طفل یتیمی ز حسین گم شده ساربان ...{غروب غریبان عاشورا}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

کدام دست، گوشه‏ گیر
این خرابه ‏ات کرد

و شناسنامه مصیبت
در دستانت گذاشت؟


کدام اندیشه پلید،
چشم‏های کوچکت را
گریه‏ خیز ماتم‏ها کرد؟



به کدام جرم، گام‏های کودکی‏ات را
این‏چنین آواره صحراها کردند؟



این وقاحت ظالم، از روزنه کدام غار
بیرون ریخت که شب‏هایت را بی‏ ستاره کرد
و شانه‏هایت را بی‏ تکیه ‏گاه؟



دیوارهای ستم‏گر تاریخ،
چشم‏هایت را تحمل نتوانستند
و نفس‏های معصومت را به چوب‏ها سپردند.


زمین، همیشه این‏گونه پنجره‏ها
را به باد داده است.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ثانیه ‏های محنت‏ بارت،
صفحات خیالم را می‏سوزاند.

بر کتیبه ‏های سوخته می‏ نویسمت
و وجدان‏های بیدار جهان را
به قضاوت می‏طلبم.

ناله ‏های کودکی‏ ات،
خاطر بادها را پریشان کرده است.

قناریان تنها، تاریک خرابه را
به یاد می‏آورند و می‏گریند.

پنجره‏ها، کابوس‏های
سیاهت را تب می‏کنند.

خارها، پاهای برهنه ‏ات را
جگرریش می‏کنند.

می‏روی و کوچکی دنیا را
به طالبانش وامی‏گذاری.

اندوهت را بر صورت خرابه می‏پاشی
و می‏گذری تا به لبخندی ابدی بپیوندی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

با گونه‏ هایم خنجرت الفت ندارد
سیلی بزن دستان تو غیرت ندارد


گفتند آن سر، روی نیزه مال باباستمادر بگو این حرف‏ها صحت ندارد

مادر بگو این‏قدر بر بابا نتازندچشمان سیلی خورده‏ام طاقت ندارد


از خون و خاکستر جدا کن کفترت راآخر به این گهواره‏ها عادت ندارد


بلعید آتش خیمه ‏ها را آه، مادر!
پاهای من دیگر چرا قدرت ندارد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سه سالگی ‏اش
بر مدار عاشورا می‏چرخد.

اتفاقی که طنین خنده‏ه ای کودکانه‏ اش را
به غارت می‏برد

در عطش می‏ماند و می‏گدازد.

فرات از چشمانش
مهاجرت می‏کند.

بی‏ پناهی‏ اش،
در تمام بیابان‏ها تکثیر می‏شود

این سه سالگی اوست
که در ویرانه‏ای کنار کاخ سبز،
به اهتزاز درآمده

و مکر خاندان ابوسفیان را
به زانو درآورده است.

این بود، اجر رسالت؟!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خرابه تا نیمه های شب ،
نه خرابه ای در کنار کاخ یزید
که عزاخانه ای است در سوگ حسین
و برادران و فرزندان حسین.

بچه ها با گریه به خواب می روند
و تو مهیای نماز شب میشوی .

اما هنوز قامت نشسته خود را نبسته ای
که صدای دختر سه ساله حسین به گریه بلند میشود .

گریه ای نه مثل همیشه !!
گریه ای وحشتزده ،
گریه ای به سان مارگزیده ،
گریه کسی که تازه داغ دیده ،

دیگران به سراغش میروند
و در آغوشش میگیرند
و تو گمان میکنی که هم الان آرام میگیرد
و صبر میکنی ...

بچه بغل به بغل و دست به دست میشود ،
اما آرام نه

پیش از این هم رقیه هرگز آرام نبوده است ،
از خود کربلا تا همین خرابه...

لحظه ای نبوده که آرام گرفته باشد ،
لحظه ای نبوده که بهانه پدر نگرفته باشد ،

لحظه ای نبوده که اشکش خشک شده باشد ،
لحظه ای نبوده که با زبان کودکانه اش
مرثیه پدر را نخوانده باشد ...

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

انگار که داغ رقیه برخلاف سن و سالش
از همه بزرگتر بوده است ،

به همین دلیل در تمام طول راه ،
و همه منازل بین راه ،
همه ملاحظه او را کرده اند
و به دلش راه آمده اند
و در آغوشش گرفته اند ،

دلداریش داده اند و به تسلایش نشسته اند ،
و یا لا اقل پا به پای او گریسته اند ...

هر بار که گفته است " کجاست پدرم؟!؟
کجاست حمایتگرم ؟!؟
کجاست پناهم؟!!؟"

همه با او گریسته اند
و وعده مراجعت پدر از سفر را
به او داده اند !!

هر بار که گفته است :
" سکینه جان !! دل و جگرم
از تکانهای شتر آب شد !"
دل و جگر همه برای او آب شده است .


هر بار که گفته است :
عمه جان از ساربان بپرس ک
ه کی به منزل میرسیم ،

همه تلاش کرده اندذ که با نوازش او ،
با سخن گفتن با او و با دادن وعده های شیرین ،
رنج سفر را برایش کم کنند

اما امشب ...
انگار ماجرا فرق میکند

این گریه با گریه همیشه متفاوت است ،
این گریه گریه ای نیست که به سادگی
آرام بگیرد و به زودی پایان پذیرد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

انگار نه خرابه که شهر شام را
بر سرش گذاشته است این دختر سه ساله ...

فقط خودش که گریه نمیکند ،
با مویه های کودکانه اش همه را
به گریه می اندازد و ضجه همه را بلند میکند .

تو هنوز بر سر سجاده ای ،
که از سر بریده حسین می شنوی
که : خواهرم دخترم را آرام کن !!

تو ناگهان از سجاده کده میشوی
و به سمت سجاد (ع) می دوی ،
او رقیه را در آغوش گرفته
و به سینه چسبانده ،
مدام بر سر و روی او بوسه میزند
و تلاش میکند که با لحن شیرین پدرانه
و برادرانه او را آرام کند ،
اما موفق نمی شود ...

تو بچه را از آغوشش میگیری
و به سینه می چسبانی و از
داغی سوزنده تن کودک وحشت میکنی :

رقیه جان !! دخترم ، نور چشمم ،
به من بگو چه شده عزیز دلم ،
بگو که در خواب چه دیده ای ،

تو را به جان بابا حرف بزن
" رقیه بریده بریده می گوید :

بابا،، سر بابا را دیدم
ه در طشت بود و یزید
بر لب و دندان او چوب میزد !!
بابا خودش به من گفت که بیا !!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تو با هر زبانی که بلدی
و با هر شیوه ای که همیشه
او را آرام میکرده ای تلاش میکنی
که آرامش کنی و از
یاد پدر غافلش گردانی ،
اما نمی شود !!!
این بار دیگر نمی شود...

گریه او ، بی تابی او
و ضجه های او همه کودکان
و زنان خرابه نشین را و سجاد را
چنان به گریه می اندازد
که خرابه یکپارچه گریه و ضجه میشود ،
و صدا به کاخ یزید میرسد ...


یزید که می شنود
دختر سه ساله حسین
به دنبال پدر است ،
دستور میدهد سر پدر را
به خرابه بیاورند ......

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ورود سر بریده امام به خرابه
انگار تازه اول مصیبت است !!

رقیه خود را به روی سر می اندازد ،
می نشیند ، بر میخیزد ، دور سر میچرخد ،

به سر نگاه میکند ، بر سر و صورت میکوبد ،
خم میشود ، زانو میزند ، سر را در آغوش میگیرد ،

می بوید ، می بوسد ،
خون سر را با دست و صورت
و مژگان خود می سترد ،

اشک میریزد ، ضجه میزند ،
صیحه میکشد ، مویه میکند ،
روی می خراشد ، ...
شکوه میکند ،

دلداری میدهد ، اعتراض میکند ،
تسلی می طلبد ، و ...

خرابه را و جان همه خراباتیان را
به آتش میکشد ...

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بابا!!! چه کسی محاسن تو را خونین کرده است؟!!؟

بابا ! چه کسی رگاهای تو را بریده؟!!؟

بابا!!؟ چه کسی مرا در این کودکی یتیم کرده است؟!؟

بابا!! چه کسی یتیم را پرستاری کند تا بزرگ شود؟!؟

بابا؟!؟ این زنان بی پناه را چه کسی پناه دهد؟!؟

بابا؟؟ این چشمهای گریان، این موهای پریشان،

این غریبان و بی پناهان را چه کسی دستگیری کند؟!!؟

بابا؟ شب ها وقت خواب چه کسی برایم قرآن بخواند؟

چه کسی با دستهایش موهایم را شانه کند؟!؟

چه کسی با لبهایش اشک هایم را بروبد ؟؟

بابا؟؟!!؟ چه کسی با بوسه هایش غصه هایم را بزداید؟؟

چه کسی سرم را بر زانویش بگذارد؟

چه کسی دلم را آرام کند؟؟!!؟