بر سر خوان کریمان
خاندان وحی علیهم السلام منشا خیر، بركت، جود، سخاوت و احسان و كرَم بودند.
برای خشنودی پروردگار عالم، از صَرف هر نوع امكانات مالی و رفاهی، به نیازمندان و مستحقین واقعی، مضایقه و كوتاهی نداشتند.
اصولا مال و ثروت از نظر معصومین علیهم السلام، معنای ویژه ای دارد كه با مفهوم عادی آن، در میان مردم، تفاوت اساسی دارد.
آنان مال و ثروت را در حدی قبول داشتند كه بتوانند به وسیله آن، گرهی از مشكلات زندگی دیگران را بگشایند یا توسط آن، ذخیره ای برای آخرت و تكمیل معنویت خود، اندوخته باشند.
مگر بزرگ این خاندان، امام علی علیه السلام نبود كه در راه خشنودی پروردگار، سه شبانه روز همراه اهل بیت خود، با شكم گرسنه، روزه دار بود تا درخواستهای فقیر و یتیم و اسیر را فراهم سازد؟
در زندگی هر كدام از پیشوایان معصوم علیهم السلام، چنین بخششها و گذشتها ثبت گردیده است كه بررسی زندگی هر كدام از آنان، بهترین گواه مدعای ما است.
این امر در مورد شخصیتی كه اكنون، در ترسیم گوشه ای از چهره او هستیم، مصداق كامل دارد و شهرت او با عنوان" جواد "، نشانگر این حقیقت بارز می باشد.
اینك به عنوان نمونه به چند مورد از سیره کریمانه ایشان، اشاره می گردد.