در دعای عرفه امام حسین (علیه السلام) بعد از آنکه خود را در محضر مقام ربوبیت آماده عرض حاجت می بیند چنین می فرماید:"اللهمَ اِنکَ تُجیبُ المُضطَر وَ تَکشِفُ السوء وَ تُغیثُ المکروب....." خدایا تویی که اجابت کنی دعای درماندگان را و تویی که هر رنج والم و دردی را برطرف نمایی و تویی فریادرس ستمدیدگان و گرفتاران.....
این کلام امام اشاره به آیه شریفه قرآن دارد:" أَمَّنْ یُجیبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ یَكْشِفُ السُّوء"(1) یا [كیست] آن كس كه درمانده را- چون وى را بخواند- اجابت مىكند، و گرفتارى را برطرف مىگرداند.
اشاره صاحبان تفاسیر در این آیه شریفه بر این است که:در آن هنگام که تمام درهای عالم به روی انسان بسته می شود و کارد به استخوانش می رسد و از هر نظر درمانده و مضطر می گردد،تنها کسی که می تواند قفل مشکلات را بگشاید و بن بست ها را برطرف سازد ونور امید در دلها بپاشد و درهای رحمت را به روی انسان های درمانده بگشاید تنها ذات پاک اوست و نه غیر او.
جالب اینکه در بعضی از روایات، این آیه شریفه تفسیر به قیام حضرت مهدی شده است.
در روایتی از امام باقر (علیه السلام)می خوانیم که فرمود:"به خدا سوگند گویا من مهدی (عج) را می بینم که پشت به حجرالاسود زده و خدا را به حق خود می خواند،سپس فرمود:به خدا سوگند مضطر در کتاب الله در آیه أَمَّنْ یُجیبُ الْمُضْطَرَّ.... اوست.