اصول دین مقدس اسلام

[ملکوت* گامی تارهایی *]

اصول دین مقدس اسلام پنج است:

۱) توحید.
توحید آن است که انسان بداند جهان را (خدای یکتا) آفریده و به آن هستی بخشیده و همه چیز در دست اوست بنا بر این آفرینش، روزی دادن، زنده نمودن، سلامتی، مرض... همه و همه به اراده اوست.
(إنما أمره إذا أراد شیئا أن یقول له کن فیکون)(۱).
ترجمه: هرگاه خداوند چیزی را اراده کند انجام می‏گیرد.
دلیل بر وجود خدا، آنچه در آسمان می‏بینیم از خورشید و ماه و ستارگان درخشان، ابرها، بادها، باران و آنچه در زمین مشاهده می‏کنیم از دریاها، جویبارها، میوه‏جات، درختان و معادن گرانبها طلا و نقره و زبرجد و اقسام پرندگان که در هوا به پرواز در می‏آیند و حیواناتی که در آبها شناورند و حیوانات گوناگون که در روی زمین هستند با صداها و اندازه‏های مختلف، و انسان این موجود شگفت‏انگیز آفرینش با حواس مختلفی که دارد: چشم، گوش، زبان، درد، شادی، عصبانیت اندوه و مانند آن. همه اینها ما را به خدائی دانا و بزرگ راهنمائی می‏کنند که به او عقیده مندیم و او را پرستش می‏نمائیم و از او یاری می‏جوئیم و در هرحال به او توکل داریم:
خداوند دارای صفات بسیاری است:
مانند (علم) بدین معنی که او همه چیز را از کوچک و بزرگ می‏داند و از قلب همگی آگاهست.
و مانند (قدرت) یعنی: او بر هرچیزی توانا است، بر آفریدن، روزی دادن، میراندن، زنده کردن و غیر اینها.
و مانند (حیات) یعنی: او زنده‏ای است که نخواهد مرد.
و مانند (اراده) یعنی: او خواستار کارهائیست که در آن مصلحت است و هیچگاه کار زیان بخشی انجام نمی‏دهد.
و مانند (ادراک) یعنی: او همه چیز را می‏بیند و همه چیز را می‏شنود، گرچه آهسته باشد.
و مانند (قدمت) یعنی: او پیش از هرچیز بوده و همه چیز را آفریده و بعد از همه چیز خواهد بود.
و مانند (تکلم) یعنی: او با هریک از بندگان خالص خود و پیامبران و فرشتگانش که خواسته باشد سخن می‏گوید.
و مانند (صدق) یعنی: آنچه می‏گوید راست است و از وعده خود تخلف نمی‏ورزد. اینها همه گذشته از اینکه آفریننده و روزی دهنده، و زنده کننده، و میراننده و بخشنده و مهربان و برتر، و شریف و کریم است، خدای بزرگ از نقص هم برکنار است، بنا بر این جسم نیست، مانند اجسام ما و از اجزاء مختلفه ترکیب نیافته است. و دیدن او امکان‏پذیر نیست نه در دنیا و نه در آخرت.
و عوارض بر او راه نمی‏یابد، بنا بر این مریض نخواهد شد، گرسنه نمی‏شود، خوابش نمی‏برد و پیر هم نمی‏گردد، در کارهای خود شریک نداشته، یکه و تنها است، و صفات خدا عین ذاتش می‏باشد: پس: از ابتدای عالم بوده و قدرت داشته است، مانند ما نیست که نخست نادان بودیم و سپس دانا شدیم، قدرت نداشتیم و آنگاه مقتدر گشتیم. بی‏نیاز است یعنی: نیازی به مشورت و همکاری ندارد و به وزیر و لشکری محتاج نیست.

[ملکوت* گامی تارهایی *]

۲) عدل
بدین معنی که: دادگر است و به کسی ستم نمی‏نماید و کاری را بدون حکمت انجام نمی‏دهد، بنا براین هرچه را می‏آفریند و روزی می‏دهد و آنچه را می‏دهد و باز می‏ستاند از روی مصلحت است اگرچه ما نمی‏دانیم. همانطوری که اگر دکتری به بیمار خود داروئی داد می‏دانیم که: در آن مصلحتی است گرچه آن مصلحت بر ما پوشیده باشد بنا بر این اگر دیدیم: خداوند متعال کسی را ثروتمند و دیگری را تهیدست نموده، و یا به یکی شرافت بخشیده و به دیگری نبخشیده، یا یکی را مریض کرده و دیگری سالم است، و از این قبیل کارها... باید عقیده‏مند باشیم که: همه اینها از روی حکمت و مصلحت است گرچه ما به حکمت آن پی نبریم.
چنانچه در روایت آمده که حضرت موسی(ع) از خداوند درخواست کرد: برخی از دادگریهای خود را که در ظاهر مشکل می‏آید باو نشان دهد، خداوند باو فرمود که: به صحرا رود و بر سر چشمه آبی در کمین بنشیند تا جریانی را مشاهده کند. موسی (ع) بدانجا رفت و دید: اسب سواری در سر چشمه پیاده شد و پس از رفع احتیاج از آنجا دور شد ولی هنگام رفتن فراموش کرد کیسه پول خود را همراه ببرد. پس از چندی کودکی آمد کیسه را برداشت و رفت سپس پیر مرد کوری از راه رسید و می‏خواست وضو بگیرد که دراین هنگام مرد سوار برگشت و چون کیسه پول خود را ندید پیر مرد نابینا را بسرقت پولش متهم ساخت، کشمکش بین این دو در گرفت تا اینکه بالاخره اسب سوار کور را کشت. خداوند به موسی وحی فرمود که: اسب سوار مال پدر کودک را دزدیده بود، مال را بورثه پدر: (همان کودک) برگرداندیم و کور پدر اسب سوار را کشته بود که اینک به کیفر خود رسید. این بود نمونه‏ای از عدل و دادگستری خداوند، گرچه از نظر کوته‏بین ما درست نیست.

[ملکوت* گامی تارهایی *]

۳) نبوت
پیامبر به کسی می‏گویند که: خداوند متعال به او وحی می‏فرماید و پیامبران بر دو دسته‏اند:
۱) پیامبر مرسل: کسی را گویند که از طرف خدا برانگیخته شده تا مردم را از تاریکی به روشنائی و از باطل بسوی حق و از خرافات به حقیقت و از نادانی بسوی دانش راهنمائی کند.
۲) پیامبر غیر مرسل: کسی است که فقط برای خودش بر او وحی می‏شود و در رسانیدن احکام به مردم مأموریتی ندارد. و تعداد پیامبران یکصد و بیست و چهار هزار است (۱۲۴۰۰۰) و پیامبران مرسل چند نفری بیش نیستند، اول پیمبران (آدم) علیه‏ السلام و آخر آنان (محمد) صلی‏الله علیه و آله وسلم است.
پیامبران مرسل نیز دو دسته‏اند:
دسته اول: الوالعزم و آنان کسانی هستند که از جانب خدا برای شرق و غرب عالم برانگیخته شده‏اند و اینان پنج نفرند:
۱) ابراهیم(ع).
۲) نوح (ع).
۳) موسی(ع).
۴) عیسی(ع).
۵) محمد (ص).
دسته دوم ـ غیر الوالعزم و اینها بقیه پیامبران هستند.
یهودیان از پیروان موسی علیه‏ السلام و مسیحیان از پیروان عیسی علیه‏ السلام، و مسلمانان پیروان محمد صلی‏الله علیه و آله هستند. ولی دین اسلام مکمل ادیان گذشته است، پس بر همه مردم جهان لازم است که از تعلیمات عالیه اسلام پیروی کنند همانطور که خدای متعال می‏فرماید.
(ومن یبتغ غیر الإسلام دیناً فلن یقبل منه و هو فی الآخرهٔ من الخاسرین)(۲).
ترجمه: هرکس غیر از اسلام دینی اختیار نماید از او پذیرفته نمی‏شود و در آخرت از زیان کاران است.
اسلام تنها شریعت الهی است که تا روز بازپسین برجا خواهد ماند و هیچگاه نسخ نمی‏شود.
تا کنون دانستید که محمد(ص) آخرین پیامبر الهی است و دینش اسلام است، که ناسخ همه ادیان و تا روز قیامت باقی است، اینک برخی از حالات آن حضرت را یاد آور میشویم:
محمد(ص) فرزند عبدالله، مادرش آمنه دختر وهب است که در روز جمعه هفدهم ربیع‏الاول پس از طلوع فجر عام الفیل در مکه و در زمان سلطنت پادشاه دادگر، (انوشیروان) بدنیا آمده است و در روز بیست و هفتم ماه رجب پس از گذشت چهل سال از عمر شریفش در کوه حرا از جانب خداوند به پیامبری برانگیخته شد و جبرائیل (فرشته وحی) فرود آمد و اولین سوره قرآن را بر او نازل کرد (اقرا باسم ربک الذی خلق...)(۳).
سپس برای رسانیدن پیامهای الهی قیام کرد و در مراکز عمومی و میدانها میگفت:
(ایها الناس قولوا لا إله الا الله تفلحوا).
ترجمه: (ای مردم. بگوئید بجز خدای یکتا خدائی نیست تا رستگار شوید) ولی چون اهالی مکه مشرک بودند به استهزاء حضرتش پرداختند، می‏خندیدند و آزارش می‏دادند تا آنجا که فرمود:
(ما او ذی نبی مثل ما او ذیت).
ترجمه: هیچ پیمبری مانند من آزار ندید و در اول جز چند نفری انگشت شمار به او نگرویدند، اول کسی که ایمان آورد امام امیرالمؤمنین علی بن ابی‏طالب علیه‏ السلام بود و پس از او همسر پیامبر حضرت خدیجه علیها السلام و سپس دسته‏ای دیگر ایمان آوردند و چون مشرکین به حضرت بسیار ستم کردند، از مکه به مدینه هجرت فرمود، و این هجرت ابتدای تاریخ مسلمانان شد، در مدینه تعداد مسلمانان افزوده شد و دولت اسلامی روز به روز، رو به پیشرفت و قدرت می‏رفت تا آنجا که بر تمدنهای جهان و ادیان سالفه برتری یافت. در مدتی که پیامبر اسلام(ص) در مدینه منوره بودند جنگهائی برای مسلمانان پیش آمد که همگی آنها بر اثر دشمنیهای مشرکین بود.
پیغمبر (ص) در تمام جنگها روش صلح و مسالمت را از دست نمی‏داد و لذا تعداد کشتگان از دو طرف، مسلمان و غیر مسلمان به شهادت تاریخ در همه جنگها (که بیش از هشتاد جنگ بود) از یک هزار و چهارصد نفر تجاوز ننموده است.
از زمان بعثت پیغمبر اکرم(ص) تا هنگامی که رحلت فرمود قرآن کم‏کم و بمناسبتهائی بر آن حضرت نازل می‏گردید تا این کتاب بزرگ آسمانی در مدت بیست و سه سال تکمیل شد. پیغمبر اکرم(ص) دین و دنیای مردم را منظم و مرتب می‏ساخت، طرز داد و ستد و رویه معاشرت و اجرای سیاست را تشریع می‏فرمود و پس از آنکه اسلام تکمیل شد این آیه نازل گردید:
(الیوم اکملت لکم دینکم و اتممت علیکم نعمتی و رضیت لکم الاسلام دیناً)(۴).
ترجمه: امروز دین شما را کامل گردانیدم و نعمت خود را بر شما تمام نمودم و دین اسلام را برای شما بهترین دین قرار دادم.
پس از رنجها و سختیهای فراوان رفته رفته آثار کسالت در چهره پیامبر اسلام نمودار گردید و روز به روز شدت می‏یافت تا اینکه در روز بیست و هشتم ماه صفر سال یازدهم هجرت جهان را بدرود گفت وطبق وصیت آن حضرت، علی(ع) برای مراسم غسل و کفن و دفن و نماز خواندن اقدام کرد و در مدینه در جای کنونی به خاک سپرده شد پیامبر اسلام (ص) در تمام احوال خود بارزترین نمونه برای امانت و اخلاص، راستگوئی و اخلاق نیک، دانش و بردباری، گذشت و بخشش، کرم و شجاعت، تقوی و پرهیزکاری، زهد و فضیلت، پاکدامنی و دادگری، فروتنی و جهاد بشمار می‏رفت. بدن شریفش در اعتدال و تناسب بهترین بدنها و صورت مبارکش در نورانیت و زیبائی همچون ماه شب چهاردهم درخشان بود.
خلاصه در او همه برتریها جمع و دارای شرافت و بزرگی بسیاری بود محور دانش و دادگستری و فضیلت و مدار دین و دنیا بود، تا بحال مانندش نیامده و تا ابد نخواهد آمد.
این بود پیامبر مسلمانان، و این بود قانون گذار اسلام که دینش بهترین ادیان و کتابش بهترین کتابها است (که باطل در آن راه نداشته و نخواهد داشت و از جانب پروردگار جهان نازل گردیده است).

[ملکوت* گامی تارهایی *]

۴) امامت
خداوند همانگونه که پیامبران را تعیین می‏فرماید جانشینان پیامبران را نیز تعیین می‏فرماید و دوازده نفر جانشین برای پیامبر ما محمد(ص) برگزیده است که آنان همان دوازده امامی هستند که نزد مسلمانان مشهور، و عبارتند از:
۱) امام امیرالمؤمنین علی بن ابی‏طالب(ع) پسر عموی پیغمبر ما محمد(ص) و شوهر دختر آن حضرت فاطمه سلام‏الله علیها.
۲) امام مجتبی: حسن بن علی علیهما السلام که مادرش فاطمه (ع) دختر محمد (ص) است.
۳) امام شهید: حسین بن علی علیهما السلام که مادرش فاطمه (ع) دختر محمد(ص) است.
۴) امام زین‏العابدین: علی بن حسین علیهما السلام.
۵) امام باقر: محمد بن علی علیهما السلام.
۶) امام صادق: جعفر بن محمد علیهما السلام.
۷) امام کاظم: موسی بن جعفر علیهما السلام.
۸) امام رضا: علی بن موسی علیهما السلام.
۹) امام جواد: محمد بن علی علیهما السلام.
۱۰) امام هادی: علی بن محمد علیهما السلام.
۱۱) امام عسکری: حسن بن علی علیهما السلام.
۱۲) امام مهدی: محمد بن حسن قائم آل محمد علیهما السلام که در انتظارش بسر می‏بریم. این امامان دوازده گانه حجت خدا بر مردم‏اند و همگی فرزندان رسول خدا(ص) می‏باشند و در دانش و بردباری، فضیلت و دادگری، پاکدامنی و اخلاق نیکو و همه صفات مانند پیامبر اسلامند، مگر می‏شود دارای این صفات برجسته نباشند؟ زیرا اینان جانشینان پیامبر، و پیشوایان مردم و راهبران اسلام و حجت خدا بر مردم جهانند. اینک حالات هریک را بطور اختصار بیان می‏داریم و پیش از امامان به شرح حال دختر پیغمبر(ص)، و همسر علی(ع)، مادر امامان فاطمه زهرا(ع) می‏پردازیم:
● دختر پیامبر (ص):
فاطمه زهرا، پدرش فرستاده خدا: محمد بن عبدالله(ص) و مادرش: بانوی بزرگ اسلام، خدیجه (ام‏المؤمنین) است، شوهرش بزرگترین جانشین پیغمبر، امیرالمؤمنین(ع) علی است، و فرزندانش امامان دوازده گانه(ع) میباشند، در روز بیستم ماه جمادی الثانی و چهل و پنجمین سال تولد پیغمبر(ص) بدنیا آمده و در روز سه شنبه سوم ماه جمادی‏الثانی یازده سال پس از هجرت پیامبر (ص) در سن هیجده سالگی دار فانی را بدرود گفته است.
مراسم غسل و کفن و دفن او را امیرالمؤمنین(ع) بعهده گرفت و طبق وصیت آن حضرت، جنازه او را در شهر مدینه مخفیانه و در جای پنهانی به خاک سپرد. این بانوی پرارج، در عبادت خدا و پرهیزکاری و فضیلت آئینه تمام‏نمای پدرش رسول خدا(ص) بود و خداوند در شأن او آیاتی چند از قرآن کریم نازل فرموده است، پیامبر اسلام به او (سیده نساء العالمین) یعنی:
بزرگترین بانوی جهان لقب داد و او را بسیار دوست می‏داشت، تا آنجا که هرگاه بر رسول خدا وارد می‏گشت، حضرت به احترامش از جای بر می‏خاست و به او خوش آمد می‏گفت، و او را در کنار خود می‏نشانید و گاهی هم دست او را می‏بوسید و همیشه می‏فرمود: خداوندا با خشنودی فاطمه خوشنود خواهد شد و با رنجش فاطمه غضبناک می‏گردد.
و برای امیرالمؤمنین(ع) چند پسر بنام: امام حسن و امام حسین و محسن(ع) آورد ولی حضرت محسن به جهت آزاری که بر او شد، سقط گردید. او دو دختر هم بنام: زینب و ام کلثوم(ع) آورد.
● امام اول:
امام علی امیرالمؤمنین(ع) فرزند ابوطالب، مادرش فاطمه بنت اسد، پسر عموی پیغمبر(ص) و شوهر دخترش و پدر امامان (ع) می‏باشد. پس از پیامبر، پیشوای مردم جهان و امیر مؤمنان است.
در روز جمعه سیزدهم رجب سی سال پس از تولد پیغمبر(ص) در شهر مکه و در خانه کعبه قبله گاه مسلمانان بدنیا آمد، و در شب جمعه نوزدهم ماه رمضان در مسجد کوفه در محراب عبادت، با شمشیر ابن ملجم (لعین) ضربت خورد و پس از سه روز به درجه رفیعه شهادت نائل و بسوی پروردگار عالم شتافت در حالی که سن شریفش شصت و سه سال بود.
امام حسن و امام حسین(ع) مراسم غسل و کفن و دفن حضرت را عهده‏دار شدند و جنازه مبارکش را در نجف اشرف و در همین بارگاه کنونی بخاک سپردند.
این راد مرد فضیلت دارای برتریهای بیشماری است. او اولین کسی بود که به پیامبر(ص) گروید و در تمام عمرش به هیچ بتی سجده نگذارده بود، در تمام جنگها پیروزی نصیب او بود، و هیچگاه از میدان جنگ نگریخت و در قضاوت آنچنان ماهر بود که پیامبر (ص) فرمود:
(اقضاکم علی)
ترجمه: بهترین قاضی در میان شما علی است. و در دانش آنطور بود که پیغمبر (ص) فرمود:
(انا مدینهٔ العلم و علی بابها)
ترجمه: منم شهر علم و علیم در است. (درست این سخن گفت پیغمبر است) و در حقانیت چنان بود که پیغمبر فرمود:
(علی مع‏الحق والحق مع علی)
ترجمه: حق با علی است و علی با حق است. در باره رعیت دادگر بود و از بیت‏المال به همگی یکسان می‏داد، در ثروت زودگذر دنیا پرهیزکار بود، هرگاه به سرکشی خزانه مسلمانان می‏رفت به طلاها و نقره‏ها می‏نگریست و می‏فرمود:
ای زردیها و سفیدیها بروید غیر مرا فریب دهید (که من فریب شما را نخواهم خورد) و سپس آنها را میان درماندگان تقسیم می‏کرد، به بیچارگان رحم نموده و با فقرا نشست و برخاست مینمود، نیاز حاجتمندان را بر می‏آورد و برحق حکم می‏کرد و به عدالت قضاوت می‏فرمود، خلاصه او در همگی صفات مانند پیامبر(ص) بود، تا آنجا که در آیه مباهله خداوند اورا خود پیغمبر دانسته است(۵).

[ملکوت* گامی تارهایی *]

امام دوم:
امام حسن فرزند علی بن ابیطالب(ع)، مادرش فاطمه زهرا (ع) دخت پیامبر ما محمد(ص) است، نوه رسول خدا(ص) و دومین جانشین آن حضرت، و پس ازامیرالمؤمنین او پیشوای مردم است.
در روز سه شنبه نیمه ماه رمضان سال دوم هجرت در مدینه منوره بدنیا آمد، و در روز پنجشنبه هفتم ماه صفر سال چهل و نه هجری بوسیله زهر شهید شد، برادرش حسین(ع) مراسم غسل و کفن و دفن او را انجام و در مزار بقیع، همین جایگاه کنونی به خاکش سپرد. عبادتکارترین و داناترین مردم عصر خود بود و از همه کس بیشتر به پیامبر شباهت داشت و در زمان خود سخاوتمندترین خاندان نبوت و بردبارترین مردم بود.
آنقدر بخشش داشت که: هنگامی یکی از کنیزان آن حضرت یک دسته ریحان باو تقدیم می‏دارد باو می‏گوید: تو را برای خدا آزاد ساختم و سپس می‏فرماید: خداوند ما را این طور تربیت داده است:
(فإذا حییتم بتحیهٔ فحیوا بأحسن منها)(۶).
یعنی: هرگاه برای شما هدیه‏ای آوردند بهتر از آنرا به آنان اهداء کنید. و در باره بردباری آنحضرت گفته‏اند:
روزی یک نفر شامی آن حضرت را دید و دهان به ناسزاگوئی گشود. حضرت جوابش نداد، تا حرف خود را تمام کرد سپس بطرف او رفت و بر او سلام کرده با صورتی خندان گفت: ای آقا به گمانم شما غریب هستید؟ و شاید اشتباه می‏کنید؟!
اگر از ما رضایت بخواهی راضی می‏شویم و اگر چیزی بخواهی به تو خواهیم داد، و اگر راهنمائی بخواهی دریغ نداریم و اگر از ما سرپرستی خواستی می‏پذیریم، اگر گرسنه باشی سیرت می‏نمائیم، اگر برهنه باشی لباست می‏پوشانیم و اگر نیازمندی بی‏نیازت می‏کنیم و اگر از جائی رانده شده‏ای پناهت می‏دهیم، و اگر کاری داری انجام می‏دهیم، مرد شامی چون کلمات حضرت امام حسن راشنید بگریه در آمد (و فهمید که دستگاه تبلیغاتی و دروغ پرداز معاویه چقدر او را به اشتباه انداخته است؟!) و گفت گواهی می‏دهم که توئی حجت خدا در روی زمین و خدا بهتر می‏داند که: رسالت خود را در چه خاندانی قرار دهد: (الله اعلم حیث یجعل رسالته).
● امام سوم:
امام حسین فرزند علی بن ابی‏طالب(ع)، مادرش فاطمه زهرا (ع) دختر حضرت محمد(ص) است نوه رسول خدا و سومین جانشین او است، و پس از برادرش حسن(ع) پیشوای مردم است.
در روز سوم ماه شعبان یکسال پس از برادرش امام حسن(ع) در مدینه منوره بدنیا آمد و در روز شنبه دهم محرم سال شصت و یک هجری، روز واقعه معروف عاشورا لب تشنه و مظلوم شهید شد.
پس از سه روز از شهادتش حضرت امام زین‏العابدین(ع) فرزندش جنازه مبارک او را در همین بارگاه فعلی در کربلا به خاک سپرد. فضائل حضرتش بیش از آنست که بیان شود، او جگر گوشه رسول خدا بود و پیغمبر می‏فرمودند:
(حسین منی و انا من حسین)
یعنی حسین از من است و من از حسینم. و در باره او و برادرش حضرت امام حسن فرمود:
(هما ریحانتای فی‏الدنیا)
یعنی حسن و حسین جگرگوشه‏گان منند در دنیا و باز فرمودند:
(الحسن والحسین سیدا شباب اهل الجنهٔ)
یعنی: حسن و حسین دو بزرگ جوانان اهل بهشتند، نیز فرموده‏اند:
(الحسن والحسین امامان قاما او قعدا)
یعنی: حسن و حسین دو امامند، قیام کنند و یا قیام نکنند، حسین(ع) دانشمندترین، و عبادت کارترین مردم و آئینه تمام نمای پدرش امیرالمؤمنین(ع) بود. بیشتر شبها خودش شخصا انبان‏هائی پر از خوراک برای مستمندان بدوش می‏کشید که پس از شهادتش اثر این دوش کشیها در شانه مبارکش دیده شد، بسیار کریم و بزرگ و بردبار بود که می‏گویند: عرب بادیه نشینی ضمن چند فرد شعر از آن حضرت درخواست بخشش نمود و گفت:
لم یخب الآن من رجاک و من حرّک من دون بابک الحلقهٔ
هرکس به تو امید داشته نومید نگشته و هر آنکس که در خانه‏ات را کوبیده دست خالی برنگشته است.
انت جواد و انت معتمد ابوک قدکان قاتل الفسقهٔ
تو سخاوتمند و پناه بی‏پناهانی، پدرت نابود کننده فاسقین بود
لولا الذی کان من اوائلکم کانت علینا الجحیم منطبقهٔ
اگر راهنمائیهای پدر و جدت نبود پیکر ما را دوزخ فرا می‏گرفت.
سپس حسین(ع) چهار هزار دینار باو داد و از او پوزش خواسته چنین فرمود:
خذها فإنی إلیک معتذر واعلم بأنی علیک ذو شفقهٔ
بگیر این مبلغ را من از تو پوزش می‏خواهم و بدان که نسبت بتو مهربانم.
لوکان فی سیرنا الغداهٔ عصی امست سمانا علیک مندفقهٔ
اگر در آینده چیزی بدست ما آمد ثروت سرشاری بر تو ریزش خواهد نمود.
لکن ریب الزمان ذو غیر والکف منی قلیلهٔ النفقهٔ
اما چکنم که گردش زمانه به دلخواهم نیست؟! و اینک در دست من ثروت فراوانی نمی‏باشد.
آری چنین کسی بود که با نهضت خونین خود اسلام و دین جدش بلکه جهانی را برای ابد زنده کرد. نهضت حسینی نهضتی بود که در جهان سابقه نداشت. حسین (ع) پس از برادرش برترین مردم بود که خون خود را برای آبیاری درخت اسلام اهدا کرد.

[ملکوت* گامی تارهایی *]

امام پنجم:
امام محمد باقر فرزند امام زین‏العابدین(ع) مادرش دختر امام حسن(ع) در روز دو شنبه سوم ماه صفر یا اول ماه رجب سال پنجاه و هفت هجری در مدینه به دنیا آمد و در روز دو شنبه هفتم ماه ذیحجه سال یکصدو چهارده بوسیله زهر مسموم گردیده شهید شد، سن مبارکش پنجاه و هفت سال بود و در مدینه منوره در قبرستان بقیع به خاک سپرده شد.
دارای فضیلتهای بزرگ، سیادت و آقائی، دیانت و دانش سرشار و بردباری فراوان و اخلاق نیکو و عبادت بسیار و فروتنی و سخاوت بی‏کرانی بود. در نیک خلقی آن حضرت می‏گویند: روزی یک نفر مسیحی به آن حضرت گفت (العیاذ بالله): تو بقر (گاو) هستی؟ حضرت فرمود: نه، من باقرم (شکافنده علوم) او گفت: تو فرزند آن زن آشپزی؟ حضرت فرمود: این حرفه او است گفت: تو پسر آن زن سیاهرنگ بدکاره زنگی هستی؟ حضرت فرمود اگر شما راست می‏گوئی خدا آن زن را بیامرزد و اگر دروغ گفتی خدا شما را بیامرزد، مسیحی فورا مسلمان شد.
در دانش مانند دریای خروشانی بود که به هرپرسشی بی‏درنگ پاسخ می‏داد، ابن عطای مکی می‏گوید: علمای بزرگ که بخدمت حضرت باقر(ع) می‏رسیدند، کوچک می‏شدند و بقدری نزد حضرت کوچک می‏شدند که ندیدم نزد هیچکس دیگر کوچک شوند. حکم بن عقبه با آن همه بزرگی که در نظر مردم داشت، در خدمت حضرت باقر(ع) مانند کودکی بود که در حضور آموزگارش نشسته باشد، محمد بن مسلم می‏گوید: چیزی به خاطرم نیامد مگر آنکه از حضرت باقر(ع) پرسش نمودم و به اندازه سی هزار حدیث از آن حضرت پرسیدم، همیشه بیاد خدا بود، فرزندش حضرت صادق(ع) می‏فرماید: (پدرم بسیار ذکر خدا می‏کرد من همراهش بوده و او همیشه تسبیح خدا می‏نمود و هرچند با مردم حرف می‏زد از یاد خدا غافل نمی‏گردید).
عبادت و پارسائیاش بسیار بود و اشک از چشمانش جاری می‏شد.
● امام ششم:
امام جعفر صادق، فرزند امام محمد باقر(ع) مادرش فاطمه (ام فروه) بود. در روز جمعه هفده‏هم ربیع‏الاول مصادف با روزی که پیغمبر(ص) به دنیا آمد، در سال هشتاد و سه هجری پا به دنیا نهاد و در روز بیست و پنجم شوال سال یکصد و چهل و هشت مسموم شده به درجه رفیعه شهادت نائل گردید، سن مبارکش شصت و پنج سال بود. دانش و فضیلت، فقاهت و حکمت، زهد و پارسائی، راستی و عدالت، نجابت و بزرگی سخاوت و شجاعت و دیگر صفات پسندیده در او بسیار و بیشمار بود:
مرحوم شیخ مفید (ره) می‏فرماید علما آنقدر که از حضرت صادق(ع) روایت نموده‏اند از هیچ یک از اهل بیت روایت ننموده‏اند و راویان مورد اعتماد که از آن حضرت حدیث نقل کرده‏اند قریب چهار هزار نفرند، ابو حنیفه پیشوای فرقه حنیفه از اهل سنت، از شاگردان مکتب حضرت صادق(ع) بود، حضرت بقدری پارسا بود که خوراکش سرکه و روغن زیتون بود و لباسش زبر و خشن بود و چه بسا لباس وصله‏دار می‏پوشید و خودش در باغ به کار می‏پرداخت و عبادت و نماز بسیار مینمود و خیلی از اوقات در نماز بیهوش می‏شد.
شبی هارون عباسی کسی را خدمت حضرت می‏فرستد که او را به منـزلش دعوت کند. قاصد می‏گوید: وارد شدم دیدم حضرت تنها است و گونه خود را برخاک گذارده بطوری که پشت دستها و صورت مبارکش خاک آلود شده بود.
● امام هفتم:
امام موسی بن جعفر(ع) ملقب به کاظم، مادرش حمیده خاتون (مصفاه) در روز یکشنبه هفتم ماه صفر سال یکصدو بیست و هشت در (ابواء) که منزلی است بین مکه و مدینه بدنیا آمد و در روز بیست و پنجم ماه رجب سال یکصدو هشتاد و سه پس از مدت چهارده سال که از روی ظلم و بیداد زندانی شده بود، در زندان هارون عباسی به زهر سم مسموم و به درجه رفیعه شهادت نائل گردید. مراسم غسل و کفن و دفن آن حضرت را فرزندش حضرت رضا(ع) عهده دار شد و در همین مرقد شریف در کاظمین به خاک سپرده شد.
دانشمندترین، فاضلترین، سخاوتمندترین، و شجاعترین مردم زمان خود بود، خوشرفتار و نیک اخلاق بود، فضل و دانش او بر همه آشکار و بزرگ مقام و بلند منزلت بود، عبادتش بسیار و سجده‏هایش طولانی و آنقدر غضب خود را فرو می‏نشاند که او را کاظم (فرو نشاننده) نامیدند و آنقدر صالح بود که به او (العبد الصالح) می‏گفتند.
دانش او در علوم مختلفه بسیار بود و بر همگی اقران خود برتری داشت، حدیث مشهور (بریهه) بزرگ مسیحیان نمونه‏ای بارز از دانش آن حضرت است و پس از آنکه حضرت او را محکوم ساخت اسلام اختیار کرده مسلمان خوبی شد.
در سخاوت آن حضرت گفته‏اند: هنگامی که مستمندی از حضرت درخواست یک صد درهم می‏نماید امام(ع) برای این که میزان معلومات او را بدست آورد، چند مسئله از او سؤال می‏کند و چون خوب جواب می‏دهد دو هزار درهم به او می‏بخشد، در قرآن خواندن از همه مردم خوش صداتر و در عبادت و قرائت و قرآن از همگی کوشاتر بود و سجده‏اش بیشتر از همه طول می‏کشید و در گریه و تضرع بدرگاه الهی بر همه پیشی داشت تا آنجا که در زندان بحالت سجده از دنیا رفت.

[ملکوت* گامی تارهایی *]

امام هشتم:
امام علی بن موسی الرضا(ع)، مادرش نجمه خاتون، در روز جمعه یازدهم ذیقعده سال صدو چهل و هشت (هـ.ق) در مدینه منوره بدنیا آمد، و در روز آخر ماه صفر سال دویست و سه با زهر مسموم و شهید گردید.
مراسم غسل و کفن و دفن حضرتش را فرزندش حضرت جواد(ع) عهده دار شد و در بارگاه فعلی در خراسان به خاک سپرده شد. دانش و فضیلت، نجابت و سخاوت، نیک خلقی و فروتنی و عبادات آن حضرت مشهور و نیازی به گفتن ندارد، مامون خلیفه عباسی از حضرتش درخواست کرد که بجای وی خلافت اسلامی را عهده دار شود ولی حضرت مقام خلافت را نپذیرفت زیرا از نیرنگ مامون در این پیشنهاد با خبر بود و چون حضرت رضا(ع) خلافت را نپذیرفت، مامون حضرت را ناچار ساخت که ولایت عهدی را قبول کند حضرت به شرطی به این پیشنهاد تن در داد که در امور مملکت و شئون دولت دخالتی نکند.
مامون گاه و بیگاه مجالسی برای مناظره ترتیب می‏داد که در این مجالس امام رضا(ع) شرکت می‏فرمود و دانش فراوان او در باره ادیان و مذاهب، همگی را به اعجاب و تحسین وا می‏داشت.
حضرت رضا(ع) در عبادات کوشش فراوان داشت و بیشتر شبها را به عبادت سپری می‏کرد و چه بسیار از اوقات که در هر سه روز یکدفعه تمام قرآن را می‏خواند و خیلی اوقات در شبانه روز هزار رکعت نماز می‏خواند و گاهی ساعتها سر بسجود می‏نهاد و با خدای خود راز و نیاز می‏کرد، روزه بسیار می‏گرفت و دارای بخشش فراوان بود و صدقات خود را پنهانی، بخصوص در شبهای تاریک به مستمندان می‏رسانید در آداب معاشرت آنقدر وارد بود که هیچگاه کسی را با زبان نیآزرد در سخن گفتن دچار اشتباه نمی‏شد و اگر در مجلسی کسانی اطراف او بودند تکیه نمی‏نمود، هیچگاه به صدای بلند نمی‏خندید و در انظار مردم آب دهان نمیا‏نداخت.
وقتی سفره گسترده می‏شد همه اهل خانه حتی نوکران را احضار می‏فرمود و با آنان در سر یک سفره غذا می‏خورد.
● امام نهم:
امام محمد جواد فرزند علی بن موسی الرضا(ع)، مادرش سبیکه خاتون، در روز دهم ماه رجب سال یکصدو نود و پنج هجری در مدینه منوره به دنیا آمد و در روز آخر ذیقعده سال دویست و بیست با زهر مسموم و شهید گردید. بدن مبارکش در کنار قبر جدش حضرت موسی بن جعفر(ع) در کاظمین همین جایگاه فعلی به خاک سپرده شد.
در زمان خود دانشمندترین و فاضلترین و سخاوتمندترین و خوش مجلس‏ترین و خوش اخلاق‏ترین و فصیح‏ترین مردم بود و هرگاه سوار می‏شد یک کیسه طلا و نقره همراه خود بر می‏داشت و هیچیک از درخواست‏کنندگان را رد نمی‏نمود و هرکس از عموزاده‏هایش از او درخواست چیزی می‏کرد کمتر از پنجاه دینار باو نمی‏داد و هرکس از عمه زاده‏هایش از او چیزی می‏خواست کمتر از بیست و پنج دینار باو نمی‏داد از نمونه‏های بارزی که دانش فراوان حضرتش را بر مردم ثابت کرد این بود که: یکسال پس از اعمال حج هشتاد نفر از دانشمندان ممالک مختلف گرد او جمع شدند و از مسائل گوناگون پرسش نمودند، حضرت نیز به همگی جواب فرمودند از چیزهائی که بسیار شگفت‏انگیز بود اینکه:
در سن نه سالگی مردم بسیاری گرد او جمع شدند و در یک مجلس از او سی هزار پرسش کردند و همه را بدون درنگ و بی‏غلط جواب دادند. ولی این قبیل کارها از خاندان وحی و قرآن به دور نیست، خلیفه وقت پس از آنکه بارها حضرت را با پرسشهای بزرگی امتحان کرد و همه را جواب فرمود، دختر خود را به عقد او در آورد.
● امام دهم:
امام علی النقی فرزند امام محمد جواد(ع) و مادرش سمانه خاتون است، در روز پانزدهم ماه ذیحجه یا دوم رجب سال دویست و دوازده (هجری) در مدینه منوره به دنیا آمد و در روز دو شنبه سوم ماه رجب، سال دویست و پنجاه و چهار در سامراء (با زهر سم مسموم و به درجه شهادت نائل گردید) و در همان سامراء در جایگاه کنونی به خاک سپرده شد.
او با فضیلت‏ترین، دانشمندترین و سخی‏ترین و خوش زبانترین و عابدترین و خوش ذات‏ترین و خوش اخلاق‏ترین مردم زمان خود بود. (اربلی) ضمن داستانی در باره سخاوت حضرت این روایت را نقل کرده است که: خلیفه سی هزار درهم برای آن حضرت فرستاد، حضرت همه را به یک عرب بیابانی که مقروض بود بخشید و به او گفت: با این پول قرض خود را می‏پردازی و بقیه را صرف خانواده‏ات می‏کنی و مرا از این مقدار کم معذور می‏داری. مرد عرب عرض کرد: ای پسر رسول خدا آرزوی من کمتر از سه درهم بود ولی خدا بهتر می‏داند که رسالت خود را درچه خاندانی قرار دهد مرد عرب با شادی بسیار پول را گرفت و رفت.

[ملکوت* گامی تارهایی *]

امام یازدهم:
امام حسن عسکری فرزند امام علی النقی(ع) مادرش (جده) در روز دو شنبه دهم ربیع‏الثانی سال دویست و سی و دو هجری به دنیا آمد و در روز جمعه هشتم ربیع‏الاول سال دویست و شصت با زهر مسموم و به شهادت نائل گردید.
مراسم غسل و کفن و دفن آن حضرت را فرزند برومندش امام زمان(عج) عهده دار شد و در جوار پدرش در سامراء در بارگاه کنونی به خاک سپرده شد. فضیلت و دانش، شرف و نجابت، بزرگی و عبادت فروتنی و مکارم اخلاق آن حضرت بر کسی پوشیده نیست.
بسیار خوش اندام و زیبا چهره و با آن کمی سن دارای ابهت و عظمت خاصی بود و در اخلاق عینا به پیغمبر(ص) می‏ماند، در باره کرم آن حضرت از اسمعیل روایتی رسیده است که می‏گوید: در سر راه حضرت نشستم هنگامی که از جانب من عبور می‏کرد برایش سوگند یاد کردم و اظهار نیاز نمودم حضرت فرمود: آیا به دروغ بخدا سوگند می‏خوری در حالتی که دویست دینار پنهان کرده‏ای؟! این گفتار من برای آن نیست که تو را از بخشش خود محروم کنم. غلام من! آنچه با خود داری به او ده، سپس غلام حضرت یکصد دینار به من داد.
مرد دیگری که به پانصد درهم نیازمند است چون آوازه سخاوت و بخشش آن حضرت را می‏شنود، بخدمتش می‏رسد حضرت پانصد و سه درهم به او می‏دهد و مسیحیان آن زمان همگی گواهی می‏دادند که این حضرت در فضیلت و دانش و اعجاز مانند مسیح است دارای هیبت و ابهت بود و در عبادت کوشا و اغلب شب زنده دار بود.
● امام دوازدهم:
امام زمان: مهدی، محمد بن حسن عسکری(ع) مادرش: نرجس خاتون و در شب نیمه شعبان سال دویست و پنجاه و پنج هجری در شهر سامرا بدنیا آمده است.
امام زمان: (عج) آخرین حجت خدا در روی زمین و آخرین جانشین پیامبر اسلام و دوازدهمین امام مسلمانان می‏باشد، خداوند به اراده خود عمر حضرتش را طولانی نمود و از نظرها پنهان شد تا در آخرالزمان ظهور کند و جهان را پر از عدل و داد نماید پس از آنکه از ظلم و ستم پر شده باشد.
پیامبر اکرم(ص) و ائمه اطهار(ع) بما خبر داده‏اند که: مهدی موعود، زنده و پاینده است تا آنروز که ظاهر گردد و سراسر گیتی را به تصرف درآورده و در آن دادگری را گسترش دهد و کاخهای ستم را واژگون سازد (تا خداوند دین اسلام را بر ادیان عالم پیروز گرداند گرچه بر مشرکان ناگوار آید(۹).
بار پروردگارا! در ظهورش شتاب کن و ما را از یاوران و دوستانش قرار بده، و چون امام زمان (عج) در خانه خود از انظار پنهان شد، مسلمانان محل غیبت آن حضرت را در سامراء زیارتگاه خود قرار داده که اکنون آنجا به سرداب غیبت مشهور است.

[ملکوت* گامی تارهایی *]

۵) معاد
معاد عبارت است از اینکه: خداوند انسان را پس از مردن زنده می‏کند تا نیکوکاران را پاداش دهد و بدکاران را به کیفر اعمال خود برساند.
کسی که ایمان بخدا داشته، عمل شایسته بجا آورد، نماز بخواند، روزه بگیرد، نیت خود را خالص گرداند کودکان یتیم را پناه دهد، از مستمندان و بینوایان دستگیری کند و اینگونه کارهای نیک انجام دهد.
خداوند او را در باغستانهای بهشت که در زیر آن نهرهائی جاری است، می‏برد و همواره در جوار رحمت بی‏پایان قرار می‏گیرد، و کسی که کفر ورزید و کار ناشایسته از او سر زده و مرتکب دروغ، خیانت، قتل، دزدی، زنا، شراب خواری و نظائر آن گردیده سزای او آتش دوزخ و آبهای جوشان و غذاهای کشنده آن خواهد بود و پیوسته در اندوه و عذاب بسر خواهد برد.
پیش از بهشت و دوزخ، دو منزل را باید طی کرد:
۱) منزل اول قبر است که در آن از اعمال پرسش می‏شود، و انسان پاداش کردار خود را می‏چشد، چنانچه پیغمبر اکرم(ص) فرمود: قبر، یا گودالی از گودالهای جهنم و یا باغی از باغستانهای بهشت است(۱۰). حالت انسان در قبر مانند شخصی است که بخواب رفته، گاهی با دیدن خوابهای خوب خوشنود و زمانی خوابهای پریشان دیده ناراحت می‏شود با اینکه اگر کسی در نزدیکی او باشد نمی‏داند این شخص خوابیده اکنون در سختی و رنج بسر می‏برد یا در آسایش.
زندگان نیز از مرده‏ها جز کالبدی خاموش و بی‏روح نمی‏بینند و نمی‏توانند درک کنند که او در رنج است، یا در استراحت.
۲) منزل دوم قیامت است که خداوند مردگان را زنده می‏کند و همگی را در صحرای محشر گرد می‏آورد، در این هنگام دادگاههای بزرگ عدل الهی تشکیل یافته، دادرسان که پیمبران و بندگان شایسته خدایند حضور می‏یابند و به توزین و سنجش اعمال مردم می‏پردازند، اینجا است که پرونده افراد را گشوده گواهان را احضار می‏کنند. دسته‏ای که در دنیا رفتار و کردار شان شایسته بوده خوشبخت و گنهکاران بدبخت می‏گردند، بنا بر این بر انسان لازم است که بقدر توانائی خویش در کارهای نیک کوشش کند تا در آن روز که فریادرسی نیست گرفتار بدبختی همیشگی و عذاب دائم نگردد.
۱) سوره یس: آیه ۸۲.
۲) سوره آل عمران: آیه ۸۵.
۳) سورهٔ علق: آیه ۱.
۴) سورهٔ مائدهٔ: آیه ۳.
۵) سوره آل عمران: آیه ۶۱.
۶) سوره نساء: آیه ۸۶.
۷) ائمه معصومین(ع)در زمان خود با بزرگترین مشکلات روبرو بودند زیرا خلفای بنی امیه و بنی عباس خلافت اسلامی را غصب کرده با اعمال زور و قدرت بر مسلمانان حکومت می‏کردند و از تماس مردم با خاندان رسالت و ائمه طاهرین(ع) جلوگیری می‏نمودند، لذا امامان ما مراجعات فراوانی نداشتند و از این رو به گوشه‏گیری می‏پرداخته و بیشتر اوقات را به عبادت پروردگار می‏گذرانیدند، از طرف دیگر علوم و معارف آنان هم ارثی بود بدین معنی که بدون رنج بردن و تعلیم یافتن، از پدران خود به ارث می‏بردند و دیگر به تحقیق و مطالعه نیازی نداشتند، قهرا بیشتر وقت آنان به عبادت و نمازهای طولانی می‏گذشت، (مترجم).
۸) سوره آل عمران: آیه ۱۳۴.
۹) (لیظهره علی الدین کله ولو کره المشرکون) سوره توبه: آیه ۳۳.
۱۰) القبر اما حفرهٔ من حفر النیران او روضهٔ من ریاض الجنهٔ.

منبع :سایت آفتاب