مـسـیـح مـظـهـر خــدای خــالــق و مـحـیـی
صفات فعلیه خدای سبحان مظاهر فعلی می طلبد و عیسای مسیح نیز جزو مظاهر فعلی خدای سبحان است. عالم الغیب، خالق، محیی و شافی، از اسمای حسنای خدای سبحان است و عیسیای مسیح در محدوده خاصی مظهر این اسماء است.
اما وقتی می گوید: «أخلق لکم من الطین کهیئة الطیر فانفخ فیه فیکون طیرا بإذن الله» با معجزه از پروردگارتان سوى شما آمده ام من از گل براى شما چیزى به شکل پرنده مى سازم و در آن مى دمم و آن به اذن خدا پرنده اى مى شود (سوره آل عمران، آیه 49) چنین نیست که خدای سبحان برخی از امور را خلق کند عیسای مسیح برخی دیگر را، بدین معنا که خدای سبحان این بخش از کار را به مسیح تفویض کرده باشد، زیرا تفویض در نظام آفرینش محال است.
بلکه حضرت مسیح در خالقیت مظهر اسمی از اسمای حق بود. در عین حال که مسیح مجاز بود به اذن الله پرنده ای را بیافریند، تنها خدا بود که خالق هر چیز بود. همان طور که دربارهی رسول خدا آمده است:
«و ما رمیت إذ رمیت و لکن الله رمى» و وقتى [ریگ ها را] انداختى این تو نبودى که انداختى بلکه خدا بود که انداخت(سوره انفال، آیه 17) درباره دیگر انبیا و مظاهر اسمای حسنای حق نیز چنین است و به عیسای مسیح نیز می توان گفت: «وما خلقت اذ خلقت ولکن الله خلق، وما احییت الموتی اذا احییت ولکن الله احیی الموتی، وما أبرئت الاکمه والابرص اذ أبرئت ولکن الله ابرء، وما انبأتهم بما یدخرون فی بیوتهم ولکن الله انبأهم»
ترجمه: چنین نیست که آن حضرت در بخشی از این امور، مستقل باشد و بقیه ی کارها را خدا انجام دهد، زیرا همه ی امور به دست خداست: " و لله جنود السماوات و الأرض و کان الله عزیزا حکیما؛ جنود [و قواى ] آسمان ها و زمین از آن خداست، و خدا شکست ناپذیر حکیم است (سوره فتح، آیه 4)
حال اگر کسی بخواهد کاری مسیحایی کرده، لااقل امراض روحی خود را تشخیص داده، درمان کند و خود را احیا کرده، با سلامت به مقصد برساند باید راهی را که او رفت بپیماید و آن راه را خدای سبحان در پیدایش و پرورش حضرت مسیح برای ما بازگو کرده است.
به یقین، رابطه عبادی مریم (علیها السلام) با خدای سبحان سهم اساسی در پیدایش و پرورش عیسای مسیح داشته است. خداوند در این باره می فرماید: ما به مریم در حال عبادت بشارت دادیم که مادر خواهی شد،
چنانکه به زکریا در محراب بشارت دادیم که فرزند صالحی به نام یحیی نصیب تو خواهد شد. بر این اساس آنچه انسان را به خدا نزدیک می کند تا بر اثر قرب، تحت ولایت خدا قرار گرفته، علوم و معارف و مواهب الهی نصیب او شود، عبادت است. قرآن کریم بشارت فرشتگان را چنین نقل می کند: «واذ قالت الملائکه یا مریم ان الله اصطفیک و طهرک واصطفیک علی نساء العالمین» (سوره آل عمران، آیه 42)
و چون مصطفا و مطهره و صفوة الله شدن این بانو را در پرتو نماز و اطاعت و عبادت خدا می داند، می فرماید: ای مریم! اهل قنوت، تواضع، عبادت و خشوع در پیشگاه حق باش:
«یا مریم اقنتی لربک واسجدی وارکعی مع الراکعین»(سوره آل عمران، آیه 43)
راه طهارت، عبادت است و تو از این راه صفوة الله خواهی شد. نظیر «و اعبد ربک حتی یأتیک الیقین» (سوره حجر، آیه 99) اگر خواستی به مرز یقین برسی عبادت کن، که این منفعت و بهره است. بنابر این اگر کسی خواست مطهر و مصطفی شود، راهش رکوع و سجود و قنوت و خضوع در پیشگاه خدای سبحان است.
نقل قول
