حجة الاسلام محمد محمدی اشتهاردی
عظمت قرآن :
نظر به اين كه حقيقت قرآن ، كلام الله است و از اين جهت از توحيد افعالي الهي نشأت مي گيرد ، مقام بسيار ارجمندي دارد كه در مقايسه با عترت ، گرامي تر است. از اين رو در وصيت معروف رسول خدا (ص) آمده :
«من در ميان شما دو يادگار گران قدر را مي گذارم كه اگر از اين دو پيروي كنيد ، هرگز بعد از من گمراه نخواهيد شد و اين دو قرآن و عترت من هستند كه از همديگر جدا نشوند تا در قيامت در كنار حوض كوثر نزد من آيند ، بنگريد كه چگونه اين دو را جانشين من خواهيد كرد.»
در اين تعبير آمده : «أَحَدُهُما أَعْظَمُ مِنَ الآخَرِ ، كِتابُ اللّهِ حَبْلٌ مَمْدُودٌ مِنَ السَّماءِ اِلَي الاَرْضِ؛ مقام يكي از اين دو ، يعني قرآن كتاب خدا ، ارجمندتر از ديگري (عترت) است كه ريسمان (وحيِ) كشيده شده از آسمان به سوي زمين است.» (1)
پيامبر (ص) اين دو (قرآن و عترت) را ثِقْلين ناميد. واژه ثِقْل به معناي خطير ، عظيم و گران قدر است ، سپس قرآن به عنوان ثقل اكبر و عترت به عنوان ثقل اصغر (و به تعبير بعضي ، قرآن به عنوان ثقل كبير ، و عترت به عنوان ثقل صغير) ناميده شده اند.
بنابراين حقيقت قرآن از نظر مقام دردرجه بسيار بالايي بوده و معجزه جاويد پيامبر اسلام (ص) است كه چيزي بلند مقام تر از قرآن نداريم.
البته پيامبر (ص) در اين وصيت ، به طور مكرر تذكر داد كه اين دو (قرآن و عترت) از هم جدا نشوند ، يعني اگر كسي فقط قرآن را پيروي كند و بگويد «حَسْبُنا كتابُ الله ؛ قرآن براي ما كافي است» معنايش اين است كه قرآن را ـ برخلاف وصيت پيامبر (ص) ـ از عترت جدا نموده است ، پيامبر (ص) به قدري به موضوع عدم افتراق اين دو توجّه داشت كه در خطبه غدير خُم در حضور بيش از صد هزار مسلمان ، دست علي(ع) را گرفت و بالا برد و به مردم نشان داد و فرمود : «هذا عليٌّ مَعَ القرآنِ والقرآنُ معَ عليٍّ لا يَفتَرقا حتّي يَرِدا عَلَيّ الحَوْضَ ؛ اين علي (ع) با قرآن است و قرآن با علي (ع) است ، اين دو از همديگر جدا نشوند تا در كنار حوض كوثر درقيامت با هم بر من وارد گردند.» (2)