بانوی بی حرم {ویژه نامه شهادت جانسوزحضرت فاطمه زهراعلیهاالسلام}

[صبور]

[صبور]

گرچه مظلومی مولا سندی معتبر است این سند ثابت و امضا شده با میخ در است .

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

کاش برنمی خاستی!

کاش برنمی خاستی... . تو ادامه رسول خدایی...،
تو آمده ای تا اسلام زنده بماند و حق، سلامت باشد.

تو زنده ای تا پیش روی آفتاب، سپر شوی و شمشیرهای برهنه ای
را که به سوی امام نشانه رفته اند، حواله جان خویش کنی.

تو باید قیام کنی تا قامت یگانه امامت استوار بماند. تو انقلاب می کنی
تا مردمان غفلت زده روزگار به خود بیایند و ولایت را تنها نگذارند.

تو پشت در ایستادی و انگار قلب تمام هستی، آنجا پشت
در ایستاده بود و می تپید... .

در باز شد به روی فتنه ای ناگهان.
در باز شد به سوی توفان نخستین ظلم...؛

دری که چون خنجر بر جان تو فرود آمد... ، دری که راه را
برای آغاز همه ستم های تاریخ باز کرد، دری که به روی دشمن
حق آغوش گشود و چشم مردمان خواب زده را به روی حقیقت بست... .

[شهاب منتظر]

بارالهــــا تو ببین این سوز ما

فاطمیــــه گشته در نـوروز ما

آمدم هیئت که تا خدمت کنم

بار دیگر با علـی(ع)، بیعت کنم

آمدم خدمت کنم، بر اهـل دل

تا نگــردم پیش مولایم، خجـل

گفتم امشب سفره ای برپا کنم

هفت سین عشق، در آن جا کنم

مادرم زهرا(س)، مرا یاری نمود

بهـر چیدن، با من همکاری نمود

گفت بگذار از بـرای سفــره ها

سیـن اول، سیـلـی آن بـی حیـا

دومین سین، سقط بود و محسنش

این غم عظماسـت، گشته قاتلش

سین سوم، سرخی مسمـار بـود

رنـگ خــون پهلــوی آن یار بود

گفت سین چهارمم کار در است

سینـه ی مجروح مسمـار در است

پنجمین سین، سوختن با دربها

ســوختــن بـا آتـش نامـــردها

سیـن شـشم، سختی درد و اَلَم

دیــدن حیـدر(ع) میان موج غـم

آخـرین سین از برای سفـره ام

آتشــی افروخــت در کاشـانـه ام

هفتمین سین، ساختن با درد بود

چـون مدینه آن زمان نامــرد بود

آمــدند بهــر عیـادت دیـوها

با چـه رویی؟ من نمیدانم خـدا!

[صبور]

دلِ مهدی عزادارِ مدینه ست
دو چشمانش گرفتارِ مدینه ست
دلش سوزد به حال زار مادر
که مادرِ عشقِ بیمارِ مدینه ست
دل مهدی هزاران درد دارد
ولی نیمی از آن کارِ مدینه ست
بنالد از غم هجران مادر
که دفنش در شبِ تارِ مدینه ست
گهی بر غربت بابا بگرید
گهی گریان دلدارِ مدینه ست
گهی آهی کشد با ذکر زهرا
دلیلش درد و آزارِ مدینه ست
گهی در کوچه‌ها در کُنجِ دیوار
به فکرِ روزِ غمبارِ مدینه ست
کنار بستر مادر نشیند
خودش هر شب پرستارِ مدینه ست

[صبور]

مارا اراده ی تو به این سو كشانده است

یعنی كنار سفره ی زهرا نشانده است

یابن الحسن ؛ پس از غم عظمای مادرت

عیدی برای منتظرانت نمانده است

امسال نیز دست كریمت چو سال قبل

روزی فاطمیّه ی ما را رسانده است

نوروز ماست روز ظهورت ، به عشق توست

عاشق اگر كه خانه ی دل را تكانده است

كمتر ز روی مادرتان شرم می كِشد

آن ذاكری كه از تو به كَرّات خوانده است

از بركت دعای سحرهای فاطمه ست

در جان شیعه عشق تو ریشه دوانده است

نزدیك تر به وعده ی روز وصال توست

هركس كه اشك در غم زهرا فشانده است

پیش تو ارج و قرب ندارد به زعم ما

آن واعظی كه روضه ی مادر نخوانده است

از رنگ و روی فاطمه پیداست این سخن

"دست اجل به آخر كارش رسانده است"

گرچه نماندنی شده امّا هنوز هــم

چون كوه پای حیدر كرّار مانده است...

*شیعیان عید ندارند. أین فاطمیون*

[*خادمه رقیه خاتون(س)*]

هان! وقت هجرت زهرا فرا رسیده و اینک گل زیبای نبوت پژمرده می شود.
تمام مدت عمرش در این دنیای ستم و زور، هیجده سال است

یعنی تازه فروغ جوانی تابیده و گل وجودش شکفته که باید رخت بربندد و غروب کند.

هیجده سال است که زهرا در باغ وجود انسانی، هم چون گلی خوشبو و مقدس
که از نور سرمدی تابشی چون تابش محمد دارد، و از سرشت پاک جاودانه خاتمیت،
روانش با عطر محمدی عجین شده است، چنین می زیسته و اکنون در عنفوان جوانی
و در آغاز زندگانی، زندگی جاودانه را آغاز می کند
و چون نفس مطمئنه ای به سوی پروردگارش با قلبی شکسته ولی آرام بازمی گردد،

او از خدا راضی و خدا از او راضی است، به سوی او می رود
تا در روز رستاخیز در برابر تمام کائنات، از دشمنانش انتقام بگیرد
و دوستان و پیروانش را به سوی بهشت موعود فرا خواند.


«یا ایتها النفس المطمئنة ارجعی الی ربک راضیة مرضیة،
فادخلی فی عبادی و ادخلی جنتی»

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آرام بخوابيد مردم شهر!
ديگر نه بانگِ شيون و گريه‌ى فاطمه مى‌آيد؛
نه صداى "عَجِّل وَفاتى سَريعا"...

حالا گوشه‌ى خانه،
على سر به ديوار گذاشته و به جاى هق هق گريه،
شانه هايش تكان مى‌خورد
و حسنين عليهم‌السلام دست به گيسوانى مى‌زنند
كه مادر شانه كرده.

مادرى كه حالا آرام گرفته است
و به ديدار رسول خدا پَر كشيده.

آرام بخوابيد مردم شهر!
حالا گوشه‌ى خانه،
دختركى چادر به سَر كرده
و پيراهنى را در آغوش مى‌گيرد
و فكر مى‌كند: شايد دوباره...

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

پس از تو غمگین نباید بود.

اکنون که تو رفته ای، تمام دردهایت به پایان رسیده اند.
اینک در جوار پیامبر خاتم نشسته ای و بی شک،
غصه هایت را سر بر دامان او از یاد می بری.

امّا اندوه من از بی تو ماندن است...، از تنها شدنِ حقیقت
بر روی این خاک پرفریب...، از درد دل های تلنباری که
پس از تو تنها قلب پرسکوت چاه، یارای شنیدنش را خواهد داشت.

تو را پنهان از چشم های بخیل روزگار به خاک سپردم تا حسرت
دیدار مزارت تا قیامت، دل های گنه کارشان را به آتش بکشد.

تو را که ناموس حق بوده ای، دور از دست ها و چشم های
نامحرم زمین دفن کردم.

بگذار همه تا ابد بدانند دختر معصوم رسول خدا چنان از امت
خویش در ستم بود که نخواست هیچ کس نشان مزارش را بداند.

بگذار این بی نشانی، به نشانه اعتراضی ابدی در دل تاریخ
جاودانه شود.اینک من برای روزهای بعد از این غمگینم؛

روزهایی که باید بی تو نفس کشید و سکوت کرد و خون دل خورد.
من برای این دنیای ستم کار و در غفلت غمگینم که از
این پس قرار است نشانه های خداوند را بر روی زمین
یک به یک بیازارند و بر گمراهی خویش بیفزایند.

از این پس اندوه من ابدی است؛ تا آن زمان که به تو بپیوندم.
شانه ای که پس از تابوت تو خسته و غمگین به خانه بازمی گردد
هیچ آرزویی جز ندیدن دنیا ندارد.

دیگر دنیا با تمام فراخی اش برای من تنگ است؛ وقتی تو را
در هیچ جای زمین نمی توان سراغ گرفت.

دیگر هیچ کس انگار در دنیا نیست؛ وقتی بین ازدحام مردم
بانوی بهشتی من حضور ندارد.

آه بانو! این کلبه محقر با تو فردوس برین بود برای من...،
برای من و فرزندانی که دیگر طاقت نگاه های سوگوارشان را ندارم.

وقتی که تو بودی، سفره خالی و بی رونقمان گوارا بود؛
آنچنان که گویا مائده های آسمانی برایمان پهن بود و گرسنگی
را کنار این سفره بی نان، با شمیم بهشتی تو از یاد می بردیم.


بانو! هنوز زمین نیازمندت بود. هنوز گرسنگان مشتاقند که
در خانه تو را بکوبند و تو افطار فقیرانه خود و خانواده ات
را انفاق کنی و با لب های روزه دار، از خداوند بشنوی که:

«وَیُطْعِمُونَ الطّعَامَ عَلَی حُبّهِ مِسْکِیناً وَیَتِیماً وَأَسِیراً».

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

غیرت فاطمی


تو ستون استحکام عرشی بانو!
این گونه بر زمین نیفت!

برخیز؛ وگرنه آسمان بر زمین سقوط خواهد کرد.
برخیز و چنین رنجور به دیوار تکیه نده که تمام عالم به تو اتکا دارد.

برخیز! همه زخم هایت را پنهان کن تا دشمن، آرزوی
پیروزی را برای خویش به گور ببرد.

هنوز باید باشی. هنوز اسلام نیازمند خطبه های توست.
هنوز امیرالمؤمنین علی(ع) انقلاب و غیرت فاطمی
تو را پشتوانه خویش می خواهد.

برخیز و با همین نیمه جان مجروح، با همین پیکر زخم خورده
در کوچه های شهر جاری شو.

در تمام خانه های خواب برده را با دست های عصمت
خویش بکوب تا بیدارشان کنی؛

تا تنها ماندن حجت خداوند را بدانند و به پا خیزند
تا پای مال شدن وصیت و میراث رسول را سکوت نکنند.


بابی انت و امی و نفسی لک الفداء یا فاطمة الزهرا