شناخت قدرت پروردگار

[مریم منتظر*خادمه مولای منتظران*]

والاتر از صفات پديده ها

خدا فرزندي ندارد تا فرزند ديگري باشد،و زاده نشده تا محدود به حدودي گردد،و بر تر است از آن که پسراني داشته باشد،ومنزه است که با زناني از دواج کند.انديشه ها به او نمي رسند تا اندازه اي براي خدا تصور کنند،وفکرهاي تيزبين نمي توانند او را درک کند،تا صورتي از اوتصور نمايند،حواس از احساس کردن او عاجز،ودستها از لمس کردن او ناتوان است وتغيير ودگر گوني در او راه ندارد،وگذشت زمان تآثيري در او نمي گذارد،گذران روز وشب او را سالخورده نسازد،و روشنائي وتاريکي در او اثر ندارد.خدا با هيچ يک از اجزاءجوارح واعضاءواندام،ونه با عُرضي از اعراض،ونه با دگر گوني ها وتجزيه،وصف نمي گردد.براي او اندازه ونهايتي وجود ندارد،ونيستي وسر آمدي نخواهد داشت؛چيزي او را در خود نمي گنجاند که بالا وپائينش ببرد،ونه چيزي او را حمل مي کند که کج يا راست نگهدارد؛نه در درون اشياء قرار دارد و نه بيرون آن؛حرف مي زند نه با زبان و کام و دهان ؛مي شنود نه با سوراخهاي گوش وعضو شنوائي؛سخن ميگويد نه با بکار بردن الفاظ در بيان؛حفظ ميکند نه با رنج به خاطر سپردن؛مي خواهد نه با به کار گيري انديشه؛دوست دارد وخوشنود ميشود نه از راه دلسوزي؛دشمن مي دارد وبه خشم مي آيد نه از روي رنج ونگراني؛به هر چه اراده کند ،مي فرمايد«باش»پديد مي آيد نه با صوتي که در گوش ها نشيند،و نه فريادي که شنيده شود،بلکه سخن خداي سبحان همان کاري است که ايجاد مي کند.

[مریم منتظر*خادمه مولای منتظران*]

شناخت قدرت پروردگار

پيش از او چيزي وجود نداشته وگر نه خداي ديگري مي بود.نميشود گفت «خدا نبود وپديد آمد»که در آن صورت صفات پديده ها را پيدا ميکند،و نمي شود گفت«بين خدا وپديده ها جدائي است»و«خدا بر پديده ها برتري دارد»تا سازنده وساخته شده همانند تصور شوند،وخالق وپديد آمده با يکديگر تشبيه گردند.مخلوقات را بدون استفاده از طرح و الگوي ديگران آفريد،و در آفرينش پديده ها از هيچ کسي ياري نگرفت،زمين را آفريد وآن را بر پا نگهداشت بدون آن که مشغولش سازد، ودر حرکت وبي قراري،آن را نظم واعتدال بخشيد،وبدون ستوني آن را به پا داشت،و بدون استوانه ها بالايش برد و از کجي و فرو ريختن نگهداشت واز سقوط ودر هم شکافتن حفظ کرد،ميخ هاي زمين را محکم،و کوههاي آن را استوار،وچشمه هايش را جاري،ودره ها را ايجاد کرد.آنچه بنا کرده به سستي نگرائيد،و آنچه را که توانا کرد نا توان نشد.خدا با بزرگي وقدرت بر آفريده ها حاکم است،وبا علم وآگاهي از باطن و درونشان با خبر است،وبا جلال وعزت خود از همه برتر وبالاتر است،چيزي از فرمان او سر پيچي نمي کند،وچيزي قدرت مخالف با او را ندارد تا بر او پيروز گردد،و شتابنده اي از او توان گريختن ندارد که بر او پيشي گيرد،وبه سرمايه داري نياز ندارد تا او را روزي دهد.همه در برابر او فروتنند،ودر برابر عظمت او ذليل وخوارند.از قدرت وحکومت او به سوي ديگري نمي توان گريخت که از سود وزيانش در امان ماند.همتائي ندارد تا با او برابري کند،و او را همانندي نيست که شبيه او باشد.اوست نابود کننده پديده ها پس از آفرينش،که گويا موجودي نبود.

[مریم منتظر*خادمه مولای منتظران*]

شناساندن صحيح خداوند سبحان

کسي که کيفيتي برا خدا قائل شد يگانگي او را انکار کرده،وآن کس که همانندي براي او قرارداد به حقيقت خدا نرسيده است.کسي که خدا را به چيزي تشبيه کرد به مقصد نرسيد.آن کس که به او اشاره کند يا در وهم آورد،خدا را بي نياز ندانسته است.هر چه که ذاتش شناخته شده باشد آفريده است،وآنچه در هستي به ديگري متکي باشد داراي آفريننده است.سازنده اي غير محتاج به ابزار ،اندازه گيرنده اي بي نياز از فکر وانديشه،وبي نياز از ياري ديگران است.با زمانها همراه نبوده،واز ابزار و وسائل کمک نگرفته است.هستي او برتر از زمان،و وجود او برنيستي مقدم است،و از ازليت او را آغازي نيست.با پديد آوردن حواس،روشن مي شود که حواسي ندارد.وبا آفرينش اشياء متضاد،ثابت ميشود که در آن ضدي نيست،و با هماهنگ کردن اشياءدانسته ميشود که همانندي ندارد.خدائي که روشني را با تاريکي،آشکار را با نهان،خشکي را با تري،گرمي را با سردي،ضد هم قرار داد،وعناصر متضاد را با هم ترکيب وهماهنگ کرد،وبين موجودات ضد هم،وحدت ايجاد کرد،وبين آنها که با هم نزديک بودند فاصله انداخت.خدائي که حدي ندارد،و با شماره محاسبه نمي گردد،که همانا ابزار وآلات،دليل محدود بودن خويشند وبه همانند خود اشاره مي شوند.اينکه مي گوئيم موجودات از فلان زمان پديد آمده اند پس قديم نمي توانند باشند و حادثند،و اين که مي گوئيم حتما" پديد آمدند،ازلي بودن آنها رد مي شود،و اينکه مي گوئيم اگر چنين بودند کامل مي شدند،پس در تمام جهات کامل نيستند.خدا با خلق پديده ها در برابر عقل ها جلوه کرد،و از مشاهده چشم ها برتر و والاتر است،وحرکت وسکون در او راه ندارد،زيرا او خود حرکت و سکون را آفريد،چگونه ممکن است آنچه را که خود آفريده در او اثر بگذارد؟يا خود از پديده هاي خويش اثر پذيرد؟اگر چنين شود،ذاتش چون ديگر پديده ها تغيير مي کند،و اصل وجودش تجزيه مي پذيرد،و ديگر ازلي نمي تواند باشد،وهنگاميکه«بر فرض محال»آغازي براي او تصور شود پس سر آمدي نيز خواهد داشت ،و اين آغاز وانجام،دليل روشن نقص ونقصان وضعف دليل مخلوق بودن،ونياز به خالقي ديگر داشتن است.پس نمي تواند آفريدگار همه هستي باشد،و از صفات پروردگار که«هيچ چيز در او مؤثر نيست، و نابودي وتغيير وپنهان شدن در او راه ندارد»خارج مي شود.