گاهی از همان اول اطلاع روى افراد است و بعد يك تعبير جامعى بیان می شود یعنی بجای تكرارِ ، اين يكى، اين يكى، اين يكى، ...، همه را در يك لفظ گرداوری می کنند و می گویند:
«همه مردم ايران».
در اين موارد مناط حكم مردم ايران از آن حيث اینكه مردم ايران هستند نيست و لهذا به مردم زمان بعد صدق نمىكند و به مردم زمان قبل هم صدق نمىكند، چون مناط حكم، مردم فعلى ايرانند ، البته اگر روى قواعد و ضوابطی (مثلا بر اساس شناخت مردم ايران به حكم نژاد) چيزى به دست بياوريد و مثلا بگوييد كه ، ايرانیان مردمانی هستند كه به سرعت تغيير عقيده نمىدهند، يعنى ايرانى چنين است، در اين صورت شما يك مناط به دست آورده ايد و حكم را بر روى همين مناط آورده ايد.
مثلا ما گاهى مىگوييم كه ايرانى چنين است. آنجا كه مىگوييم ايرانى چنين است، مىخواهيم حكم را روى ايرانى بما هو ايرانى ببريم و لهذا ديگر اين حكم نمىتواند فقط براى امروز صادق باشد كه وقتى بگوييم ايرانى چنين است، كسى بگويد:
آيا دو هزار سال پيش هم ايرانى چنين بود است؟ اگر اين حكم شامل ايرانيهاى گذشته نشود پس يك چيز ديگرى علت قضيه است، نه اينكه ايرانى بودن ملاك باشد.