غریب الغربا{ویژه نامه شهادت مظلومانه آقا امام رضا علیه السلام}

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

صبح بود و مأمون تنها نشسته بود.
عنکبوت دسیسه در حال تنیدن تاری دیگر بود.

سوزنی را که در دست داشت، در سمّ سفید رنگ می زد و در دانه های
انگور فرو می کرد. کار تزریق با دقت انجام شد و
انگورهای یک طرف ظرف، آغشته به سم شدند.


ظهر شده بود که به دنبال امام فرستاد.
امام بر قالیچه زیبای ایرانی نشست.

مأمون خوشه ای انگور برداشت و به حضرت تعارف کرد:
ای ابالحسن، انگوری زیباتر از این دیده ای؟

امام فرمود: شاید انگور بهشتی زیباتر از این باشد!
مأمون خشمگین شد و اصرار کرد تا امام، انگورها را بخورد.

امام دریافت که پایان راه، همین جاست. چاره ای ندید.
چند دانه از انگورها را خورد و برخاست.

مأمون دستپاچه پرسید: کجا می روید؟
امام با صدایی که اندوه پیامبران در آن موج می زد،
پاسخ داد: به آنجا که مرا فرستادی.


امام به اتاق خویش بازگشت. حس کرد درد خنجری است که
به آرامی در جگرش فرو می رود و جانش در آستانه پر کشیدن است.

دلش دیگر تاب زندگی در این جهان پرآشوب را نداشت.
آن روز را در بستر ماند.

مأمون نیز وانمود کرد که بیمار است و در بسترش ماند.
در دل شب، آوایی به گوش مأمون رسید؛

نوایی که در فضا جاری بود.
امام قرآن می خواند.

[ملکوت* گامی تارهایی *]

می‌گریم آنقدر که کمی وا شود دلم



در بین زائران شما جا شود دلم


بر بال کفتری دل خود را نوشته‌ام



باید کدام صحن تو انشا شود دلم؟


السلام علیک یا ثامن الحجج

[*خادمه رقیه خاتون(س)*]

السلام علیک یا علی بن موسی الرضا

رضا جان!

گلوی بغض کرده ی زائرانت،امروز دنبال واژه هایی است برای تسلیت شهادتت ...
کبوتران صف به صف می نشینند رو به روی حضرتت تا یکی یکی ادای احترام کنند...

شبکوران، زهر جفای خویش در انگور ریختند، تا آفتاب خراسان را به کسوف وا دارند؛
اما خورشید دین، پیوسته پاینده است و نور خدا، هماره تابنده.


تو، صدای غریب خراسانی در هیاهوی بی‏ سرانجام فریادها...
تو آرامش دل های زخمی و بیقراری هستی که طنین ناله هایشان در جان ضریحت می پیچد .

از آن سوی آبی ها نگاهمان کن که سخت آرزومند توایم و نیازمند.

غروبها وقتی صدای سبز اذان بر منااره ها می پیچد ،
دل را هراسان رها می کنیم؛

تا در سقاخانه ی دل هایمان آماده ی اقامه ی هشتمین رکعت نماز عشق شویم...


السلام علیک یا علی بن موسی الرضا