فخرکائنات{ ویژه نامه ولادت حضرت فاطمه زهراعلیهاالسلام}

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

شگفتی خلقت



خوش آمدی ای شگفتی خلقت، ای بلندترین کمالات
انسانی ای زیباترین گل بوستان آفرینش.

عالم هستی همواره در حیرت وجود تو خواهد ماند.
تویی که برای مستمندان سرچشمه مهربانی و صفا
و بخشندگی بودی و در دفاع از آنها، اسوه خشم و اقتدار و عزّت.

در برابر دردمندان، لطافت گل به پای لطافت قلبت نمی رسید
و در حمایت از ولایت، قلب پولادینت یکسره صلابت و قدرت بود.

در حجاب عفیف ترین بودی در سخنوری فصیح ترین
مهربان ترین مادر بودی و بهترین پشتیبان همسر.

مبارک باد بر خدا آفرینشی چنین.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

مقام فاطمه بودن






خوش آمدی به زمین ای شروع زیبایی
تو عطر یاسی و نرگس تویی که زهرایی

تو آن طلوع قشنگی که در کنار علی
برای ظلمت شب های مکه آمده ای

مقامِ فاطمه بودن فقط لیاقت توست، طلوع کن که
محمد رسالت خود را، دگر به واسطه تو، تمام خواهد کرد

تو آمدی که بگویی شرافت یک زن، ز سرنوشت حسینت قیام خواهد کرد
تو آمدی که بگویی اگرچه پهلویت، شکسته، اما از آن دوازده
خورشید به آسمان و زمین، از تو هدیه خواهد شد،

سلام بر تو که عشق محمدی و علی!
برای وصف خدا شرح بهترین غزلی

اگر چه وصف کمال تو غیر ممکن بود
چه بود فاطمه؟ ـ یعنی خلاصه ای ز علی.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

عشق گل یاس



مبارک باد روز میلاد دختر گرامی پیامبر اکرم، فاطمه زهرا(س)،
بر همه بانوان مسلمان و با ولایت و بر همه پیروان مکتب گرانقدرش؛

همه آنان که در صدف عفاف و حیا مروارید وجود را پروراندند
و قدم به وادی عشق زهرا(س) نهادند.

مبارک باد این میلاد فرخنده، بر همه آنان که فاطمه وار
پرورش اسلامی را در روح کودکانشان جاری ساختند
و مُهر رستگاری بر قلبهایشان زدند.

مبارک باد این میلاد خجسته
بر همه آنان که با عشق گل یاس زندگی کردند.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

بشارت باد بر اهالی زمین که سیب سرخ بهشت، جوانه زده است!
نام تو، ریشه شر را خشکاند و آتش دوزخ را سر کرد
بر پیروان طریقه رستگاری.

خانه وحی، با درخشش نام تو، روشن تر شد، تا نشانه ای باشد
بر حرمت زن، تا دیگر رنگ چهره ها با شنیدن صدای تولد دختران، کبود نشود؛

تا دیگر سنت های جاهلانه میان دختر و پسر، خطی نکشد
به نشانه سعد و نحس. «عاص بن وائل سهمی» بداند
که سهمی از میراث حقیقت و ماندگاری نخواهد برد.

هرچه بهره ای از نور نداشته باشد، تا صبح بیشتر نخواهد پایید.
پنجه های عداوت و گمراهی، به زودی بریده و دریچه های
هدایت، یکی پس از دیگری گشوده خواهد شد.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

معلّم عشق




ای روشن ترین تفسیر آیات خدا، ای سبزترین برگ خلقت
آمدی و مظلومیّت با همه گستردگی اش و با
همه عمق دردناکش با تو زاده شد.

آمدی و درد و رنج پا به پای تو قدم برداشت.
امّا تو، با تمام مظلومیّت و درد و رنج، آمدی
تا کلاس عشق خدا بی معلّم نماند

تا زنان شیفته رستگاری بی سرمشق نمانند
تا راه خداجویی و معنویّت بی چراغ نماند
تا وادی عفّت و حیا بی خورشید نماند.

جان عالمی به فدای تو ای مظلوم ترین
اسوه صبر و عفاف و تقوی.

ای باغبان بوستان آل طاها، ای مادر یاس های سپید
و خوشبو، ای دامن مهربان شاخه های نرگس، خوش آمدی.

مبارک آمدی. آمدی تا یاس ها سپیدی بیاموزند
و نرگس ها خوشبویی.

ای مهربان ترین مادر خلقت، فرزندنت امام عصر(عج)
به مادری چون تو می بالد.

زیباست سخن او در مدح تو که فرمود:
«دختر رسول خدا(ص)، برای من اسوه حسنه و سرمشقی نیکوست».

مبارک باد این میلاد فرخنده بر مولایمان صاحب الزمان(ع).

[*خادمه رقیه خاتون(س)*]

آری، لحظه ی سرور زمین و زمان فرا رسید .
خورشید از پس کوه های عرب سر برآورد و مولود زیبای مکه را تحسین گفت:

زمین بر زمان فخر می فروشد که مولودی این چنین، قدم بر صفحه ی دلش گذارده است .
زمان هلهله به راه انداخته است و مردم عرب را از خواب دوشین می رهاند .

رایحه ی دل پذیر بهشتی مکه را مست حضور کرده است
که دری از بهشت به روی زمین گشوده اند و گلی از آن را به زمین عطا کرده اند
و این مباهات زمین است، بر فلک غدار که اکنون چون بی گناهان بر دار رفته،
درآن سوی کوه های مکه به انتظار روزی دیگر نشسته است .

مکه وارد خانه می شود . مولود الهی این زینت آسمانی را بر آغوش می گیرد،
می بوید و اشک می ریزد که او رایحه ی بهشتی خدیجه را آورده است .
تهنیت می گوید بر اهل خانه و زمان را می خواهد که به رقص در آید و تهنیت گوید بردنیا .

قاصدی را می گوید که پر بکشد و در گوش روزگاران غریو بر آورد
که این روز سپیده ی احقاق حق است، سپیده ی بنت رسول خدا .
عرشیان بر زمین آمده اند و در ضیافت مولود سپیده دمان ذکر و سپاس ایزد می گویند .

عاشقان در سماع اند و بهشتیان در زمین بر شاخه ی طوبی چنگ زده اند
و ستارگان به دور خورشید آسمان خیره به نور ملکوتی اهل خانه اند.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

پیش از تو...


پیچید عطر سرزده ای در مشام خاک وقتی خدا
دو چشم تو را روبه راه کرد

آغازِ دامنت را از نور آفرید، روی تمام شبزدگان را سیاه کرد
پلکی زدی به هستی، باران فرارسید...

فریاد شکر از لب دنیا بلند شدگلبوسه رسول به رخسار عصمت ات
لب های سُبحه وار تو را افتتاح کرداز برق چشم های تو یک
شعله پر گرفت خورشید شد به سنیه هفت آسمان رسید

از مرمر حریر نفس های تو خدا، پیراهنی به پیکر بی تاب ماه کرد
پیش از تو دختران بی آزار روزگار، محکوم شام بی سحر گور
می شدنداما صدای پای تو در رخوت زمین، پیچید و خواب های زمان را تباه کرد

دستان بی شباهت تو ـ آبروی زن! ـ دست دعای رفته به آغوش
عرش بودپروردگار از در مهر آمد و نشست هر گاه، در
دو چشم ترِ تو نگاه کرد...

انگار از ازل همه قیل و قال ها، تنها برای خلقت بی شبهه
تو بودیزدان برای خستگی بی پناه تو هفت آسمانِ یکسره را سرپناه کرد


سودابه مهیجی