دل ماتم زده ام ناله و فریاد دارد{ اشعار شهادت امام موسی کاظم علیه السلام}

[*خادمه رقیه خاتون(س)*]

در دل تاریک زندان مثل شمع روشنم
لحظه لحظه، قطره قطره، آب گردیده تنم

بس که لاغر گشته ام چون می گذارم سر به خاک
خصم پندارد که این من نیستم پیراهنم

در سیه چال بلا با دوست خلوت کرده ام
این نماز، این حال خوش، این اشگ دامن دامنم

هر که زندانی شود باید ملاقاتش روند
این که ممنوع الملاقات است در زندان، منم

قاتل دل سنگ می خندد به اشگ دیده ام
حلقه ی زنجیر می گرید به زخم گردنم

بس که جسمم آب گشته مثل شمع سوخته
محو گشته جای نقش تازیانه بر تنم

روزه دارم، وقت افطار است و گویی قاتلم
کرده با خرمای زهر آلوده قصد کُشتنم

گاه گاه از ساق پای من خون می چکد
بس که پا ساییده گشته بین کند و آهنم

دوستان! از گریه ی من حبس هم آمد به تنگ
با وجود آنکه خندیدم به روی دشمنم

یاد از جسم من و از تخته در می کند
هر که گردد زائر و آید کنار مدفنم

یابن زهرا «میثم» استم با تولاّی شما
گر به دوزخ هم روم از هُرم آتش ایمنم


حاج غلامرضا سازگار

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

کنج زندان می کشم این سو و آن سو پیکرم
جرمم این بوده که فرزند نبی و حیدرم

بس که دشمن داده آزارم در این زندان غم
می چکد خون جگر از نوک مژگان ترم

استخوان هایم شکسته، از جفای دشمنم
سلسله در سلسله سر تا به پا، پا تا سرم

رد پای تازیانه بر تنم افتاده و ...
پیرهن گردیده عضوی از تمام پیکرم

سلسله سنگین و تن زار و فراوان زخم من
خون چکد از جسم زارم تا تکانی می خورم

تا شکسته استخوان ها را نظاره می کنم
یاد آن پهلو شکسته، یاد دیوار و درم

من اسیرم لیک مردم، از جسارت ها چه باک
دل غمین زینب و بازار و سنگ و معجرم


شاعر : ناصر شهریاری

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

ای امام هفتمین شیعیان
ای اسیر محبس عباسیان

ای که افتادی به گرداب بلا
ای به جور دشمن دین مبتلا

ای به خفاشان حاکم همچو نور
چشمشان ازنور اعجازتو کور

حاکمان قدر تو را نشناختند
در مصاف با تو خود را باختند

چاره این دیدند زندانت کنند
قصد بر بگرفتن جانت کنند

ای غریب محبس بغدادیان
سالها زندانی آن جانیان

بوالحسن موسای کاظم نام تو
عاقبت زهر جفا در کام تو

سندی شاهک تورا مسموم کرد
شیعه را از فیض تو محروم کرد

دور بودی ازرضا ودخترت
کس نیامد وقت آخر در برت

ای بخود پیچیده از درد جگر
این چنین مرگی برایت شد ظفر

جان غریبانه بدادی چون حسین(ع)
پیکرت مدفون شده در کاظمین

قسمت ما کن که زوارت شویم
روز مرگ تو عزادارت شویم


شاعر : اسماعیل تقوایی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

در این زندان که ره بسته است پرواز صدایم را
نمی بینم کسی را جز خودم را و خدایم را

سرم را می گذارم روی زانوهای لرزانم
یکایک می شمارم غصه های زخمهایم را
پریشان حالم و از استخوانم درد می ریزد
نمی جویم زدست هرکس و ناکس دوایم را

اگر چه زخم تن دارم کبودی بدن دارم
ولی خرج عبادت می نمایم لحظه هایم را
حضور دانه ی زنجیر در راه گلوگاهم
دو چندان می نماید بغض سنگین دعایم را

نمی گویم چه کردم تازیانه با وجود من
ببین پُر کرده خون پیکرمن بوریایم را
اگر بنشسته می خوانم نمازم را در این زندان
غل زنجیرها کوبیده کرده ساقی پایم را

علی اکبر لطیفیان

[*خادمه رقیه خاتون(س)*]

"ای وای بر اسیری، کز یاد رفته باشد
در دام مانده باشد، صیاد رفته باشد"

آه از دمی که آید، دیگر برون ز زندان
مردی که در سیه چال، از یاد رفته باشد

از بس ز ضرب سیلی،او ناله زد"یازهرا"
از جوهر صدایش، فریاد رفته باشد

با تازیانه ی کین، آزرده کرده او را
هرگاه بر شکنجه، جلاّد رفته باشد

از ناسزا و طعنه، سِنْدیٖ نَبُرد بهره
از کظمِ غیظ آقا، ناشاد رفته باشد

ساق شکسته ی او، مرهم نمی پذیرد
آه از دمی که کار از، امداد رفته باشد

چون روی تخته ی در، باب الحوائج آید
جان از نهادِ شیعه، از داد رفته باشد

برروی جِسْر بغداد،جسمش سه روز مانده
این گوشه از غمش بر، اجداد رفته باشد

وحید دکامین

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

طایر عرشم و عمریست اسیر قفسم
خود به زندانم و در دل شده زندان نفسم

شجر طور تجلاّیم و در آب و گلم
لاله ی دامن زهرایم و در خار و خسم

مرگ صد بار ملاقات کند هر روزم
جز اجل در دل شب سر نزند هیچکسم

تا که از باد صبا بوی رضا را شنوم
کاش می بود خدا، روزنه ای در قفسم

در دل حبس به دل حبس شده فریادم
من که در هر دو جهان بر همه فریاد رسم

تازیانه مزن ای سندی شاهک به تنم
غم معصومه و هجران رضا هست بسم

من که بودم بری از آز و مبرّا زهوی
زیر زنجیر ستم کُشته ی اهل هوسم

«میثم» آزادیم امضا شده خود می شنوم
کآید از قافله ی مرگ صدای جرسم


شاعر: غلامرضا سازگار

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

در این زندان که ره بسته است پرواز صدایم را
نمی بینم کسی را جز خودم را و خدایم را

سرم را می گذارم روی زانوهای لرزانم
یکایک می شمارم غصه های زخمهایم را

پریشان حالم و از استخوانم درد می ریزد
نمی جویم زدست هرکس و ناکس دوایم را

اگر چه زخم تن دارم کبودی بدن دارم
ولی خرج عبادت می نمایم لحظه هایم را

حضور دانه ی زنجیر در راه گلوگاهم
دو چندان می نماید بغض سنگین دعایم را

نمی گویم چه کردم تازیانه با وجود من
ببین پُر کرده خون پیکرمن بوریایم را

اگر بنشسته می خوانم نمازم را در این زندان
غل زنجیرها کوبیده کرده ساقی پایم را


شاعر : علی اکبر لطیفیان

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

غنچه های باغ چشمم را که پرپر میکنم
دامـن سبــز مصــلاّ را معطّــر میکنم

درمیان موج غم، تا بیخود از خود می شوم
هرچه گل دارم به باغ دیده ، پرپر میکنم

درحصار غم شدم زندانی و با سوز جان
گریه ها برغُربت موسی بن جعفر میکنم

آن که عمری گفت با یزدان در آن خلوت سرا
شب همه شب عمر را با یاد تو سر میکنم

ای فروغ روی تو روشنگر شبهای تار
ظلمت شب را به یاد تو منور میکنم

مانع پرواز من این محبس تاریک نیست
چون دل خود را به سوی تو کبوتر میکنم

گرچه غمهای دلم از حد گذشته باز هم
یادغم های دل غمگین مادر میکنم

ازغل و زنجیر سنگین تر بود بار فراق
شام رامن باامید وصل تو سر میکنم

جان خود را در ره توحید مانند علی
ای «وفائی» هدیه بر درگاه داور میکنم

هاشم وفائی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

می خواستند داغ تو را شعله ور کنند
وقتی که سوختی همه را با خبر کنند

می خواستند دفن شوی زیر خاکها
تا زنده زنده از سر خاکت گذر کنند

می خواستند شام غریبان بپا کنند
تا بچه های فاطمه را در به در کنند

از ناسزا بگو که چه آورده بر سرت
می خواستند باز تو را خونجگر کنند

زنجیر دست شما بسته باشد و
مثل مدینه فاطمه ات را سپر کنند

قوم یهود را به مصافت کشیده اند
تا تازیانه ها به مراتب اثر کنند

حالا بیا بگو که ملائک یکی یکی
فکری برای این تن بی پال و پر کنند

این اشک ها مسافر یک جسم بی سرند
وقتش رسیده است به آنجا سفر کنند

رحمان نوزانی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مثل یک تکه عبا روی زمین است تنش
آن قدر حال ندارد که نیفتد بدنش

جا به جا گر نشود سلسه بد می چسبد
آن چنانی که محال است دگر وا شدنش

نفسش وقت مناجات چه اعجازی داشت
زن بدکاره به یک باره عوض شد سخنش

آه مانند گلیمی چقدر پا خورده
بی سبب نیست اگر پاره شده پیرهنش

از کلیم اللهی حضرت ما کم نشود
گر چه هر دفعه بیاید بزند بر دهنش

به رگ غیرت این مرد فقط دست مزن
بعد از آن هر چه که خواهی بزنی اش، بزنش

بستنش نیز برایش به خدا فایده داشت
مدد سلسله ها بود نمی ریختنش

با چنین وضع کفن کردن او پس سخت است
آه آه از پسرش آه به وقت کفنش

علی اکبر لطیفیان