و به جانب خيمه‏ ها برد، درحالى‏كه پاهاى آن نوجوان، به زمين كشيده مى‏شد و در كنار فرزند جوانش على اكبر و ديگر شهيدان خاندان خويش بر زمين نهاد.

[مليکه]

وى نوجوان 11 ساله و فرزند امام حسن مجتبى عليه‏ السلام بود كه روز عاشورا وقتى ديد سيد الشهداء عليه‏ السلام بر زمين افتاده است، براى دفاع از عموى مظلومش به سوى ميدان شتافت و جنگيد و عده‏ اى را كشت و با تيغ
بحر بن كعب به شهادت رسيد.
برخى هم نقل كرده‏ اند، حرمله با شمشير، دست او را كه در آغوش عمويش حسين عليه‏ السلام قرار گرفته بود، بريد و همان‏جا شهيدش كرد.

[مليکه]

عون، فرزند حضرت زينب عليه السلام در كربلا و روز عاشورا همراه مادرش، حضورى فعال داشت و به شهادت رسيد. اين نوجوان شجاع نزد امام آمد و با اصرار مادرش، حضرت اجازه فرمود كه به ميدان برود. وى شمارى از دشمنان را به هلاكت رساند و سرانجام به شهادت رسيد. رجزى كه در ميدان جنگ مى‏خواند، چنين بود:

«اگر مرا نمى‏شناسيد من پسر عبداللّه‏ جعفرم همان كه در بهشت با دو بال پرواز مى‏كند...».

در زيارت ناحيه مقدسه آمده است:

«سلام بر عون فرزند عبدالله بن جعفر، همان طيّار بهشت، هم‏پيمان ايمان، هماورد همگنان، ياور خداى رحمان و تلاوت كنندگان قرآن. خداوند، قاتل او عبدالله بن قطبه طايى را لعنت كند.

[مليکه]

محمد و ابراهيم، دو فرزند مسلم بن عقيل بودند كه در حادثه كربلا اسير شدند. ابن زياد دستور داد آن‏دو را زندانى كردند. اين دو نوجوان نابالغ، مدت يك سال در زندان بودند. سپس با كمك «مشكور»، پيرمرد زندان‏بان كه هوادار اهل‏بيت بود، شبانه از زندان گريختند. شب به خانه زنى پناه بردند كه شوهرش در سپاه ابن ‏زياد بود. حارث، آن دو را كنار رود فرات برد و بى‏رحمانه سر از تنشان جدا كرد و پيكرشان را در فرات افكند و سرهاى آن دو را براى دريافت جايزه نزد ابن زياد برد.

[مليکه]

از شهيدان نوجوان كربلا است كه پدرش در ركاب سيدالشهداء عليه‏ السلام شهيد شد. او هنگامى كه خواست به ميدان برود، امام فرمود:
«پدر اين جوان كشته شد، شايد مادرش راضى نباشد كه به ميدان رود.»
گفت: مادرم دستور داده كه به ميدان بروم و لباس جنگ بر من پوشانده است. او كه 9 يا 11 ساله بود، به ميدان رفت و رجز خواند و جنگيد تا كشته شد.
نام او در زيارت ناحيه مقدسه آمده است.

[مليکه]

نوجوانى 12 یا 13 ساله بود که روز عاشورا در کربلا با امام حسین علیه ‏السلام شهید شد. پس از شهادت عبدالله بن مسلم، جوانان بنى ‏هاشم به طور دسته ‏جمعى، بى ‏اجازه بر دشمن حمله کردند. امام حسین علیه ‏السلام فریادى کشید و آنان را از حمله گروهى بازداشت و با صدایى رسا فرمود:

«اى پسر عموهاى من! براى مرگ، شکیبا باشید.»

جوانان اهل ‏بیت، دست از حمله برداشتند و بازگشتند، ولى در این فاصله، محمد بن مسلم (فرزند دیگر مسلم بن عقیل) به دست ابومرهم ازدى و لقیط بن ایاس جُهنى به شهادت رسید.