گاهی وقت ها از زمین و زمان شکایت داریم ، نداشته های مان را
زیر ذره بین می گذاریم و داشته های مان را فراموش می کنیم.
یادمان می رود که به دنیا آمده ایم تا ساخته شویم تا
بزرگ شویم تا انسان باشیم .
یادمان می رود بودنمان نامحدود است
اما زمان کمی مهمان دنیا هستیم.
گاهی وقت ها خیلی چیزها را فراموش می کنیم
اما از آنجا که خداوند مارا فراموش نمی کند
چیزهایی را در مسیرمان قرار می دهد تا تمام آن چیزهایی
را که فراموش کرده ایم را به ما یاد آوری کند .
دست هایمان را ، پاهایمان را ، نعمت راه رفتنمان را
چشم هایمان را ، تونایی هایمان را .
شاید این عکس ها یکی از همان یاد آوری ها باشد.