ای ساربان! محمل نگهدار، آمد به منزل کاروان،منزل نگهدار {اشعار اربعین }

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

اینجا ز هم پیشانی اکبر جدا شد
بابا تماشا کرد و فرزندش فدا شد

اینجا ز آل الله منع آب کردند
با تیر طفل شیر را سیراب کردند

اینجا صدای العطش بیداد می کرد
بر تشنه کامان آب هم فریاد می کرد

اینجا همه از آل پیغمبر بریدند
ریحانه ی خیر البشر را سر بریدند

اینجا ستم بر عترت و بر آل گردید
قرآن به زیر دست و پا پامال گردید

اینجا به خون غلطید یک گردون ستاره
اینجا کشید از گوش، دشمنﹾ گوشواره

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

اینجا زدند آل علی را ظالمانه
شد یاس ها نیلوفری از تازیانه

اینجا ز هم پیشانی اکبر جدا شد
بابا تماشا کرد و فرزندش فدا شد

اینجا ز آل الله منع آب کردند
با تیر طفل شیر را سیراب کردند

اینجا صدای العطش بیداد می کرد
بر تشنه کامان آب هم فریاد می کرد

اینجا همه از آل پیغمبر بریدند
ریحانه ی خیر البشر را سر بریدند

اینجا ستم بر عترت و بر آل گردید
قرآن به زیر دست و پا پامال گردید

اینجا به خون غلطید یک گردون ستاره
اینجا کشید از گوش، دشمنﹾ گوشواره

اینجا زدند آل علی را ظالمانه
شد یاس ها نیلوفری از تازیانه

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

اینجا چو از خانه به دوشان خانه می سوخت
دامان طفلان چون پر پروانه می سوخت

اینجا به گردون رفت دود آه زینب
حَلقِ بریده شد زیارتگاه زینب

اینجا عدو بر زخم پیغمبر نمک زد
هر برگ گل را مُهری از غصب فدک زد

اینجا زگریه ناقه ها در گِل نشستند
دُردانه های وحی در محمل نشستند

ای کربلا! گل های سرخ یاس من کو؟
ای وادی خون! اکبر و عباس من کو؟

با غنچه ی نشکفته ی پرپر چه کردی؟
با حنجر خشک علی اصغر چه کردی؟

خون جگر از دیده ام بر چهره جاریست
پیراهن آوردم به همره، یوسفم نیست

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

تصویر درد و داغ در آیینه دارم
چون آفتابﹾ آتش درون سینه دارم

خاموش و در دل گفتگو با یار دارم
در سینه داغ هیجده دلدار دارم

بعد از حسین از عمر خود آزرده بودم
ای کاش من با آن سه ساله مرده بودم

اشکم به رخ آهم به دل سوزم به سینه
بی تو چگونه من روم سوی مدینه

ای کاش چون تو پیکرم صدچاک می شد
ای کاش جسمم در کنارت خاک می شد

گیرم که زنده راه یثرب را بپویم
زهرا اگر پرسد حسینم کو چه گویم؟

بگذار تا سوز دلم مخفی بماند
این صفحه با سوز خود میثم بخواند

بعد از حسین از عمر خود آزرده بودم
ای کاش من با آن سه ساله مرده بودم

اشکم به رخ آهم به دل سوزم به سینه
بی تو چگونه من روم سوی مدینه

ای کاش چون تو پیکرم صدچاک می شد
ای کاش جسمم در کنارت خاک می شد

گیرم که زنده راه یثرب را بپویم
زهرا اگر پرسد حسینم کو چه گویم؟

بگذار تا سوز دلم مخفی بماند
این صفحه با سوز خود میثم بخواند

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

نسیمی آشنا از سوی گیسوی تو می آید
نفس هایم گواهی می دهد بوی تو می آید

شکوه تو زمین را با قیامت آشنا کرد
و رقص باد با گیسوی تو محشر به پا کرد

زمین را غرق در خون خدا کردی خبر داری؟
تو اسرار خدا را بر ملا کردی خبر داری؟

جهان را زیر و رو کرده است گیسوی پریشانت
از این عالم چه می خواهی همه عالم به قربانت

مرا از فیض رستاخیز چشمانت نکن محروم
جهان را جان بده پلکی بزن یا حی یا قیوم

خبر دارم که سر از دیر نصرانی در آوردی
و عیسی را به آیین مسلمانی در آوردی

خبر دارم چه راهی را بر اوج نیزه طی کردی
از آن وقتی که اسب شوق را مردانه هی کردی

تو میرفتی و می دیدم که چشمم تیره شد کم کم
به صحرایی سراسر از تو خالی خیره شد کم کم

تو را تا لحظه ی آخر نگاه من صدا می زد
چراغی شعله شعله زیر باران دست و پا می زد

حدود ساعت سه جان من می رفت آهسته
برای غرق در دریا شدن می رفت آهسته

بخوان آهسته از این جا به بعد ماجرا با من
خیالت جمع ای دریای غیرت خیمه ها بامن

تمام راه بر پا داشتم بزم عزا در خود
ولی از پا نیفتادم شکستم بی صدا در خود

شکستم بی صدا در خود که باید بی تو برگردم
قدم خم شد ولیکن خم به ابرویم نیاوردم...

نسیمی آشنا از سوی گیسوی تو می آید
نفس هایم گواهی می دهد بوی تو می آید

حمید رضا برقعی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

چهل شب است نمازم نشسته می خوانم
شراره زد غم هجرتو بر دل وجانم

چهل شب است که بر نی سرت چو ماه منیر
به نور روی تو محمل به راه می رانم


چهل شب است که چشم زنان بسوی من است
چهل شب است سپر از برای طفلانم

چهل شب است حسینم،زکف برفته قرار
به خوردن کتک و تازیانه مهمانم

چهل شب است اسارت،چهل فراز وفرود
به یاد جسم تو در قتلگاه گریانم

به کوفه برده شدم شهر آشنائی ها
که از غریبگیش بهر خویش حیرانم

به شهر شام بلا سختها گذ شته به من
که لطمه هاش نموده بسی پریشانم

ز یاد من نرود ضربه های چوب یزید
به آن لبان پر از آیه های قرآنم

چهل شب است به کوفه به شهر شام بلا
بسان سرو سهی قهرمان میدانم

چهل شب است که هر شب یه یاد صبح دگر
به لب ترانه ی امن یجیب می خوانم

گذشته است چهل شب چنان چهل سالی
زهجر روی تو چون پیر زال می مانم

هر آنچه را که بدیدم هر آنچه آه کشیدم
به راه حق همه را من جمیل می دانم

گذشت آن همه شب کربلا بیامده ام
خجل زدفن رقیه به شام ویرانم...

شاعر: اسماعیل تقوایی

[*خادمه رقیه خاتون(س)*]

به لـــب از آتــش دل گفــتگوی کـــربـلا دارم
دلی آتشـــفشــان در جســتجوی کربــلا دارم

نماز عشق را رکعت به رکعت بسته ام قامـت
به جای قبله ی جان رو به سوی کربــلا دارم

غبار آســـا به شوق کاروان شــور و شیدایی
روم منــزل بـــه منـــزل آرزوی کربــلا دارم

لهوفم در کف و چشمم پر آب و سینه در آتـش
به هر ماتـــم ســـرایی گفتـــگوی کـربلا دارم

به پاس اربــعیـــن در اربعیـــن پیمـانه پیمایی
امـــید جــرعه نوشــی از سبــوی کربلا دارم

عباس خوش عمل کاشانی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آمدم اینجا دوباره ... لشکرت یادش بخیر
قاسم و عون و زهیر و جعفرت ، یادش بخیر

اولین باری که اینجا آمدم ، یادت که هست ؟
شد رکابم ، ساقی آب آورت ، یادش بخیر

اولین باری که اینجا پهن شد سجاده ام
با اذان دلربای اکبرت ، یادش بخیر

حال من برگشته ام ، اما نه مثل بار قبل
قامت مانند سرو خواهرات ، یادش بخیر

از امانت داریم دارم خجالت می کشم
بچه های من فدای دخترت ، یادش بخیر

روضه دیروزمان این بود با بی بی رباب
ای عروس مادرمن ، اصغرت یادش بخیر

من خودم اینجا به جسمت پیرهن پوشانده ام
دستباف یادگار مادرت ، یادش بخیر

رفتی و با اشکهایم بدرقه کردم تو را
ای برادر، آن وداع آخرت یادش بخیر

مثل جدم می شدی در پیش چشمان همه
وای من ، عمامه ی پیغمبرت ، یادش بخیر

ساربان در پیش چشمان خودم کرد حراج
گوشواره هام ... نه , انگشرت یادش بخیر

[یاس بهشتی* خادمه باب الحوائج جواد الائمه (ع)*]

بوی کربلا


بنازم آنکه دایم گفتگوی کربلا دارد
دلی چون جابر اندر جستجوی کربلا دارد

دلش چون کربلا کوی حسین است و نمی ‏داند
که همچون دوردستان آروزی کربلا دارد

به یاد کاروان اربعینی با گریه می‏گوید
به هر جا هست زینب رو به سوی کربلا دارد

اگر چه برده از این سر زمین آخر دلی پرخون
ولی دلبستگی از جان به کوی کربلا دارد

به یاد آن لب تشنه هنوز این عاشق خسته
به کف جامی‏لبالب از سبوی کربلا دارد

اگر دست قضا مانع شد از رفتن به پابوسش
همی بوسیم خاکی را که بوی کربلا دارد...



(عبدالعلی نگارنده)

[یاس بهشتی* خادمه باب الحوائج جواد الائمه (ع)*]

قصه عشق



آنچه درسوگ تو ای پاک‏تر از پاک گذشت
نتوان گفت که هر لحظه، چه غمناک گذشت

چشم تاریخ در آن حادثه تلخ چه دید
که زمان مویه کنان از گذر خاک گذشت

سرخوشید بر آن نیزه خونین می‏گفت
که چه‏ها بر سر آن پیکر صد چاک گذشت

جلوه روح خدا در افق خون تو دید
آنکه با پای دل از قبله ادراک گذشت

مرگ هرگز به حریم حرمت راه نیافت
هر کجا دید نشانی ز تو چالاک گذشت

حرّ آزاده شد از چشمه مهرت سیراب
که به میدان عطش پاک شد و پاک گذشت

آب شرمنده ایثار علمدار تو شد
که چرا تشنه از او این همه بی‏باک گذشت

بر تو بستند اگر آب، سواران عرب
دشت دریا شد و آب از سر افلاک گذشت

با حدیثی که ملائک ز ازل آوردند
سخن از قصه عشق تو زلولاک گذشت




(نصراللّه‏ مردانی)