بانوی بی حرم {ویژه نامه شهادت جانسوزحضرت فاطمه زهراعلیهاالسلام}

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

علی و زهرا



شب و سکوت و تنهایی...
و سری در چاه و واگویه های یک مرد، در هجوم سایه های نامرد.

آه! چه درد غریبی است، «غریبی»! فدای غربتت، علی!
وقتی تمام دلت را غسل و کفن کنی، وقتی خونابه پهلوی دار
و ندارت را بشویی و گونه های یاست را ارغوانی ببینی،
اگر علی علیه السلام هم باشی، پشتت خواهد شکست. اُف بر تو ای روزگار!

زمانه، چه ناجوانمردانه غربت را میان آشنایان وحی قسمت می کند!
به خدا اگر علی علیه السلام ، علی علیه السلام نبود، می شکست
که علی علیه السلام ، علی علیه السلام بود و در سوگ فاطمه علیهاالسلام شکست.

دیگر علی علیه السلام تنهاست، وقتی که زهرا میان خاک خفته باشد؛
که هیچ کس نباشد تا بر زخم سینه علی مرهمی نهد.

... و علی علیه السلام مانده است و مدینه بی زهرا
و خلوت بقیع. ای بقیع مطهر! مزار یاس کجاست؟

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

عشق یعنی معنی بالا بلند
عشق یعنی دوری از هر دام و بند

گر که خواهی عشق را معنی کنم
بحر باشم بایدت باشی چو نم

عشق یعنی آتش اندر جان شدن
سوختن در آتش و درمان شدن

عشق یعنی ناله های فاطمه
خطبه خواندنهای او بیواهمه

عشق یعنی در تب و تاب علی
نام مولا بر زبان راندن جلی

عشق یعنی ماجرای کوچه ها
دانی آیا بر سرش آمد چه ها

فاطمه معنای عشق برتر است
ذوب در مولا و میرش حیدر است

فاطمه دستش بدامان علیست
عشق بازیهای زهرا منجلیست

عشق یعنی جان نثاری پشت در
از پی مولا دوید آسیمه سر

دست مولا را به هم پیچیده دید
از پی مولا و عشق خود دوید

گفت مولایم رهانیدش ز بند
روبهان حیله گر گیرید پند

بر سر پیمان خود جان را نهاد
هر چه جانانش بگفت آنرا نهاد

گفتش او جانم چه باشد بهر یار
میکنم قربانیش دار و ندار

عشق یعنی عشق زهرا و علی
جان یکی اندر دو قالب تن گلی

اینچنین مولای من تعلیم داد
درس عشق اندر نهاد من نهاد

نام زهرا دین و هم دنیای ماست
عشق پاکش آخرین سودای ماست

اول و آخر رضای فاطمه
منتهای آرزوی ما همه

مجید امیری

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

علی و خدا و ...



غمی غریب بر شانه های مدینه نشسته است
مدینه بوی غربت می دهد
هوا اندوه می بارد

لحظه ها سوگوار و داغدارند و کوچه های بنی هاشم،
در سکوتی غریبانه، خاطراتی تلخ را به نظاره نشسته است!

خانه وحی، خانه ای که فرشتگان، بی اجازه صاحب خانه وارد
نمی شدند،چگونه است که حالا حضور پلید و گستاخ عده ای
ناپاک را به تجربه نشسته است؟!

مدینه از این پس، هرگز صدای مناجات فاطمه علیهاالسلام را نخواهد شنید!
مدینه از این پس، عطر حضور فاطمه علیهاالسلام را حس نخواهد کرد!

و در این میان، علی علیه السلام غریب تر از همه
نهایت تنهایی اش را فقط با یک چاه قسمت می کند!

هنوز در گوشه گوشه خانه، بوی زهرا می وزد!
علی علیه السلام چگونه قدم به خانه ای بگذارد
که بی فاطمه علیهاالسلام است؟

درِ نیم سوخته، تلخ ترین حادثه تاریخ را بازگو می کند!
دَرِ نیم سوخته، حکایت رنج فاطمه علیهاالسلام است.
درِ نیم سوخته، آتش به جان علی می زند...

شب است و ماه
ماه است و علی علیه السلام
علی علیه السلام است و خدا و یک چاه!

چاهی که گوش به دردهای دل صبور علی سپرده است!
آه! اگر فاطمه زنده بود...

کاش یاس کبودِ علی علیه السلام هیچ گاه هیجده ساله نمی شد!
شب است و ماه...
ماه است و علی علیه السلام و...

امان از این شب که خورشید را از ما گرفت!
امان از این شب و امان از...

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

جایگاه حضرت فاطمه زهراعلیهاالسلام در روایات






زمخشرى در كشاف هنگام ذكر ماجراى زكریا و مریم ‏علیهماالسلام نقل كرده ‏است كه
پیامبر صلى الله علیه و آله در هنگام قحط سالى، به گرسنگى مبتلا شد.
حضرت ‏فاطمه ‏علیهاالسلام دو قرص نان و پاره ‏اى گوشت براى آن ‏حضرت،
تحفه برد و وى ‏را بر خود مقدم داشت.
امّا آن ‏حضرت طبق را به خود فاطمه بازپس داد و فرمود:
آن را بگیر. آنگاه روپوش روى طبق را برگرفت.
طبق پر از گوشت و نان بود.
فاطمه با دیدن این صحنه شگفت ‏زده شد و پى ‏برد كه این ‏نان و گوشت
از جانب خداوند فرستاده شده است.
پیامبر به فاطمه فرمود:
این نان و گوشت از كجا آمده است؟
فاطمه پاسخ داد:
از سوى خدا كه او هر كه را خواهد بى‏حساب، روزى دهد.
پیامبر فرمود:
سپاس خدایى را كه تو را مانند بانوى زنان بنى اسرائیل قرار داد.
سپس آن‏ حضرت، على بن ‏ابى‏طالب و حسن و حسین و اهل‌بیتش را
جمع كرد و همگى از آن غذا خوردند و سیر شدند.
امّا از غذا، هیچ كاسته نشده بود و فاطمه باقیمانده ‏غذا را
به همسایگان خویش بخشید.

[نرگس منتظر]

آه از اندوه ریحانه رسول

فاطمه علیهاالسلام ، صبر لایزال نبوی بود که در هیأت عفتی سر به فلک کشیده،
چادر به سر می‏کشید و در کوچه‏ های مدینه، در تمام رهگذرهای هستی،
حضور خدا را به کائنات، یادآور می‏شد.
سیلی ستم و تازیانه کینه را به جان خرید تا هجوم تندبادِ انکار،
شمع یک ‏تنه حقیقت را خاموش نکند.
افسوس از سوره کوثر که در آن خانه گِلین، همسایه اهالی غفلت و سنگدلی شد!
آه از زمزمه‏ های شرحه شرحه بتول که در نیمه ‏شبِ سجاده و تسبیح،
ارکان عرش را به لرزه می ‏افکند!
آه از ریحانه رسول خدا صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله که در مشام حسادتِ زمین،
به هدر می‏رفت و چشمانِ حقیقت ‏ستیز زمانه،
رخساره طهارتش را طاقت نداشت.

سودابه مهیجی

[نرگس منتظر]

پهلوی زمان شکسته است

سنگ‏ریزه‏ ها سیاه،
آسمان کبود،
دست‏های مهربان کبود،
در سیاه، سوخته، مثل سینه زمینیان، آسمان.
پهلوی زمان شکسته است.
حق دارد آسمان اگر زانو بزند این همه غم را.
سکوت، غم بزرگی است که گلوی پرنده‏ ها را می‏ فشارد.
بعد از تو، حق دارند اگر نخوانند. بعد از تو، رد پاها به کدام سو می‏روند؛
وقتی مدفنت، مشام هیچ نسیمی را معطر نمی‏کند؟
مبادا که بیراهه‏ ها، نشان تو را دوباره بخواهند از همه صراط ‏های مستقیم، پنهان کنند!
کاش نشانه ای به قاصدک‏ها می‏دادی! کاش...!

عباس محمدی

[نرگس منتظر]

چه زود رفتی
قرآن را بوسیدم، گلبرگ‏های یاس، از لابه ‏لای ورق‏ ها فرو ریخت.
یاس‏ها چقدر شبیه تواند،
فاطمه!
ای گم ‏گشته بقیع!
کدام گم‏شده به تو پناه آورد و پیدایش نکردی؟!
ای بهشت گم‏شده پهلو شکسته، کدام شکسته!
از تو التیام جست و مرهم نگذاشتی؟!
تو، آن‏سوی خودت بودی و همیشه بهترین را برای دیگران می‏خواستی و
این است شیوه عشق، که از پدر به تو رسیده بود.
بانوی مهربانی و آیینه ‏ها،
سلام!...
اما چه زود وقت خداحافظی رسید.

رزیتا نعمتی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

از آغاز جز به نام تو قلم بر نداشته ام



با تو سخن می گویم، ای بانوی آب های زلال، ای بانوی عشق!
اینک تمام درهای زمین، در ماتمی جاودان می سوزند
و ضجّه می زنند و دستان بی شرمی که چهره ات را نیلی کردند
قرن هاست که در عظیم ترین آتش جهنّم، هر لحظه خاکستر می شوند.

شب تلخی است امشب.کاروان کوچکی از مدینه خارج می شود؛
همراه تابوتی که بر شانه سنگین ترین بادهای زمین می درخشد و پیش می آید.

ناله های علی علیه السلام قلب سیاه ترین شب مدینه را می شکاف
د و هر قطره اشکی که از چشمان کودکانت فرو می چکد،
چون سیلابی عظیم، تا عمق زمین فرو می رود.

آیا چه کسی خواهد فهمید که چه آتشی آن شب، قلب مولا
را می گداخت و چه کسی آیا خواهد فهمید که ناله های بی صدای
زینب، چه حرارتی را آن شب به دورترین کهکشان ها می کشاند.

تمام فرشته های هر هفت آسمان، امشب همچنان که می گریند،
با درخشان ترین ستاره ها، گنبد سبز را زینت می دهند
و راهی می سازند، مفروش و نورانی، که از زمین به
عمیق ترین ونورانی ترین نقطه لاجورد کشیده شده است.

دستان علی علیه السلام ، چندان که پیکر ملکوتی را غسل می دهند
می سوزند و شانه های بلندش که عمری چون کوه، پایه های آسمان
بودند اینک از گریه پنهان علی علیه السلام به لرزه در آمده اند.

سیّدتنا! تو را به خاک می سپاریم... نه!
خاک را به تو می سپاریم که عظمت تو در خاک نمی گنجد.

آیا چگونه می شود باور کرد، بانو!
تو که زنده ترین زنده ها بودی و تو که تمام آن
چه که در حیات می گنجد، به پاس وجود تو هستی
گرفته اند چگونه می توان باور کرد که تو زنده نباشی؟

مگر می توان گفت که تو زنده نیستی؟
هم چنان که تو پیش از تولّدت، از بدو حیات زاده شده ای
بی شک پس از وفات نیز، همچنان تا جاودان زنده خواهی بود.

مگر جز این است که بر عرش ایستاده ای و اعمال قوم
پدر را می نگری و واسطه حاجات می شوی و مگر برای
آمرزش، قوم تو به کار به تو متوسّل نمی شوند
و مگر قرار نیست که تو شفیع گنهکاران رستاخیز باشی؟

ای مادرِ هر چه پاکی و مهر!
این سطور را بپذیر که به نامت سوگند
این کلمات جز از ماتم جانسوزم بر نخاسته اند.

و از آغاز جز به نام تو قلم بر نداشته ام.
چشانم را که می بندم، می توانم به وضوح ببینم:
شب های مدینه آن قدر بزرگ بوده اند که حتی
امروز هم می توان تصورشان کرد.

گوش می کنم، دیوارهای خانه ات ناله می کنند.
این دیوارها شاهد لحظه لحظه حضورت بوده اند بانو!

شاهد لحظه لحظه درد و عشق و اشک و مناجاتت
که آتش به جگرهایشان می ریخته است.

این دیوارها شنیده اند کلمات سوزاننده ات را و آن همه گلایه ای
که از این قوم داشتی و اینک، جای خالی تو را می گریند؛

جای خالی دستانِ تو را که هر وقت می خواستی
در خانه حرکت کنی، از دردِ پهلو باید دست
را به دیوار تکیه می دادی. اینک وقت وداع است.

تو می روی، امّا در انتظار باش؛
دیری نخواهد پایید که مولا با فرق شکافته به تو
خواهد پیوست و آن گاه، همه چاه ها خواهند گریست.

اینک به آسمان که نگاه کنی، پدر را می بینی که گریان
و خندان به استقبال تو آمده است.

دروازه های بهشت گشوده است.
جاده مفروش از ستارگان، گام هایت را به خویش می خواند.

بال بگشا! دیگر زمان درد و اشک به پایان رسیده است.
بال بگشا بانو! بال بگشا...

مهدی میچانی فراهانی

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

جایگاه حضرت فاطمه زهراعلیهاالسلام در روایات
ترمذى در صحیح از صبیح غلام اُمّ سلمه و زید بن ارقم نقل كرده است ‏كه گفتند:
پیامبر صلى الله علیه و آله به على و فاطمه و حسن و حسین فرمود:
"من با دشمن شما دشمن و با دوستان شما دوست هستم."

ابن خالویه در كتاب "آل" در حدیثى كه آن را از امام رضا
و او از پدرانش از امیرمؤمنان نقل كرده،
آورده است كه آن ‏حضرت فرمود:
رسول خدا صلى الله علیه و آله فرمود:
"چون روز قیامت فرا رسد، منادى از دل عرش ‏آواز دهد كه اى خلایق!
دیدگان خود را بربندید تا فاطمه دختر محمّد، عبور كند."

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ای مادر بی کسی های پدر

پدر که رفت، گمان می کردیم جان پدر در میان ماست.
گمان می کردیم از این پس شمیم گل محمدی صلی الله علیه و آله وسلم
با عطر گام های تو فضا را آکنده خواهد کرد.

نمی دانستیم چند سپیده بیشتر در میان ما نخواهی ماند.
نمی دانستیم نخستین پیوسته به رسول خدا
صلی الله علیه و آله وسلم تو خواهی بود.

نمی دانستیم زودتر از سرنوشت، گرد و غبار بی مادری
بر سر و رویمان خواهد نشست.

آن روزها که غم، تنها همراه همیشه ات بود و اشک
همرکاب غصّه های ناتمامتآن روزها که بغض بیت الاحزان
با مرثیه های جانسوزت در هم می پیچید

آن روزها که «فدک»، آوردگاه حماسه پر شکوه تو بود؛
نماد حق خواهی انسان در گستره بلا کشیده تاریخ.

ای مادر بی کسی های پدر!
ای شانه های استوار علی!برخیز! برخیز و آهنگ مسجد کن.

برخیز و با شراره های کلامت، کاخ های ستم را ویرانه کن!
برخیز و دست های یاری علی علیه السلام را بفشار!

برخیز و شب های بی سحر علی علیه السلام
را به سپیده صبح، پیوندی دوباره بزن!

برخیز و گیسوان پریشان زینب را شانه بزن!
برخیز و با نوازش های مادرانه ات، حسن علیه السلام
و حسین علیه السلام را در آغوش بگیر!

آتش نزنید!
این جا خانه فرشتگان خاک نشین است.شعله بر در نزنید!
این جا مهبط آسمانیان است.

اندکی شرم کنید! مگر چند روز است که
رسول اللّه صلی الله علیه و آله وسلم ،
این خانه را دق الباب نکرده است؟

مگر چند روز است که داغ فراق پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم
بر جان ها نشسته است؟

اینک چه می کنید؟
شعله بر در نزنید!شعله بر برگ شقایق نزنید!

در باغ را به آتش نکشید!
گل های یاس را لگد کوب ستم نکنید!

علی خیری