باخاطرات دفاع مقدس
پيرمرد و پسرش
نويسنده:خديجه والايي صمد
سپيده دمان وقتي آتش عمليات فرو نشسته بود، نخستين آمبولانس، در حياط بيمارستان دزفول توقف کرد.
پيرمرد ازساعت ها قبل خودش را آماده کرده بود. به طرف آمبولانس دويد.
رزمنده هاي جوان هم دويدند. پيرمرد گفت: شهيدند يا مجروح؟
راننده گفت: هر سه نفر شهيدند؛ توي راه شهيد شدند. در آمبولانس را گشود. نسيم خنکي مي وزيد.انگار همه فضا را عطر پاشيده بودند. پيرمرد شهيد اول را بوسيد و براي شناسايي فرستاد.
شهيد دوم را هم بوسيد و در بغل فشرد و گفت:
اين مي رود ساري!
رزمنده گفت: از کجا مي داني؟
پيرمرد گفت: مگر پسرم را نمي شناسم!
رزمنده جوان سر جايش خشک شد. پيرمرد، شهيد سوم را هم بوسيد و گفت: جوان، چرا خشکت زده؟ بفرست براي شناسايي. تا آمبولانس بعدي نيامده، بايد نماز صبح را بخوانيم.
رزمنده جوان هنوز ايستاده بود و مبهوت اشک مي ريخت. پيرمرد به نماز ايستاده بود.(1)
معلم جديد
بوي دسته گلي که روي صندلي معلم گذاشته بودند، فضا را پر کرده بود. کلاس بدون معلم آن قدر ساکت بود که معاون مدرسه حظ کرده بود. در کلاس باز شد.آقاي مدير وارد شد و همه سرپا ايستادند.
معلم جديد پشت سرش آمد آقاي مدير معلم جديد را معرفي کرد و برگشت همه نشستند.معلم جديد، دسته گل را روي ميز گذاشت و نشست، دفتر کلاس را برداشت:
-خب، حاضر غايب مي کنم تا بهتر شما را بشناسيم، عباس رحماني،
-حاضر.
-اميد جنتي،
-شهيد شده.
معلم از کلاس رفت و هرگز بازنگشت.بعداً بچه ها شنيده بودند که گفته بود ماندن در اين کلاس ها خجالت دارد.هفته بعد هم که وصيت نامه اش را در مزار شهدا خواندند، همين جمله را نوشته بود.(2)
نقل قول
