نیمه ماه رسید و قمری می آید*اشعار میلاد امام حسن مجتبی(ع)*

[*خادمه رقیه خاتون(س)*]

به سال سوم هجرت مدینه مسرور است
به نیمه رمضان شهر شادی و شور است

به دور خانه ی حیدر فرشتگان جمعند
ببین که خانه ی مولا سراچه ی نور است

سرود انس و ملک بر علی، مبارکباد
چرا که موسم دیدار اولین پور است

قدم زند به جهان سبط اکبر طاها
و از ولادت او چشم دشمنان کور است

جمال یوسف مصری به پیش چهره ی او
بدون جلوه بود در نقاب مستور است

کریم آل پیمبر شود گل زهرا
ز او حریم کرامت همیشه معمور است

امیر جمله جوانان جنت آمده است
امیری اش به یقین با حسین مقدور است

امام شیعه بود بعد حیدر کرار
حسن میان امامان به حلم مشهور است

هر آنکه شاد شود در ولادت مولا
به نزد مادر او سرفراز و ماجور است


شاعر : اسماعیل تقوایی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

او آمده تا نور به شب ها بخشد
روح شرف و عشق به دنيا بخشد

او آمده تا باور وايمان و صفا
همراه دو صد عاطفه برما بخشد

او آمده از صلح و محبت بي شك
جاني ز ولا برتن تنها بخشد

آن سيد خوبان و بهشت آمده تا
برمهر و وفا ارزش و معنا بخشد

او آمده با نام حسن در حسنش
شوري به سرا پرده مولا بخشد

او رود زلالي ست كه درفصل عطش
جود و كرم خويش به دريا بخشد

از لطف ، كريم اهل بيت عصمت
ما را زكرم خدا به فردا بخشد

ميلاد امام مجتبي (ع) آمده است
شادي به حريم دل ما آمده است

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

عید است و یا نیمۀ ماه رمضان است؟
از هر دو بگویم که هم این است و هم آن است

عیدی که به ماه رمضان داد تجلی
ماهی که در آن روی خداوند، عیان است

ریزد دُر مدح حسن از درج دهان‌ها
یا نام دل‌انگیز حسن نقل دهان‌ است

قرآن علی در بغل ام‌ابیهاست
بر خال و خطش چشم محمّد نگران است

این بضعۀ پیغمبر و این یوسف زهراست
این جان جهان جان جهان جان جهان است

در بین امامان به کرامت شده مشهور
یک گوشه ز بیت‌الکرمش باغ جنان است

سرتا به قدم یکسره روح است چه روحی
روحی است که بر پیکر توحید روان است

تا حشر زند از گلوی خون خدا موج
خونی که به رگ‌های حسن در جریان است

صبرش سپر سینۀ دین بود، وگرنه
هر یک مژه‌اش تیر و دو ابروش کمان است

داند چو پدر در کند از قلعۀ خیبر
آنجا که عین است چه حاجت به بیان است

با چشم خیالش منگر فوق خیال است
در حق گمانش نشمر فوق گمان است

گر پایۀ قدرش نگری فوق گمان‌ها
ور مدّت عمرش نگری کلّ زمان است

در خال و خطش هر چه بخوانید و ببینید
از بوسـۀ پیغمبـر اسـلام نشــان است

[شهاب منتظر]

این خانواده آینه های خدائی اند
در انتهای جاده ی بي انتهائي اند

خیل ملک مقابلشان سجده می کنند
اینها خدا نی اند ولیکن خدائی اند

هر کس که می رسد سر اطعام می برند
فرقی نمی کند که فقیران کجائی اند

یک "السلام" و یک "و علیک السلام "سبز
اینها همان مقدمه ی آشنائی اند

صدها هزار مثل سلیمان در این حرم
مشغول لحظه های شریف گدائی اند

سوگند ميخوريم كه پروانه زاده ايم
همسايه ي قديمي اين خانواده ايم

تو آسمان جودي ما يا كريم تو
پرواز ميكند دل ما تا حريم تو

احساس ميكنم به تو نزديك ميشوم
وقتي كه مي وزد سر راهم نسيم تو

وقت كرامت است كه از راه آمده است
آن آشناي كوچه نشين قديم تو

قرآن بي بديل ، حروف مقطّعه
كي ميرسم به فهم الف لام ميم تو

سوگند ميدهيم خدا را در اين سحر
بر پينه هاي رحمت دست كريم تو

ما را هميشه سائل دست شما كند
ما را به زير پاي شما خاك پا كند

دست مرا بگير كه عاشق ترم كني
سلمان خانواده ي پيغمبرم كني

من در قنوت نيمه شبت دور ميزنم
شايد مرا بگيري و انگشترم كني

آن شاخه ي گلم كه به دست تو داده اند
تا هركجا كه خواست دلت پرپرم كني

من آمدم كه بين سحرهاي اشتياق
بال مرا بگيري و خرج حرم كني

بال و پر شكسته به دردم نميخورد
انگار بهتر است كه خاكسترم كني

روزي آب و سفره ي نان مني حسن
ماهِ مباركِ رمضان مني حسن

اي در هواي پاك نگاهت سلام ها
نامت نداشت سابقه اي بين نامها

اي سبزي بهار خدا سير ميشوند
از عطر سفره هاي حضورت مشام ها

بيرون بيا و چشم مرا هم قدم بزن
هم سفره ي فروتن جمع غلام ها

در كوچه ات كسي به كسي جا نميدهد
مكثي نما به شوق چنين ازحام ها

سائل شدن كنار نگاه تو واجب است
وقتي گدا به چشم تو دارد مقام ها

تو سفره دار شهر خدا ما گداي تو
مثل كبوتريم و اسير هواي تو

آنكس كه پيش پاي شما خم نميشود
در خانه ي فرشته هم آدم نميشود

آقاي من بدون توسل به نام تو
حالي براي توبه فراهم نميشود

دست مرا بگير و به سمت خدا ببر
چيزي كه از بزرگيتان كم نميشود

آرامش تو باعث طوفان كربلاست
بي صلح تو قيام مُحَرم نميشود

هركس كه بر نجابتِ صلح و سكوت تو
مؤمن نميشود ، به جهنّم نميشود

تا كربلا رسيد صداي سكوت تو
اين قيل و قال ها به فداي سكوت تو

اي از هزار حاتم طائي كريم تر
لطف تو از تمام كريمان قديم تر

مي آوري به وجد تو پروردگار را
اي از زبان حضرت موسي كليم تر

تو ابتداي نسل طهوراي كوثري
هركس حسودتر به تو باشد عقيم تر

در اين مسير رو به خدايي نديده ايم
از رد پاي گيوه ي تو مستقيم تر

در كربلا به آينه ات سنگ ميزنند
هركس شبيه تر به تو جرمش عظيم تر

آقا تو در كلام خلاصه نميشوي
در حضرت و امام خلاصه نميشوي

اي ياكريم خسته چه كردند با پرت
اين زهر ِ پر شراره چه آورده بر سرت

از لحظه اي كه رنگ نگاهت كبود شد
رنگي دگر نرفته مناجات خواهرت

با اينكه اي غريب ، تو بودي امام شهر
اما كسي نخواند نمازي به پيكرت

تابوت را نشانه گرفتند به تيرها
آن هم كجا به پيش دو چشم برادرت

دلهاي ما به ياد تو اي بي حرمترين
پر ميزند به سمت بقيع مطهرت

تا كِي لبم به خاك بقيعت نميرسد
بر آستان پاكِ رفيعت نميرسد

شاعر: علي اكبر لطيفيان

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

کریم های دو عالم به نام زاده شدند
زبانزد همه ی خاص و عام زاده شدند


اگر که ظرف نباشد توقع مِی نیست
شراب ها همه از فیض جام زاده شدند


چقدر خام شدم تا مرا کمی بپزند
پیاله ها همه از خشت خام زاده شدند


تو امر کردی و تکوینا استجابت شد
و عاشقان تو با یک کلام زاده شدند


جواب دادن تو اشتیاق می آرد
سلام ها ز علیک السلام زاده شدند


چه خوب شد که محبان حلال زاده ی عشق
و دشمنان حسن هم حرام زاده شدند


حسن حسین و یقینا حسین هم حسن است
نشسته ام که ببینم کدام زاده شدند


همین دو تا پسر فاطمه همان اول
امامزاده شدند و امام زاده شدند


چقدر دور و بر تو فرشته ریخته است
بزرگ ها همه با احترام زاده شدند


بساط نوکری ما کنار تو پهن است
از اول ایل و تبارم غلام زاده شدند


عجیب نیست به دنبال گنبدت هستیم
کبوتران همه بالای بام زاده شدند

[*خادمه رقیه خاتون(س)*]

با چشم كریم تو، نشان داد كرم را
زیبایى حُسن همه ى لوح و قلم را

در وسعت باران كرامات تو پیداست
كرسى و فلك، دست تو دادند دلم را

در ماه خدا، مهر رخت جلوه گر آمد
تا اینكه نشاندى به دل خاك ،قدم را

عطر ملكوتى بقیع است كه پیچید
مدهوش كند تا كه عرب یا كه عجم را

تا ابر محبت به دل عاطفه گرم است
از ما بپذیر ،اصل كرم ؛این همه كم را

اى كاش براى تو سحرگاه همین ماه
با صاحب آدینه، بسازیم حرم را


محمد مهدی عبدالهی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

کریم های دو عالم به نام زاده شدند
زبانزد همه ی خاص و عام زاده شدند

اگر که ظرف نباشد توقع مِی نیست
شراب ها همه از فیض جام زاده شدند

چقدر خام شدم تا مرا کمی بپزند
پیاله ها همه از خشت خام زاده شدند

تو امر کردی و تکوینا استجابت شد
و عاشقان تو با یک کلام زاده شدند

جواب دادن تو اشتیاق می آرد
سلام ها ز علیک السلام زاده شدند

چه خوب شد که محبان حلال زاده ی عشق
و دشمنان حسن هم حرام زاده شدند

حسن حسین و یقینا حسین هم حسن است
نشسته ام که ببینم کدام زاده شدند

همین دو تا پسر فاطمه همان اول
امامزاده شدند و امام زاده شدند

چقدر دور و بر تو فرشته ریخته است
بزرگ ها همه با احترام زاده شدند

بساط نوکری ما کنار تو پهن است
از اول ایل و تبارم غلام زاده شدند

عجیب نیست به دنبال گنبدت هستیم
کبوتران همه بالای بام زاده شدند

چه بهتر است که بشینی و سکوت کنی
که از قعود تو صدها قیام زاده شدند

[نازنین رقیه* خادمه گل نرگس*]

او آمده تا نور به شب ها بخشد
روح شرف و عشق به دنيا بخشد



او آمده تا باور وايمان و صفا
همراه دو صد عاطفه برما بخشد



او آمده از صلح و محبت بي شك
جاني ز ولا برتن تنها بخشد







آن سيد خوبان و بهشت آمده تا
برمهر و وفا ارزش و معنا بخشد



او آمده با نام حسن در حسنش
شوري به سرا پرده مولا بخشد



او رود زلالي ست كه درفصل عطش
جود و كرم خويش به دريا بخشد



از لطف ، كريم اهل بيت عصمت
ما را زكرم خدا به فردا بخشد





ميلاد امام مجتبي (ع) آمده است
شادي به حريم دل ما آمده است

[سمن بویان* خادمه اباصالح المهدی(عج)*]

زیر پایش خدا غزل می ریخت
غزلی را که از ازل می ریخت

آن امامی که تا سحر امشب
روی لبهای من غزل می ریخت

شب شعر مرا چه شیرین کرد
بین هر واژه ای عسل می ریخت

آن که در جیب کودکان یتیم
قمر و زهره و زحل می ریخت

آن کریمی که در پیاله دست
هر چه می ریخت لم یزل می ریخت

از هر آن کوچه ای که رد می شد
حُسن یوسف در آن محل می ریخت

تیغ خشمش ولی به وقت نبرد
رنگ از چهره اجل می ریخت

شتر سرخ را به خون غلتاند
لرزه بر لشگر جمل می ریخت

آن امامی که روز عاشورا
از لب قاسمش عسل می ریخت

سید حمیدرضا برقعی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

زیر پایش خدا غزل می ریخت
غزلی را که از ازل می ریخت

آن امامی که تا سحر امشب
روی لبهای من غزل می ریخت

شب شعر مرا چه شیرین کرد
بین هر واژه ای عسل می ریخت

آن که در جیب کودکان یتیم
قمر و زهره و زحل می ریخت

آن کریمی که در پیاله دست
هر چه می ریخت لم یزل می ریخت

از هر آن کوچه ای که رد می شد
حُسن یوسف در آن محل می ریخت

تیغ خشمش ولی به وقت نبرد
رنگ از چهره اجل می ریخت

شتر سرخ را به خون غلتاند
لرزه بر لشگر جمل می ریخت

آن امامی که روز عاشورا
از لب قاسمش عسل می ریخت

سید حمیدرضا برقعی