ضرورت توجّه دائمی به خانه قبر
پیامبر اکرم«صلّی الله علیه و آله و سلّم» در روایت تکان دهندهای می فرمایند:
«القبر ینادی بخمس كلمات: أنا بیت الوحدة؛ فاحملوا إلی أنیسا، و أنا بیت الحیات؛ فاحملوا إلی تریاقا، و أنا بیت الظلم، فاحملوا إلی سراجا، و أنا بیت التراب فاحملوا إلی فراشا، و أنا بیت الفقر فاحملوا إلی كنزا»[6]
قبر هر انسان، هر روز چندین مرتبه او را صدا میزند و گوش شنوا می خواهد که آن را بشنود و چشم بینا و بصیر میخواهد که حقیقت آن را ببیند. قبر میگوید: ای صاحب من، من خانهای تاریک هستم، برای من چراغی بفرست. ای صاحب من! من خانهای وحشتناک هستم، پس مونسی بفرست. ای صاحب من! من خانهای هستم بی تجمل و بی فرش، پس برای من فرشی بفرست.
همانگونه که انسانها در دنیا به فکر خانه خود و آبادانی آن هستند، باید به فکر آبادانی خانه آخرت نیز باشند. اینکه عوام مردم، قبر را خانه مرده میدانند، حرف خوبی است و انسان باید در طول حیات خود، برای آبادانی این خانه بکوشد.
انسانهای نیکوکار، قبر خود را به باغی از باغهای بهشت تبدیل میکنند و انسانهای بدکار، آن را به حفرهای پر از عقرب و مار و سختیها مبدّل میسازند. در روایتی که از پیامبر اکرم«صلّی الله علیه و آله و سلّم» نقل شد، یکی از نداهای قبر نیز چنین است که من خانهای هستم پر از عقرب و مار، پس یک تریاقی بفرست: «و أنا بیت الحیات؛ فاحملوا إلی تریاقا»؛یعنی جداً توبه کن تا این مار و عقربها که از نیشها و ظلمهای تو پیدا شده، بمیرند و موجب آزار تو نشوند.
آن سخنهای چو مار و کژ دمت مار و کژدم گشت و میگیرد دُمت
در برزخ، مۆمنین، زیر پرچم مولا امیرالمۆمنین علی«سلاماللهعلیه» هستند. همانگونه که در قیامت، زیر لوای حمد هستند و از دست امیرالمۆمنین«سلاماللهع لیه»، از آب کوثر می نوشند و با شفاعت ایشان و اهل بیت«سلاماللهعلیهم» به بهشت می روند