بسوزم از دل و جانم ، برای حضرت هادی { اشعار شهادت امام هادی علیه السلام}

[مصطفی*شیعه ال طاها*]

رنگ صد لاله ز نسرین عذارش ریخته

صد نیستان ناله از آه نَزارش ریخته

فاطمه گر نیست بر بالین او پس از چه روی

این همه یاس پریشان در کنارش ریخته؟

یا پریده در حقیقت رنگ از روی مهش

یا دل آئینه‌ی آئینه دارش ریخته

تیر دیگر در کمان صیاد دنیا، چون نداشت

زهر را، چون طرح بر جان شکارش ریخته

خشکسالی جای دارد شهر را ویران کند

آبروی سامرا از چشم زارش ریخته

در عیادت از دلش شاید که دل‌ها بشکند.

چون دل اهل و عیال او کنارش ریخته

بس که می‌سوزد گمانم قالب خورشید را

از دل آتش نهاد داغدارش ریخته

شاید از کرببلا می‌آید و قبر حسین

ابر دلتنگی که باران بر مزارش ریخته

در کفن پیچید مانند خبر در کوچه‌ها

در گریز روضه خود طرحی به کارش ریخته

جای دارد تاک روید معنی از خاک درش

اشک چشم عسکری روی مزارش ریخته

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اى ولى امر حق، اى عزیز مصطفى
در ره دین خدا، كشته ی زهر جفا

سامره در ماتم است، سر به سر شور و عزا
یا على ابن جواد، یا امام المتقین

اى امام دهمین، اى شهید راه دین
جان به قربان تو و درد و رنج و آه تو

در نهایت خانه‌ات، گشته قربانگاه تو
تا صف محشر بود، در ادامه راه تو

كشته جور و ستم، در ره دین مبین
اى امام دهمین، اى شهید راه دین

اى ولى امر حق حجت پروردگار
حامى مستضعفان، در نهان و آشكار

برده‌اى در راه دین، رنج و درد بیشمار
از جفاى منتصر، وز عناد مستعین

اى امام دهمین، اى شهید راه دین
زهر معتز عاقبت، قاتل جان تو شد

جان تو قربانى راه جانان تو شد
دیده جن و ملك، جمله گریان تو شد

اى پناه عالمین، رهبر دنیا و دین
اى امام دهمین، اى شهید راه دین

[مصطفی*شیعه ال طاها*]

بگذار کمی عرض ارادت بنویسم

دور از تو و با نیت غربت بنویسم

سجاده ی شب پهن شده، حیّ علی شعر

بگذار برایت دو سه رکعت بنویسم

بگذار که ده مرتبه در ظلمت این شهر

یا هادی، یا هادیِ امت بنویسم

شاید که چنان رود سر راه بیایم

بر صفحه ی صحرای جنون خط بنویسم

مقصود من از "یا من ارجوه رجب ها"

غیر از تو، که را وقت عبادت بنویسم؟

با ذره ای از مهر تو، ای چشمه ی خورشید

از نور تو، تا روز قیامت بنویسم

با این همه آلودگی، ای آیۀ تطهیر

از سوره ی انفاق و کرامت بنویسم

برداشته باد از رخ تو پرده و من نیز

بی پرده برای تو روایت بنویسم

شیر آمده از پرده برون با نفس تو

تا من هم از این رتبۀ خلقت بنویسم

تو ضامن شیر و پدرت ضامن آهوست

حق دل من نیست که حسرت بنویسم

من شاعر چشم توام، المنّة لله

پس می شود از روی بصیرت بنویسم

هر لحظه بر افروختم از داغ، چو لاله

هر آینه از درد به حیرت بنویسم

از غفلت ما بوده که شاهین شده کرکس

پس با قلم شرم ز غفلت بنویسم

از سنگ زدن بر دل آیینه بگویم

از سوختن پرده ی حُرمت بنویسم

دست و قلمم نه، دهنم بشکند امروز

چیزی اگر از حدّ جسارت بنویسم

من آمده ام نقطه سر خط بنویسم

از جامعه، از شرح زیارت بنویسم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

كیستم من شاهكار ملك ذات كبریایم
دهمین مسند نشین از بعد ختم الانبیایم

گوهرى ارزنده از گنجینه‌‏ى جود جوادم
نهمین فرزند دلبند على مرتضایم

مصرعى از شعر ناب عصمت كبراى حقم
هشتمین پرورده‌ى ایمان و صبر مجتبایم

پاسدار پرچم پر افتخار حق پرستى
هفتمین سنگر نشین نهضت خون خدایم

دُرّ عبادت فارغ التحصیل درس عابدینم
ششمین زینت فزا از بهر محراب دعایم

در نایابى ز بحر دانش بحراالعلومم
پنجمین گنجینه‌ى اسرار كل ماسوایم

صادق آل نبى را وارث فقه و اصولم
چارمین استاد دانشگاه تكوین ولایم

وارث موسى بن جعفر در مسیر پایدارى
سومین نور دل آن پیشواى مقتدایم

محور چرخ زمانم، حجت روى زمینم
دومین گل از گلستان على موسى الرضایم

در مسیر حق پرستى بعد آباء گرامم
اولین هادى خلق بعد از مصباح الهدایم

در شجاعت بى قرینم، در سخاوت بى نظیرم
حق پرستان را حبیبم، دردمندان را دوایم

من وصیم، من ولیم، من نقیم، من سخیم
زانكه همنام على معنىِ، هاى هل اتایم

آیه‌ى تطهیر را مصداق و از امر الهى
آیه‌اى از شاخصار نصِ نون اِنّمایم

غم مخور (ژولیده) فردا پاى میزان عدالت
شافعت در نزد حق هنگام پاداش و جزایم

[طهورا*کنیز فاطمه زهرا(س)*]

نور نامت برده هادی رونق مهتاب را
سوز قرآن خواندنت می گیرد از سر خواب را

آسمان نزدیک نزدیک است و می بیند زمین
معجزاتی روشن از آن گوهر نایاب را

چشم می بندی.شب است و سامرا بی نور و سرد
چشم را بگشای تا روشن کنی سرداب را

می شناسی مردمان بی مروت را تو خوب
دیده ای با چشم خود صد جعفر کذاب را

یا نقی سلطان مظلومان! نقی مولای صبر
بعد ازین با نام تو پر می کنم هر قاب را

بزم خفاشان مجال نام پر نور تو نیست
شیر کرنش می کند خورشید عالمتاب را!

نغمه مستشارنظامی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

صداي زمزمه ي جامعه کبيره ي توست
که چشم ها همه اشک و نگاه خيره ي توست

هر آنکسي که در امواج عشق افتاده
براي عرض ادب در پي جزيره ي توست

کلاس درس محبت کلامکم نور است
اگر محب علي گشته ايم سيره ي توست

شما که محبط وحييد و معدن رحمت
تمام دار و ندارم غم عشيره ي توست

ميان صحنه ي محشر شفاعتي بکنيد
صداي زجه ، صداي غلام تيره ي توست

کنار ذره اي از ناخن شما بايد
تمام ناقه ي صالح به سجده در آيد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آن روز از کبوتر زخمی پری نبود
خورشید فاطمه که به این لاغری نبود!

شد مثل مادرش به خدا راه رفتنش
فرقی که داشت این که جوان بستری نبود

آیا دلیل غصّه ی او زهر بوده؟ نه
از آن شراب، دردسر بدتری نبود

یک بی حیا و ظرف شراب و امام بود
اما به لعل لب، لب چوب تری نبود

یک شهر دشمن از همه جانب ولی دگر
چشم طمع که در پی انگشتری نبود

آنجا کشنده بود که در پیش دختران
می زد یزید چوب، وَ آب آوری نبود

ای کاش در مقابل چشمان خواهری
رأس بریده داخل طشت زری نبود

فریاد می کشید صدای گرفته ای
بابا محاسن تو که خاکستری نبود!

وای از غروب شام غریبان که ناقه بود
امّا میان جمع، علی اکبری نبود

دیگر زبان روضه ی من لال یک کلام
من فکر می کنم خبر از معجری نبود

شاعر: علی زمانیان