حفظ قرآن کریم همیشه و همه وقت در نگاه بزرگان و رهبران دینی ما جایگاه والا و ویژه ای داشته است. پیامبر گرامی اسلام به عنوان اولین حافظ قرآن کریم و همچنین امامان معصوم (ع)، در همه حال از حافظان قرآن به بزرگی یاد می نمودند و آنان را در کنار انبیاء الهی و اولیای خداوند می انگاشتند.
سخنان معصومین (ع) در این زمینه در حد تواتر است و تردیدی در این جایگاه عظیم روا نیست. رسول گرامی اسلام در سخنی خطاب به سلمان فارسی پیرامون ارزش حفظ قرآن و جایگاه حافظ قرآن چنین می فرماید:
«یا سلمان! ان اكرم العباد الى اللّه بعد الانبياء, العلماء ثم حملة القرآن, يخرجون من الدنيا كما يخرج الانبياء و يحشرون من قبورهم مع الانبياء و يمرون على الصراط مع الانبياء و ياخذون ثواب الا نبياء» :
«اى سـلـمـان هـمانا بعد از انبياء، بهترين بندگان نزد خداوند عالمانند و سپس قاريان و حافظان قـرآن .آنـان هـمانند انبياء از دنيا مى روند, همراه آنان ازگورها برانگيخته مى شوند, در كنار آنان از صراط مى گذرند وپاداش آن ها را [ از خداوند ] دريافت مى كنند». (بحار الانوار, ج 92, ص 17)
با این وجود، اولیای دین به ویژه پیامبر اکرم به بیان جایگاه حافظ قرآن کریم در آخرت و روز قیامت بسنده ننمودند بلکه در دنیا و امور سیاسی، اجتماعی نیز حافظان قرآن را ارج می نهادند: در نبردهای مسلمانان با کفار یکی از معیارهای انتخاب فرماندهان جنگ، افزون بر توان رزمی و بدنی مناسب و قدرت مدیریت گروه، حفظ قرآن بود. پستهای حساس و کلیدی اجتماع اغلب به حافظان قرآن کریم واگذار می شد. سهم حافظان قرآن از بیت المال نسبت به دیگران چشمگیرتر بود و حتی به مجازات حافظان قرآن با دیده اغماض نگریسته می شد.