تجلی یازدهم
تجلی یازدهم که بر طلوعی بی زوال تکیه دارد، درد را چه عمیق
درک کرده است، تبسم قدسی لحظاتش، همه صبر بود و
اشک های هماره نیمه شب هایش، تمام شوق وصال!
می دید و می نگریست که حقارت دنیا، در تغافل
مردم به ارزشی جدال برانگیز تبدیل شده است.
رنج می برد از این که انسان، آن سوی این هیچستان خاک
را جست وجو نمی کند و به فراتر از خود نمی اندیشد!
مهربانی محض بود و صبر تمام! زنجیرهای اسارت را بر دست
و پای خود تحمل کرد تا مردم زمین گیر نشوند؛
تا جهانی را از اسارت در خاک برهاند.
در موضع علم و مناظره، مقتدرانه قد علم کرد تا انسان
را از جهالت دست و پاگیر خویش نجات دهد.
پایگاه های مردمی اش، گسترده ترین مدرسه های
خودسازی و جامعه پروری بود.
اما افسوس که کم بودند آنان که این را فهمیدند!
محبوبه زارع
