روز جهانی نابینایان (روز عصای سفید) گرامی باد

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

روز بیست و سوم مهر، روز عصای سفید است؛
روزی که روشن دلان جهانْ طراوت، پویایی و نشاط
را به جویبار زندگی فرامی خوانند.

در این روز روشن ضمیران فریاد می دارند:
ما هم تپیدن قلب زندگی و زدن نیض طبیعت را احساس می کنیم.

ما حتّی می توانیم با همین چشمان به ظاهر بسته خویش
در زلال شعور و صفای فطرت خدایی مان
جلال و جمال حضرت حق را بنگریم.

می توانیم با چشم لامسه خود با همه کس و همه چیز
سخن بگوییم و حتی با تأمل در گردش حکیمانه
چرخ روزگار، به مهمانی همه نشانه های خلقت برویم.

عصای سفید چونان پرچمی است که به نشان استقلال
در دست روشن دلان به حرکت درمی آید و
آینه ای است که قدرت و نعمت خدایید را
به تماشای تأملو تفکر دیگران می گذارد.

این روز بر تمامی روشن دلان عزیز
ایران اسلامی مبارک باد.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

چشمه ها، چشم به راه چشمانت

روشنی دیدگان تو، چشمِ خورشید را خواهد زد.
بگذار سپیدی دیدگانت همانجا، زیر همان عینک دودی بماند!

بگذار نبیند چشمانت نادیدنی های دنیا را!
تو هر چه را که سزاوارِ نگاه توست می بینی.

تو با آن عصای سفید، ردّ روشنی را دنبال می کنی
و دنیا پیشِ چشم تو نیلگون و مهتابی است.

پا به پای کودکانت قدم برمی داری و لبخند
میهمان همیشگی لب های توست.

می گذری از عرضِ خیابان و من به
طولِ افقِ نگاه تو می اندیشم.

دست می کشی روی سرِ غنچه ها و
گل ها از شوقِ نگاه تو می شکفند.

و من می بینم که تو با دست هایت می بینی.
با دست هایت عاطفه را لمس می کنی و با
دست هایت مهربانی را قسمت.

عابرِ کوچه های سپید!
شاید این منم که تو را نمی بینم!

شاید منم که صدای وزش نسیم را نمی شنوم
وقتی بر تو سلام می کند!

منم که نمی بینم جویبارها به دنبال ردِّ قدم های
تواند و چشمه ها چشم به راهِ چشمانت.

باران رضایی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

عصای سفید

ای دوست! برای ما که پاهای گم شده در بیراهه مان
واحه های سبز زندگی را از یاد برده است
عصای سپیدی هدیه بیاور.

نگاه کن چگونه کوچه های بیهودگی را مسافریم!

چشمان ما را با دیده بینای دلت، به شهر جست وجو
و ادامه، رهنمون باش. شکستن حصارهای تیرگی را در
بلبشوی چراغ ها و نئون ها بیاموزمان.

با ما سخن بگو؛
کلام آفتابی ات را منتظریم.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

«چشم دل باز کن...»




هر چند که چشمانت، بر روی رنگ های دنیا، بسته است؛
هر چند که چشمانت، بر لبخند صبح و آسمان تیره شب، پلک نمی گشایند؛

هر چند که چشمانت در روشنایی رنگین کمان هزار
رنگ خداوند، خاموشند؛

ولی مگر شرط درک غایت خلقت، فقط چشم سر است؟!
مگر نوشیدن جرعه ای از چشمه همیشه
جاری عشق، تنها با چشمان باز ممکن است؟!

و مگر متنعم شدن از خوان رنگین خداوند،
تنها از آن مردمک هایِ رنگ بین چشم هاست؟!

هرگز! آنها که این گونه می اندیشند در زنجیر
نگاه ظاهربین خویش گرفتارند و شاید از
خاموشی نور دیده هاشان مأیوس.

باران رحمتی باید؛ تا طرز نگاهشان به دنیا را جلایی
دوباره بخشد؛ چرا که همسفران کاروانِ چراغ های
خاموش، با چشمان بازِ دل، به روی دنیا لبخند زده اند.

تو نیز این گونه، شب چشمانت، با سرانگشتانی نکته بین
و نکته سنج، در نقطه های سیاه و برجسته اوراق، تجلّی
و حضور را ترجمه کرده ای.

انگشتان تو روشنایی دیدگان دنیاست.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

بهترین هدیه خداوند



اگر چراغ دل خاموش باشد، چشم سر، از همه زیبایی های
جهان، جز یک تابلوی تکراری و همیشگی، چیز دیگری نخواهد دید.

اگر چراغ دل خاموش باشد، امید چشم های
روشن برای پرواز، بیهوده است.

اگر چراغ دل خاموش باشد، همه چیز در بطالت و
روزمرگی و خستگی، خلاصه خواهد شد؛

فقط دلی روشن می تواند، دستان نوازش خداوند
را بر روی گونه های تب دار گل ها، لمس کند.

دل روشن، در نفس های نسیم می تپد و در
تار و پود جانش، معطر می شود.

دل روشن، برای دیدن ریزترین ذرات
عالم هم نیازی به چشم سر ندارد.

به پاکی عصای سفیدِ دستانت سوگند
دل روشن، بهترین هدیه خداوند است.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

دلت، از آفتاب پر است




خاطرات تاریکم را قدم می زنم و به آفتابی فکر
می کنم که روزنه های جان و دلت را پر تلألؤ کرده است.

از تو می گویم که راه دراز شهر آینه را یک شبه طی کرده ای.
از تو می گویم که سپیدترین قافیه ها را در قصیده زیستنت داری.

ای چکامه امید! روشنای حضورت، این خیابان های
گم شده در نور و رنگ را از سکه انداخته است.

اراده آهنین شانه هایت، این دست های تُرد
را بشارت پایداری است.

معصومه داوودآبادی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

چشمانت بسته نیست



چشم می گشایی بر حریم خلوت پروانه ها؛
با بال هایی سفید که عصای دستانت شده اند.

چشم می گشایی بر آبی آسمان؛
با دریایی از نور که دلت را چراغانی کرده است.

چشم می گشایی در حضور همیشه سبز معبود؛
با سجاده ای از عشق که بر پیشانی ات، مُهر تسلیم و بندگی زده است.

چشم می گشایی به روی این همه زیبایی بی حد آسمانی
و با نور جانت، لطافت خداوند را در گلبرگ های
سفید یاس و نسترن و اقاقی، لمس می کنی.

تو به روی سبزی درختان، سرخی گل ها، آبی دریا
طراوت باران و ترنم همیشه جاری آب ها، چشم دل
می گشایی و امید و بودن را ترجمه می کنی.

فاطمه پهلوان علی آقا

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

دیدن یا ندیدن؛ مسئله ای نیست!



دنیا در صدای پرندگان خلاصه می شد؛
در چکه چکه باران، در هوهوی باد
در طنین خنده کودکان، لالایی مادران؛

ولی امروزه در بوق ماشین های
در ترافیک مانده، دود و سیمان و آهن و... .

دنیا دارد در گفتمان های پوچ و در کنگره های
همه کاره و هیچ کاره، خلاصه می شود و تو
در این دنیای مدرن، جریان داری؛

در قتل عام های حوالی فلسطین، در خیابان های بی پناه
بغداد در کوچه پس کوچه های تهران؛

تو داری دنیا را نفس می کشی و آن را حس می کنی؛
پس دیدن یا ندیدن نمی تواند مسئله ای باشد.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

قلب اگر کور باشد



دنیا، تماشاگه راز است و راز را با چشم نمی توان دریافت.

آن دنیایی که چشم همه را به خود خیره کرده
و مردمان را مسحور خویش نموده، فقط یک
برهوت است که تو را توفیق ندیدن آن داده اند.

بهشت، در هستی توست؛ در هزار توی
دلت که به منبع لم یزل نور، روشن است.

دل اگر تاریک باشد، هزار چراغ الوان و نئون
نمی تواند وجود آدمی را روشن کند.

قلب اگر کور باشد، هیچ دیده ای نمی تواند
لطف و زیبایی هستی را ببیند.

آدمی، رویین تن هم که باشد، شیطان
می تواند چشم هایش را نشانه بگیرد.

نهایت کمال انسان در این است که از همه چیز جز خدا
چشم بپوشد و بر خواسته هایش دیده فرو ببندد.

پس چه جای افسوس و حسرت که چشم های تو
را به روی دنیا بسته اند؛

تو به پنجره علاقه بیندیش که باز است و
چراغ رابطه که روشن است.
عشق، راز است؛ راز رسیدن به خدا.

و خدا را با چشم نمی توان یافت؛
او را دل های شکسته منزل است، نه دیده های باز!

نزهت بادی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

با دلت نگاه کن



نگاه کن؛
با تمام وجودت نگاه کن!

دنیا کوچک تر از آن است که نتوانی پیدایش کنی
و به کنه آن برسی. درختی و کوهی نیست
که در تو قد علم نکرده باشد.

دریاها، تداوم امواجشان را و توالی جزر و مدشان
را در تو تکرار می کنند.

هیچ دشتی به گستردگی سینای سینه تو نیست
و قلب تو شاید شلوغ ترین بندر دنیا باشد؛

آنجا که کشتی ها به امن ترین ساحل خیال می رسند.
شاید هم قلبت متروک ترین کلبه آن سوی جنگل باشد؛
یا سوت و کورترین غارِ جامانده در کوه و یا بی عابرترین کویر.

ولی هر چه باشد، دنیا با تمام فصل هایش، با همه فراز
و فرودش، در تو جریان دارد و نبود رنگ و نور
نمی تواند بین تو و کاینات، حصار بکشد.

رقیه ندیری