ویژه نامه اربعین حسینی{باساربان بگوئید احوال حال چشمم، تا بر شتر نبنددمحمل به روز باران}

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

چهل روز می گذرد



از پرهای سوخته و خیمه های خاکستر، چهل روز می گذرد؛

از شانه های بی تکیه گاه و چشم های به خون نشسته
از لحظاتی که سیلی می وزید و صحرا در عطشی طولانی
ثانیه هایش را به مرگ می بخشید.

حالا چهل روز است که مرثیه هامان را
در کوچه های داغ، مکرر می کنیم.

چهل شب است که بر نیزه شدن آفتاب را سر بر
شانه های آسمان می گرییم.

«ای چرخ! غافلی که چه بیداد کرده ای».

معصومه داوودآبادی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

برخیزید ای شهیدان!




چه سکوت وهم انگیزی!

چهل روز است که جز صدای ناله شبانه حیوانات صحرا
و مویه جنیّان و فرشتگان، نوای دیگری به
گوش این سرزمین نرسیده است.

هنوز بوی سوختگی به مشام می رسد
و خاک، سرخی خویش را از دست نداده.

آری! چهل روز است که از آن روزهای پرالتهاب می گذرد
و این صحرا، در سکوتی بهت انگیز غرق است و
چشم افلاک خیره بر اوست!

ناگهان، صدایی سکوت صحرا را می شکند.
صدا، آمیخته ای است از زنگ شتران خسته و ناله کودکان یتیم
و مویه زنان داغدیده و صدایی که در صحرا می پیچد:

«برخیزید ای شهیدان کربلا!
برخیزید که کاروان آزادگان بازگشته اند».

اربعین است؛ روز تازه شدن داغی که هیچ گاه کهنه نمی شود
روز ورود دوباره زینب کبری علیهاالسلام به کربلا اما این بار
نه به عشق همراهی برادر، که به شوق زیارت تربت او.

کاروان خسته زنان و کودکان، چهل منزل راه را بی وقفه
پیمودند تا یک بار دیگر، قتلگاه جگرگوشگان
رسول خدا صلی الله علیه و آله را ببینند

و این بار، بی دخالت زنجیر و تازیانه، آزادانه خود را
بر آن خاک افلاکی بیفکنند و سیر بگریند؛

آنقدر بگریند تا عقده چهل روزه شان باز شود.
این، نخستین کاروان زیارتی حسین علیه السلام
و اصحاب عاشورایی حسین علیه السلام است

روح الله حبیبیان

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

خطبه ای بخوان!



چه سخت است چهل روز منزل به منزل، عاشقی را
به دوش کشیدن و از ساحل، دریا را نظاره کردن!

یا زینب! آه سینه سوز تو، هنوز از پشت
حصار قرن ها، شعله بر جان می زند.

از آن روز به بعد، زمین، چهل بار چرخید و در
سوگ حسین علیه السلام ، هر روز آفتاب، لباس سیاه شب بر تن
کرد تا در موج خونین خاطراتت، هم درد دل طوفانی ات شود.

اینک، تمام شوره زاران، پابرهنه و تشنه لب به دنبال توانَد
تا آیه های عاشورایی را از چشمه زبان نینوایی ات بنوشند.

زینب، ای وارث نجابت خاک!
چهل روز است که آسمان، غربتت را می نگرد.

باز هم خطبه ای بخوان تا به ابرها
اذن نزول داده باشی، ای رسول کربلا!

رزیتا نعمتی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

خدا با صابران است

گوش که می کنیم، از سوی مزار تو هر لحظه
صدای هق هق فرشتگان می آید.

آمده اند تا رسم گریستن بر حسین علیه السلام را زنده بدارند
که به راستی رسول عشق فرمود:

«بنده ای نیست که محشور شود جز آن که چشمانش گریان است؛
مگر گریه کننده بر حسین علیه السلام که با چشم روشن و
بشارت و روی شاد محشور شود».

وای بر یزیدیان که پیراهن سرخ چشم عاشقان
حسین علیه السلام را حرمت نگه نداشتند
و کوچه های تاریخ ظلمت را تا ابد، غرق نفرین فرشتگان کردند؛

هر چند صابران، به رسم جاودانه عاشقی
همواره فریاد می زدند که «ما رأیت الاّ جمیلاً».

[نرگس منتظر]

اربعین است، هنگام میثاق و پیمان دوباره؛ کاروان به مقصد می رسد...

کودکان این کاروان، بزرگترین معلمان تاریخ اند و زنان آن استادان صبر و عزت .

کاروانی که اسیرانش آزادترین آزاده گانند؛ زنجیریانش پای در رکابِ عشق دارند،
دخترانش به مردان همیشه روزگار، درس مردانگی و شجاعت می دهند و کودکانش،
وجاهت کفر را به تمسخر می گیرند و حیثیت ظلم را یکسره بر باد می دهند.
ای عجب از این کاروان که تاریخ را مبهوت کرده است!
أعظم الله أجورنا بمصابنا بالحسین علیه السلام وجعلنا و إیّاكم من الطالبین بثاره مع ولیّه الإمام المهدی علیه السلام

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

بهشت، پاداش دردهای عظیم توست.

چهل روز است که از آن ظهر پرآشوب می‎گذرد
و از صدای چکاچک شمشیرها و شیهه اسبان بی سوار.

چهل روز است آوای شیون زنان و فریاد العطش کودکان،
در گوش صحرا زنگ می‎زند.
صحرا هنوز مبهوت آن حادثه شوم است و زمین،
زخم‎های صدچاکش را از یاد نبرده است.

هنوز بوی خون از صحرا می‎آید و خاک، بوی درد می‎دهد.
اکنون تویی و کاروان و صحرای پیش رو.
نگاه کن بانو!
اینجا کربلاست و آن فرات است که این چنین سرافکنده و شرمگین،
به راه خود می‎رود. اینجا کربلاست؛
اما دیگر نه خبر از حسین است و نه از علم‎های علمدارت عباس .

اینجا تنها رد خون عزیزانت پیداست که مهربانی دستان قوم «بنی اسد»،
آنان را به آغوش خاک سپرده است.می‎بینی؟
هنوز طنین گام‎های حسینت باقی است،
هنوز سایه بلند قامت عباسَت، روی خاک‎ها پیداست
و هنوز آوای شیرین زبانی‎های رقیه‎ات،
آن هنگام که روز زانوی پدر نشسته، به گوش می‎رسد.

بانو!
این چهل روز پر اندوه را چه کرده‎ای؟
چه کرده‎ای با این همه درد؟

با تصویر سرخ حسین در گودال قتلگاه که خواب آشفته هر شب شده است،
با یاد جوانی اکبر و قاسمت که پر کشیدند و با معصومیت علی اصغرت و با رقیه، یادگار حسینت که چون گلی ناشکفته پژمرد، چه کرد، با تو؟!

[نرگس منتظر]

اربعین، با بوى خون در مشام و آبله در پا، رسیده است تا بگوید
همه اتفاقات سرخ، در راستاى شکیبایى زینب علیهاالسلام بود.
چهل شب است که بر نیزه شدن آفتاب را سر بر شانه هاى آسمان مى گرییم.
«اى چرخ! غافلى که چه بیداد کرده اى»
چهل روز گذشت.
نه اشک‏ها در چشم دوام آوردند، نه حرف‏ها بر زبان! روایت درد، آسان نیست.
چهل روز گذشت.
اما چهل سال دیگر چهارصد سال،... هم بگذرد،
صدای «هل من ناصر» تو بی‏جواب نخواهد ماند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

از بدرود اشکبار کاروان، چهل غروب گذشته است
و قصه هاى سوخته، به چشم هاى فرات مى ریزد.

چهل روز پیش، حوالى اندوه، نیزارها ضجه زدند
و مثنوى ها با گل هاى شیون، سرتاسر نینوا را پوشاندند.

هرگز نمى توان به اربعین نگاه کرد
و آن همه نغمه هاى خاکسترى را به یاد نیاورد.

امروز به جاى همه یتیمان قافله،
اربعین سخن مى گوید.

اربعین، با بوى خون در مشام و آبله در پا، رسیده است
تا بگوید همه اتفاقات سرخ، در راستاى شکیبایى زینب علیها السلام بود.

اربعین، شعرهایى با کلماتى خون رنگ در سوگ لاله ها آورده است
تا بگوید دل بستگى هاى زینب علیها السلام
در آن دشت بلاخیز، یکى پس از دیگرى پرپر شد.

اربعین، با پیراهنى از گریه در فرات اشک، غسل کرده است
و اینک، در کنار نام حسین علیه السلام و جابر بن عبدالله نشسته است
و به یاد خون هاى عاشورا، مقتل مى خواند.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

آقا! عاشورایی ام کن
سجاده نشین لحظه های سرخ عبادت!
دستی برآور و سینه ام را عاشورایی کن.

می خواهم پس از چهل وادی رنج و گریه
نام تو، مستی فزای دقایق عزایم باشد.

آقا! کسی که امروز به تغزیت خاندان تو برخاسته
می خواست دیروز باشد و هواخواهی اش را
با نثار جان خویش به تماشا بگذارد.

از چهلمین شب عروج آسمانی ات، چندین چله
گذشته است که در شمار نیست؛

اما زخم ها همچنان تازه و مرثیه ها خواندنی ست.

[یاس بهشتی* خادمه باب الحوائج جواد الائمه (ع)*]

با کاروان بی‏ رقیه

باور کن گُلم! من همان زینبم؛ همان زینبی که هر روز، زیر آفتاب نگاه تو گرم می ‏شد، همان زینبی که از طنین صدای تو جان می‏ گرفت، همان زینبی که روزش را با زیارت تو آغاز می ‏کرد و شبش را با چراغ یاد تو به پایان می ‏برد.

باور کن همان زینب، همان خواهر، چهل روز است تو را ندیده است. بلند شو برادر گلم؛ چرا جوابم را نمی ‏دهی؟ تو که همیشه به احترام حضورم می‏ ایستادی؛ حالا چه شده که حتی جوابم را نمی‏ دهی؟

آه، چه توقعی دارد زینب از تو؛ آخر تو که… .

باشد! حالا که تو نمی ‏توانی، من برایت همه چیز را می‏ گویم، آن روزِ غمگین کودکی‏مان که یادت هست؟! همان روزِ آتش و در و… آری! می ‏دانم؛ حتی حالا هم طاقت شنیدنش را نداری. برایت بگویم؛ کودکان تو آواره بیابان‏های بی ‏چراغ شدند؛ یکی دو ستاره، خاموش شد تا صبح.

چه کشیدیم برادر؛ فقط یاد و ذکر خدا و تو و پدر و مادر و جدمان، قوت دلمان شده بود؛ وگرنه قصه به اینجا نمی ‏رسید.

در راه، هر جا که شد، چراغ یاد تو را روشن کردیم.

چه که بر سر آل امیه نیاوردیم؛ کوفه می‏ لرزید از طنین صدایمان.

هر اشکمان را بر چله کمان نشانده بودیم و قلب خواب‏آلودگان را نشانه رفته بودیم؛ اما امان از شام! تاریکی شام، بر روشنایی کلام ما پیشی می‏ گرفت؛ اما ستاره سه ساله تو، آنجا را هم روشن کرد.

چه بگویم برای تو که از همه چیز باخبری؟! در این چهل روز، یک لحظه نوازش صدای تو، گوشم را تنها نگذاشت.

هر چه را باید می ‏گفتم، به زبانم جاری می‏ شد. همیشه گرمای دستان حمایتت را روی شانه‏ هایم حس می‏ کردم. یک آن، خودم را بی ‏تو ندیدم؛ اما چه کنم که تو خواسته بودی هر لحظه نبودنت را به یاد دیگران بیندازم و بیدارشان کنم.
هر چه بود این چهل روز گذشت و من دوباره به دیدار تو آمدم.

حالا نمی ‏خواهی برای دیدن خواهرت، از جای برخیزی؟