راویان این حکایت نقل کردهاند که فردا در همان ساعت قبل از غروب، سید دوباره، ولی این بار به تنهایی، به محضر آخوند آمد و دست آخوند را میبوسد و اظهار ندامت و پشیمانی از کارهای کرده میکند.
مرحوم آخوند با مقداری تندی میفرماید: آقا چرا برای هشتاد لیره عقیده خود را میفروشید؟ تشخیص شما معارضه کردن با من است و شما موظف به تکلیف خود هستید. از مخالفت با من دست برندارید و به وظیفه خود عمل کنید.
من هم تشخیص دادهام که وظیفهام در برابر شما مساعدت و رفع نیاز است. نه جسارتهای شما به من باعث منع احسان به شما از جانب من میشود و نه احسان من به شما باید شما را از ادای وظیفه و تکلیف بازدارد. بفرمایید به وظیفه خود عمل کنید.
آن شخص میگوید، من از محضر آخوند بیرون آمدم، ولی از بس محبت آخوند در قلبم جا گرفته بود، گویی قلبم در جلسه جا مانده بود.
این یک نمونه از برخوردهای آخوند با شاگردان خود است.6