تا چند روز در آن منطقه غواصی میکردید؟
از آن روزبه بعد ما حدود سه هفته در آن محل بودیم و به جستوجوی اجساد مسافران و قطعات هواپیما در عمق ۳۰ ـ ۳۵ متری میپرداختیم. عملیاتی که ما انجام دادیم در حدود ۱۰ مایلی جنوب شرقی جزیره هنگام و در محدوده آبهای داخلی ایران بود و این نشان میداد که عملیاتی که ناو آمریکایی برای حمله به این هواپیما انجام داد با تجاوز با آبهای ایران انجام شده بود.
جستوجو در این عمق و محدوده مشکلاتی به همراه دارد؛ از این سختیها بگویید.
منطقهای که هواپیما سقوط کرده بود، حدود ۳۰ تا ۳۵ متر عمق داشت و بستر دریا هم سخرهای و مرجانی بود. هواپیما در هوا متلاشی و در منطقهی وسیعی پراکنده شده بود؛ این موضوع کار غواصی را سخت میکرد. ما باید متر به متر کف دریا را میگشتیم تا میتوانستیم اجساد متلاشی شده مسافران و یا قطعات هواپیما را پیدا کنیم.
از ۲۹۰ مسافری که به شهادت رسیدند، ما با عملیات غواصی توانستیم تنها اجساد نزدیک به ۱۹۰ نفر از مسافران پیدا شد و پیکر حدود ۱۰۰ نفر از مسافرین هرگز پیدا نشد. بدترین وضعیتی که ما داشتیم جمعآوری اجساد بود که به علت شدت انفجار متلاشی شده بودند. وقتی در عمق دریا با این بدنهای متلاشی شده مواجه میشدیم، قطعهای از بدن مسافران، مثلاً دستوپاهای قطع شده را توی دستمان میگرفتیم و به سطح آب میآوردیم. من ازنظر روحی تا ماها با مشکل مواجه بودم و تا حتی چند هفته نمیتوانستم غذای درستوحسابی بخورم.