سید الباکینم و در عشق غوغا می کنم * اشعاری در رثای امام سجاد(ع) *

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

اى زمین و آسمان‎ها، سوگوار غُربتت
آفتاب صبحدم، سنگ مزار غربتت

بر جبین فصل‎ها، هر یك نشان داغ توست
اى گریبان خزان چاك، از بهار غربتت

یك بقیع اندوه و ماتم، یك مدینه اشك و خون
سینه‎هامان یك به یك، آینه‎دار غربتت

پاك شد آینه از زنگ، اى تماشایى‎ترین!
شستشو دادیم دل را، با غبار غربتت

شب سیه‎پوش، از غم و اندوه بى پایان توست
شرمگین خورشید، از شب‎هاى تار غربتت

اى بقیعت عاشقان را كعبه عشق و امید
سینه چاكیم از غم تو، بى قرار غربتت

شهر یثرب، داغدار خاطرات رنج توست
خم شده پشت مدینه، زیر بار غربتت

مى‎تپد دل‎هاى عاشق، در هواى نام تو
با غمى خو كرده هر یك، در كنار غربتت

كاش مى‎شد، روشناى تربت پاك تو بود
چلچراغ اشك ما، در شام تار غربتت

دایره در دایره پژواكى از اندوه توست
هیچ داغى نیست بیرون، از مدار غربتت

دامن اشكى فراهم داشتم، یك سینه آه
ریختم در پاى تو، كردم نثار غربتت

آشناى زخم دل‎ها، غربت معصوم توست
من دلى دارم پریشان، از تبار غربتت

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دل سوخته، شبیه دل خیمه ها شده

مانند پاره پیرهنی نخ نما شده

دارم هنوز بر سرم عمامه ای که سوخت

بغض گلوی سوخته ام بی صدا شده

دارم به روی گردن خود دست می کشم

دیدم که زخم کهنۀ سر بسته وا شده

با یاد شام سینۀ من تیر می کشد

این سینه زخم خوردۀ آن کوچه ها شده

وای از کمان و حرمله و نیش خند او

وای از رباب و اصغرِ از نی رها شده

دیدم طنابِ دورِ گلوی رقیه را

زنجیر داغ، مرحم یک زخم پا شده

مانند خواهرم کمرم درد می کند

گویی که مهرۀ کمرم جا به جا شده

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

امروز اگر بی سر و سامان تو هستیم
فردا به جزا دست به دامان تو هستیم

در طالع برگشته اگر هیچ نداریم
خوش بخت از اینیم که از آن تو هستیم

مانند کویری که ترک خورده و خشک است
ما منتظر بارش باران تو هستیم

هنگام دعا بارش باران که شرو شد
خندان شده بودیم که گریان تو هستیم

کافی ست فقط گوشه چشمی بنمایی
بی چون و چرا در پی فرمان تو هستیم

امروز نه والله که از روز قیامت
ما ریزه خور سفره احسان تو هستیم

در مسلک ما رسم بر این است که گوییم
یا حضرت سجاد ثنا خوان تو هستیم

شاعر:حامد ظفر

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

با ما بگو ز تسویه ی بی مرام ها
از چشم هرزه و نظر ازدحام ها

دیدم محاسن تو ز خونت خضاب شد
از بس که سنگ خورده ای از پشت بام ها

گویا شبیه شهر مدینه به کوفه هم
با خنده داده اند جواب سلام ها

تا نام فاطمه ز دهان شما پرید
گویا دوباره تازه شده انتقام ها

نا مردمان کوفه فراموششان شده
از آن سفارشات و از آن احترام ها

با تازیانه بر تن اطفال می زدند
بس وحشیانه پیش نگاه امام ها

«مسلم» به پای غربت مولا قیام کن
دیگر بس است صحبت خود را تمام کن

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

شب‌های غربت تو گذشت و سحر نداشت
حتی سحر غم از دل تو دست برنداشت

در حیـرتم کـه سلسله آهنین مگـر
جایی ز زخم گردن تو خوب‌تر نداشت

زخم تن تو را همه دیدند و هیچکس
غیر از خدا ز زخم درونت خبر نداشت

دنیا چه کرد با تو که هجده عزیز تو
تن‌هایشان به روی زمین بود، سر نداشت

سنگت زدند بـر سر بازارهای شام
با آنکه جز تو یوسف زهرا پسر نداشت

هجـده سـر بریـده برایت گریستند
آهت هنوز در دل دشمن اثر نداشت

سوزم بر آن عزیز که در آفتاب سوخت
یک سایبان به جز سرِ پاکِ پدر داشت

حـال تـو بـود در دل گـودال قتلگاه
چون بسملی که بال زد و بال و پر نداشت

مهمـان شـام بـودی و بهر تو میزبان
جز گوشة خرابه مکانی دگر نداشت

سوز شما به سینه«میثم» اگر نبود
اینقدر نخل سوخته او ثمر نداشت


شاعر : استاد حاج غلامرضا سازگار

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دل سودا زده ام ناله و فریاد کند
هر زمان یاد غم سید سجاد کند

بى گمان اشک به رخساره بریزد از چشم
هر که یادى ز گرفتارى آن راد کند

بود در تاب تب و بسته به زنجیر ستم
آن که خلقى ز کرم از الم آزاد کند

به جز از شمر ستمگر نشنیدم دگرى
با تن خسته کسى این همه بیداد کند

تن تب دار و اسیرى و غم کوفه و شام
واى اگر شِکوه این قوم بر اجداد کند

خون ببارد ز غم مرگ پدر در همه عمر
چون که از واقعه کرب و بلا یاد کند

غیر زینب که بد آن قافله را قافله دار
کس نبودى که بر آن غمزده امداد کند

نتوان ماتم سجاد نوشتن "خسرو"
دل اگر سنگ بود ناله و فریاد کند


محمد خسرونژاد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

می شکافد تیر غربت سینه ی سجاد را
زهر از غم می رهاند این دل ناشاد را

می گذارم بر زمین دیگر سلاح گریه را
می کشم با " یا حسینی " آخرین فریاد را

دیده ام بر خاک صحرا پیکر ابرار را
دیده ام بر نیزه ی اعدا سر اوتاد را

دیده ام در کربلا غم واژه ی توحید را
دیده ام در بین مقتل شادی صیاد را

هم زمان ناله ی غربت ، تبسم بر یتیم ؟!
جان به دل دادم به شام محنت این اضداد را

ناله ام احیا نماید خون ثارالله را
اشک من رسوا نماید دشمن شیاد را

باورم شد دردهای سینه سوز کوچه را
حس نمودم در اسارت غربت اجداد را

خارجی خواندم ، اسیرم کرد ، قصد جان نمود
با دو چشم خویش دیدم مرگ عدل و داد را

دیده ام در زیر پا اوراق قرآن ، دیده ام
پرچم زلف سر نیزه نشین در باد را

زهر برد از سینه تاب ، اما نبرد از خاطرم
کینه های قوم بدتر از ثمود و عاد را

گوشه ی ویرانه گم کردم ، نجستم تا کنون
گوهری که زیر دست و پای خصم افتاد را

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

اى زمین و آسمان‎ها، سوگوار غُربتت
آفتاب صبحدم، سنگ مزار غربتت

بر جبین فصل‎ها، هر یك نشان داغ توست
اى گریبان خزان چاك، از بهار غربتت

یك بقیع اندوه و ماتم، یك مدینه اشك و خون
سینه‎هامان یك به یك، آینه‎دار غربتت

پاك شد آینه از زنگ، اى تماشایى‎ترین!
شستشو دادیم دل را، با غبار غربتت

شب سیه‎پوش، از غم و اندوه بى پایان توست
شرمگین خورشید، از شب‎هاى تار غربتت

اى بقیعت عاشقان را كعبه عشق و امید
سینه چاكیم از غم تو، بى قرار غربتت

شهر یثرب، داغدار خاطرات رنج توست
خم شده پشت مدینه، زیر بار غربتت

مى‎تپد دل‎هاى عاشق، در هواى نام تو
با غمى خو كرده هر یك، در كنار غربتت

كاش مى‎شد، روشناى تربت پاك تو بود
چلچراغ اشك ما، در شام تار غربتت

دایره در دایره پژواكى از اندوه توست
هیچ داغى نیست بیرون، از مدار غربتت

دامن اشكى فراهم داشتم، یك سینه آه
ریختم در پاى تو، كردم نثار غربتت

آشناى زخم دل‎ها، غربت معصوم توست
من دلى دارم پریشان، از تبار غربتت

[نرگس منتظر]

در عزای سیّد سجاد

جای آن دارد که بارد آسمان خون بر زمین
در عزای سیّد سجّاد، زین العابدین

آنچه او دید از جفای کوفیان و شامیان
کافرم گر هیچ کس دیده است ظلمی این چنین

سی و شش سال از پس قتل پدر در کربلا
روز و شب کاری نبودش غیر زاری و غمین

گاه برنی جلوه گر دیدی سر پاک حسین
گاه خوردی تا زیانه از غلامان حَصین

خویش را از اهل دین خواندند آن بی‏دین گروه
وانگهی بستند در زنجیر کین، سلطان دین

(نصیر اصفهانی)

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بغضش شکست زخم دلش بی حساب شد
سجاده اش معطر با اشک ناب شد

او سیدالبکاء حسینیه ی خداست
گریه سپاه او شد و پا در رکاب شد

صفحه به صفحه ادعیه های صحیفه اش
ناگفته های مرثیه بود و کتاب شد

عمری ز داغ روضۀ سخت تنور سوخت
ذره به ذره یاد لب تشنه آب شد

عکس غروب روز دهم بین چشم او
با عکس آن هلال سر نیزه قاب شد

یادش نمی رود بدن بی سر حسین
یا آن محاسنی که به خونش خضاب شد

رگ های روی حنجر زخمی گواه بود
در بردن سر پدر او شتاب شد

سینه زده برای تنش مثل بادها
وقتی که نوحه خوان تنش آفتاب شد

دیگر لبش به آب خنک!!!! نه نخورد و رفت
او روضه دار دائم طفل رباب شد

خاک فلک به روی سرم که نوشته اند
با دست بسته وارد بزم شراب شد


شاعر : محسن حنیفی