سرداری که پدرش به عشق او اسیر شد

[*خادمه رقیه خاتون(س)*]

روز هفتم شهریورماه سال 1336 در شهرستان سنقر از توابع استان کرمانشاه، از مادری مؤمن به دنیا آمد.

هنوز یک سالش نشده بود که مادر را از دست داد. پدرش که حالا می بایست جای خالی مادر را هم برای حمدالله پر کند،

چاره ای نداشت مگر اینکه اسباب زندگی را بار وانت کند و به روستا برود تا در غیاب خودش مادرش از حمدالله نگهداری نماید.

با مدرسه رفتن حمدالله همه شاد و امیدوار بودند که او درس می‌خواند و عصای دست پدر و مادربزرگ‌اش می‌شود؛

اما فوت مادربزرگ دوباره خانه را سیاه‌پوش کرد.

[*خادمه رقیه خاتون(س)*]

مادری که خدا برای حمدالله فرستاد


کاک یدالله می‌دانست که بچه مادر می‌خواهد، از طرفی هم نگران ناسازگاری او با نامادری بود.

مدتی پدر و پسر تنها ماندند، بالاخره کایدالله مجبور شد پسرش را دست کسی بسپارد و سرکار برود.

حمدالله هفت‌ساله، نگاه‌های مضطرب پدر را که می‌بیند می‌گوید:حالا که مادرم مرده،

این خانم به‌جای مادرم. خدا او را فرستاده!

آن روز کاک یدالله این حرف پسرش را که شنید، دگرگون شد. اشک اش را پاک کرد و زیر لب گفت:

چه‌قدر این پسر مرد است! چه‌قدر این پسر خوب می‌فهمد! این برکت آن قرآن خواندن‌های مادرش است.

حمدالله سال‌های مدرسه را با نمرات خوب طی کرد، تابستان که می‌شد به توصیه پدر

صبح‌ها سرکار می‌رفت و بعدازظهر به مسجد و قرآن را فرامی‌گرفت.

[*خادمه رقیه خاتون(س)*]

شهید دکامی در عکس یادگاری (قهرمانی کشور)

[*خادمه رقیه خاتون(س)*]

پیروزی انقلاب


با آغاز خیزش ملت ایران به زعامت روحانیت مبارز شیعه، حمدالله با علاقه‌مندی تمام به نهضت آسمانی خمینی کبیر پیوست

و با رشادت تمام با توجه به اعتبار و اعتمادی که با زندگی پاک و جونمرادنه در بین مردم قصر شیرین به دست آورده بود

به تهییج مردم علیه حکومت طاغوت پرداخت.پس از پیروزی انقلاب اسلامی، در شکل‌گیری کمیته‌های انقلاب،

جهاد سازندگی و تشکیل سپاه در منطقه قصر شیرین نقش مؤثری ایفا نمود،

و سپس به‌واسطه علاقه به دفاع از کیان مقدس انقلاب اسلامی، به سپاه پاسداران انقلاب اسلامی پیوست.

منطقه ترشاوه قبل از اسارت

[*خادمه رقیه خاتون(س)*]

اسارت در روزهای نخستین جنگ تحمیلی

صداهای نامفهوم اطراف، پاسگاه را ناآرام کرده. فرمانده دکامی افراد را برای گشت زنی به دو دسته تقسیم می‌کند،
ساعتی از راهی شدن این دو گروه می‌گذرد که سرباز بی‌سیم به دست جلو می‌آید؛

-از عمار به فرماندهی... از عمار به فرماندهی... تعداد زیادی تانک مهاجم در حال تردد دیده می‌شوند.

فرمانده سریع گوشی را می‌گیرد:


-از فرماندهی به عمار... از فرماندهی به عمار... تعداد دقیق آن‌چه دیده می‌شود را اعلام کنید.
از نیروهای پیاده و دیگر ادوات هم اطلاع داده شود.
فرمانده ساکت می‌ماند. با خودش تکرار می‌کند:

-تانک... تانک... تانک...

با تکرار اسم تانک، لبخنده همیشگی چهرهٔ فرمانده ناپدید می‌شود.
صدای امین‌الله از میان بی‌سیم در گوشش می‌دود:

-از عمار به فرماندهی... برادر دکامی! تعداد بیش از ده تاست.
نفربرهای سرپوشیده نیز رؤیت می شود؛
دست‌کم، ده فروند به ستون. احتمال حمله... .

صدا خش‌دار می‌شود. حرف امین‌الله مفهوم نبود.
اما کلمه احتمال، کافی بود تا فرمانده وقوع خطر را نزدیک‌تر از آنچه فکر می‌کرد، حس کند.

بلافاصله مرکز قصر شیرین را می‌گیرد تا گزارش بدهد؛ اما پاسخ می‌شنود:
-تانک‌ها خودی‌اند و قصد گشت‌زنی دارند. نهایت همکاری با برادران ارتشی صورت گیرد.

[*خادمه رقیه خاتون(س)*]

فرمانده با شنیدن این پاسخ قطار فشنگ را از روی میز برمی‌دارد و می‌گوید:
باید خودم از خودی‌بودن تانک‌ها مطمئن شوم. تانک خودی!

چیزی از رفتن فرمانده نمی‌گذرد که سرباز با شنیدن صدای رگباری از فاصله خیلی نزدیک روی زمین پناه می‌گیرد،
به‌آرامی سر بلند می‌کند و از پشت دوربینی که در دست دارد نگاه می‌کند:
عده‌ای دور فرمانده حلقه زده‌اند و او را دو زانو روی زمین نشانده‌اند.

از پشت درخت‌ها شماری دیگر از نیروهای پاسگاه دست‌های‌شان را روی سرشان گذاشته
و به ستون یک، به فرمانده که در دایره بزرگی از افراد اسلحه به دست در محاصره است، نزدیک می‌شوند.

گریه‌کنان به‌طرف پاسگاه می‌دود تا به مرکز قصر شیرین خبر دهد:


- همه‌شان اسیر شدند
-همه‌شان اسیر شدند. تانک‌ها خودی نبود، کار ارتش نبود.

[*خادمه رقیه خاتون(س)*]

عکس شهید در اسارت

[*خادمه رقیه خاتون(س)*]

پدر هم به عشق پسر اسیر می‌شود


فرمانده حمدالله دکامی و جمعی از نیروهایش در روز یکم مهرماه سال 1359 در منطقه ترشاوه
از مرز استان کرمانشاه به اسارت نیروهای بعثی ارتش عراق درمی‌آیند.

ظاهر و مدارک حمدالله نشان از سپاهی بودن او دارد
و همین بهانه ای است تا بیشتر از بقیه شکنجه شود.

خبر تحرکات مرزی عراق و آغاز جنگ به گوش پدر می‌رسد،
اما هرچه با محل خدمت حمدالله تماس می‌گیرید کسی پاسخگو نیست،
خبرهای اسارت کم وبیش به گوشش می رسد اما او باور نمی‌کند.
آخرسر هم خودش راهی ترشاوه می‌شود تا پسرش را پیدا کند،

بعد از چند روز که با پای پیاده در آن منطقه به دنبال پسر گشته،
خسته و ناتوان به دست نیروهای عراق اسیر می‌شود.
در اردوگاه اسرای جنگی دوباره تعدادی اسیر جدید را آورده‌اند.
لحظاتی می‌گذرد. درِ دخمه که باز می‌شود حمدالله در میان اسرای تازه‌وارد
چهره آشنای پدر را می‌بیند. دیدن اسارت پدر، سختی اسارت را برایش دوچندان می‌کند.

رهایی از بند اسارت

[*خادمه رقیه خاتون(س)*]

سال‌های اسارت به‌سختی می‌گذرد. با پذیرش قطعنامه ۵۹۸ هم
خبری از آزادی اسرا نمی‌شود گویا همه آن‌ها را فراموش
کرده‌اند، این جمله ایست که از دل و ذهن همه اسرا می‌گذرد.

روزهای پس از پایان جنگ سخت‌تر از روزها و سال‌های
قبل می‌گذرد اما سرانجام روز بیست و ششم مردادماه سال ۱۳۶۹
خبر آزادی و بازگشت به میهن جان تازه ای به پیکر
نحیف و درهم‌شکسته اسرا می‌بخشد.




شهید دکامی در روزهای آغازین آزادی در کنار مرحوم ابوترابی

[*خادمه رقیه خاتون(س)*]

حمدالله در سال‌های اسارت به‌عنوان بهترین یار و مددکار مرحوم حاج‌آقا ابو ترابی
در کنار آن عارف وارسته قرار داشت.

او در سال‌های اسارت به حفظ کامل قرآن کریم و نهج‌البلاغه
با ترجمه و تفسیر این دو کتاب بزرگ پرداخت.

و به‌عنوان یکی از بهترین آموزگاران قرآن و نهج‌البلاغه
در سال‌های اسارت و بعدازآن در مجالس
و محافل پاسداران و بسیجیان انقلاب به شمار می‌آمد.