دریغ از این همه کج فهمی و تقصیر و بی لیاقتی :
روزهای کربلایی ی میهن ما که بود،جاهایی بودند که برای همه ی ما مقدس بودند.
از همان مکان هایی که روزی پناه جان های خسته بود
معراج شهدا را می گویم!
سالیانی بود که وقتی اجساد همرزمان شهیدما خونین بال به دیارشان بر می گشت،اولین وعده گاه برای دیدارشان معراج بود.
شبانه می رفتی و با اصرار از مسئول معراج می خواستی اجازه دهد دقایقی با همرزمت تنها باشی
برای یک دیدار خصوصی
می نشستی و نجواهای آخرین را با شهید می کردی
وفردای آن روز
خانواده ها می آمدند
تابوت شهید را با سلام و صلوات می آوردند به حیاط معراج...
می بوییدند ومی بوسیدند و گلاب و شور و صلوات فضای معراج را پر می کرد.
مادران و خواهران شهدا ، و خانواده ها، آخرین دیدار ها را با عزیزشان می کردند...