روز بزرگداشت ابوعلی سینا و روز پزشک 'گرامی باد

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

اول شهریورماه هر سال، به مناسبت بزرگداشت ابن سینا
حکیم و پزشک سرآمد روزگاران، روز پزشک نامگذاری شده است؛

همو که به اعتراف همه عالمان شرقی و غربی، در ردیف بزرگ ترین
دانشمندان تمام دوره های تاریخی این کره خاکی قرار دارد.

درباره اش گفته اند که: «هیچ یک از علوم زمان برای وی بیگانه نبود»
و خود می گوید که در هیجده سالگی، تمام دانش های زمانه را فرا گرفته
و بر آن ها چیره شده بود؛ به طوری که سال ها بعد گفت:

«آن چه در آن زمان می دانستم، به همان گونه است که
اکنون می دانم و تا به امروز چیزی بر آن نیفزوده ام»
و این شعر را انشا کرد:


از قعر گل سیاه تا اوج زُحَل
کردم همه مشکلات عالم را حَل

فارغ گشتم ز قید هر مکر و حیل
هر بند گشوده شد، مگر بند اجل

یاد و نام این دانشمند بزرگ را گرامی می داریم
و این روز بزرگ، روز پزشک را به همه پزشکان بزرگوار
این سخت کوشان عرصه علم و عمل، تبریک می گوییم.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

تو را می ستایم؛
چنان که خورشید را؛

که او گرمای لطفش را، در تمام دریچه ها و روزنه ها
بی دریغ می پراکند و تو نیز برای شکفتن گلبرگ سلامت
در پیکر دردمند ساقه، نژاد و قومیت و فقر و غنا نمی شناسی!

تو را می ستایم؛
چنان که اندام سبز درختی صبور در کرانه داغ جاده را؛

که او گستردگی خنک سایه اش را به مسافران ناتوان از
رفتن، نثار می کند تا دوباره پای در راه نهند
و با انتهای سپید جاده تلاقی کنند؛

و تو نیز، نسخه می نویسی به امید شفای حکیمانه اش
تا کسالت را از جان های مسافرانش بیرون کنی
و به جاده لبریز از آینده، حضوری شاداب هدیه کنی.

تو را می ستایم ای پزشک، ای دستان پر محبت خدا!
چه زیباست همت والای تو؛

وقتی به چشم انتظاری بی قرار مادری، در پَسِ درهای
بسته اتاق جراحی، یک بار دیگر، آغوش گرم مادرانه را هدیه می کنی!

چه زیباست وقتی بالای نسخه ات می نویسی
«یامَنْ اِسْمه دواء» و تمام جانت اقرار می کند
به حضور دائم آن حکیم محض، در شبنم نوازش بندگانش!

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

سلام ای بزرگ!
سلام ای شاهزاده اطبا!
سلام، حجة الحق!

ای شیخ الرئیس!
ای آن که هرگز از مبادی نورانی هستی غافل نشدی!

ای آن که افکار حکیمانه ات از دروازه های مشرق زمین
گذشته است و در سراسر عالم، نور وجودت
هنوز که هنوز است فریادگر اشراقی آسمانی است!

ای آن که انوار ملکوتی شرق تفکرت، غرب، تمثیلی از
ظلمت و تاریکی را به عقب راند! ای سالک اسرار نورها!

ای که از ورطه ها و پرتگاه های قاف، برای رسیدن
به تکامل نگاه آبی ات گذشتی و آسمان را ضمیمه سرزمین انسان نمودی!

ای که در سیر درونی، همچون پرنده ای
لحظه های شگفت پرواز را تجربه کردی!

ای که از هفت خوان نفس گذشتی و پا در اقلیم نور و حیات گذاشتی!
«اشارات» تو روشن ترین رساله نور است.

ای ابتدای جادّه حکمت اشراق!
از دریچه نگاه تو بود که عشق را شناختیم و حرکت
رؤیایی آن را از دل تمام موجودات هستی احساس کردیم
و سرچشمه آن را ذات حق دانستیم.

دانستیم که جهان بر عشق استوار است.
مزمه هایت هنوز در گوش زمان جاری است.

در صفحه افق تاریک تاریخ، آشکار شدی و فریاد زدی
تو با «قانون»، قانون تاریکی هایِ جهل را بر هم زدی.

ای طبیب دل های خسته!
ای طبیب جهالت های خاک خورده و کتاب های گرد گرفته!

حکیمان جهان هنوز «شفای» تو را بر تمام مجهول ها تجویز می کنند
و «نجات» تو هنوز نجات بخش روح های سرگردان در ظلمات است.

طبیعت را با نگاه تو بهتر نگاه کردیم و دانستیم که
رو به مقصد نور است؛ رو به سوی اللّه.

«هر سو که دویدیم همه روی تو دیدیم
هر جا که رسیدیم سر کوی تو دیدیم

هر سرو روانی که در این گلشن دهر است
بر رُسته بستان و لب جوی تو دیدیم»

ای مرد بزرگ! ای شیخ الرئیس!
با زمزمه هایت هنوز، سالکان ـ پا به پای افکار روشنت ـ

پله های آسمان را یکی یکی طی می کنند و هنوز در
زمان جاری است، حکمت جاودانت.

ای جاودانه ترین حکمت مشرقی در گوش جهان!
ای شاهزاده اطبا!
ای حجة الحق!

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

تو، ابتدای مهربانی خدا را نشانم دادی؛
وقتی امیدم در قطرات آخرش می خشکید؛

وقتی صبر و تابم در پیچ وخم دردناکی می پژمرد
تو در من جوانه سبز آرامش را به لطف توکل
بر مهرالهی، رویاندی؛

سبزم کردی پس از آنکه دیگر امید جوانه زدن در جانم پوسیده بود.
تو را می ستایم که علم و توانت را برای حیاتی دوباره،
در دستانت می فشاری و عصاره اش را در پیکر خسته ام می چکانی.

تو را می ستایم؛ چنان که باران را؛
که او بر دشت های مرده می بارد و طراوت زندگی
را در زیباترین لحظه محبت، به ارمغان می آورد

و تو هم قطرات خیرخواهی و نوع دوستی را به یمن عشقی
که محبوب در قلبت ریخته است، به بیماران رنجورش می چشانی.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

دردهای این مردم روزی پایان خواهد گرفت.
روزی که مردانی از جنس خورشید، علوم سبز را فرا خواهند گرفت.

مردی از بُخارا برمی خیزد که علم و عمل را
در هم آمیزد و با جهل زمانه بستیزد.

منجمّی که این طالع سعد را دیده بود، از طلعت خورشید
بخارایی سرزمینم می گفت

حسین، نام عشق، نام کودکی بود که آمد و بوی معرفت داشت.
از همان اوان کودکی، جانش را وقف سلسله سلام و صبح کرده بود.

پور سینا، خورشید را به میهمانی اندیشه اش می برد
سال ها تبعید، فقط به خاطر یک «نه» بزرگ که به تمام حکام زور می گفت
سال ها فرار مردی بزرگ، که می خواست آزاد باشد و آزادی را هدیه کند.

مردی که هر کجا می رفت، بذر شکوفای اندیشه می کاشت
و جان های دردمند را می نواخت.

به گمانم عشق، در رگ رگ او جاری بود!
مگر می توانی جز با جذبه ای عاشقانه، از عشقی ازلی بگویی؟

«سلامان و ابسال»، قصه «حی بن یقظان»، «شفا» و «قانون»،
اینها مگر چیزی جز وسعت عشق را در خود بازتاب می کردند؟

فیلسوف فرزانه شرقی، این راهی بزرگ ترین راه های
آسمان، این کاشف دقیق ترین لحظه های زمین، دلتنگ زخم های زمان بود.

خورشیدی که تهمت دروغ هزارها آدم شب پرست،
جانش را می گداخت. کافر؟! زندیق؟! خارجی؟! قرمطی؟!
این ها همه طعنه های جاهلان بود بر جان مردی که شیفته فضل بود.

مردی که می خواست خودش باشد و خدایش، تا در خدمت
خلق، خدایش را بجوید و از شاهان زمانه بپرهیزد تا
مردم عادی، گرمای دست های شفا بخشش را بچشند.

پورسینا، راهی نور بود؛ از «بخار» تا «ری» از «ری» تا
«طبرستان» از «طبرستان» «تا «قاف» از «قاف» تا «خدا»
راهی نبود که نپیموده باشد، با جانی خسته و روحی تبدار.

مرد فرزانه سرزمینم، زندان را به کاخ های
این همه نامرد ترجیح می داد.

مرد روشن سرزمینم، سال ها طعنه و تبعید کشید
تا عَلَم لکه دار ننگ سلاطین نشود.

روحی که در همدان آرام گرفت، قرن هاست که سرچشمه های
روشنی و نور و معرفت را به جان های ما ریخته است؛

باشد که میراث دار این همه شکوه سبز باشیم.
میراث دار علم و اخلاق، میراث دار خورشید!

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

خدا را در حوالی لبخند بیماران می بینی
تو می دانی نشانی خانه دوست
در حوالی پلک های بیماری است

که در آستانه مرگ، دوباره به شاداب ترین روی حیات، لبخند می زند.
تو گرمای قلبی را لمس کرده ای که در سردترین لحظه
سکون، برای قدرشناسی از مهربانیِ خالق، دوباره تپیده است.

شاید برای همین، بوعلی را با آنکه فیلسوف بزرگی است
در هیئتِ طبیب مهربانی به یاد می سپاریم

که دوره گَردِ هم دردی و همیاری با بندگانِ خدا شده است!
شاید برای اینکه تبسم زیبای خداوند را در لحظه
پرشکوه شفای بیماران دیده بود.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

«یا مَنْ اسْمُهُ دَواءٌ وَ ذِکْرُهُ شِفاءٌ»
چه زمزمه آشنایی است بر لب طبیبان حاذق؛

آنان که شیرین ترین لحظه های عمر خود را صرف
کسب دانش و درمان بیماران می کنند؛

دانسته های خود را از ابن سینا و جرجانی و رازی گرفته اند
و ایمان شان را در پرتو تعالیم اسلامی پرورش داده اند.

آنها که تیغ جراحی را در دستان توانای خود، با ذکر کلمه
«هوالشافی» به حرکت درمی آورند و هنگامی که سربلند
از آزمایش و اعتماد الهی بیرون می آیند

دست بر آسمان بلند کرده و ذکر «الحمدلله» را در دل جاری می کنند.
مردان و زنانی که رسالتی عظیم بر دوش دارند، فرشتگانی
که دم عیسوی خود را دست و دلبازانه بر بیمارانشان می دمند
و شانه به شانه با آنان قدم برمی دارند تا آنها را به وادی سلامت برسانند.

ستودنی است صبر و ایثار و یک رنگی شان!
دیدنی است ایمان و اعتقاد و محبت شان و به یادماندنی
است تلاش بی وقفه و صادقانه شان!

رواست نامیدن روز بزرگ داشت
ابوعلی سینا به نام «روز پزشک».

روز پزشک بر همه منادیان سلامت مبارک باد!

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

[saadatmand]