ایستگاه آخر
سوار بر قطار زندگی به راه افتادم از بدو تولد شروع به حرکت کرد و رفت و...رفت ....
روز های زندگی ام متوالی می گذشتند و من در آن هیاهوی عده ی زیادی را در قطار می دیدم که در هر ایستگاه عده ای سوار و عده ای پیاده می شدند
قطار ایستگاه ها را آرام آرام می گذراند و کمک راننده نام ایستگاه ها را بلند و بلند می گفت : ایستگاه خوشبختی .... ایستگاه موفقیت.... ایستگاه ......
ایستگاه ها یک به یک می گذشتند ومن از پنجره ی کوچک قطار بیرون را نگاه می کردم کی از این دنیا خارج می شویم . آیا آنقدر ثواب کرده ام تا به آخرین ایستگاه برسم یا نه ...
انتظار سر رسید از دنیا خارج شدیم وارد آخرت شدیم ....ایستگاه ورودی .....ایستگاه برزخ جهنمی ..... ایستگاه برزخ بهشتی ..... ایستگاه برزخ ..... ایستگاه جهنم
و بالاخره کمک راننده گفت ایستگاه بهشت بدون هیچ معطلی پایین پریدم و با خودم گفتم آخش بالاخره به آخرین ایستگاه رسیدم.
اما دیدم قطار دوباره به راه افتاد دنبالش دویدم و گفتم :آهای راننده مگر ایستگاه آخر نبود سرش را از پنجره بیرون آورد و گفت خیر ایستگاه بعدی خداست دنیا را باختی ای مسافر .
پاهایم سست شد و بر زمین افتادم تازه آن وقت بود که فهمیدم باختن به همین سادگی است . چقدر انتظار کشیدم اما به این جا که رسیدم باختم .......قطار رفت و دور ودورتر شد وتمام زندگی غریبه را باخود برد
نقل قول
