شاهدی بر علم امام از غیب
در حدیثى آمده است: امیرمومنان على علیه السلام شبى از مسجد كوفه به سوى خانه خویش حركت كرد،
در حالى كه كمیل بن زیاد كه از دوستان خاص آن حضرت بود او را همراهى مىكرد.
در اثناء راه از كنار خانه مردى گذشتند كه صداى تلاوت قرآنش بلند بود، و این آیه را "أَمَّنْ هُوَ قانِتٌ آناءَ اللَّیْلِ ..."
با صداى دلنشین و حزین مىخواند، كمیل در دل از حال این مرد بسیار لذت برد، و از روحانیت او خوشحال شد،
بىآنكه چیزى بر زبان براند، امام علی علیه السلام رو به سوى او كرد و فرمود:
سر و صداى این مرد مایه اعجاب تو نشود او اهل دوزخ است!
و به زودى خبر آن را به تو خواهم داد! هنگامى كه خداوند سبحان بنده اش را براى امور بندگانش برگزید،
سینه اش را براى این مسئولیت گشایش مى دهد و چشمه هاى حكمت را در قلبش مى گذارد
و علم را همواره به او الهام مى نماید، بعد از آن از جواب چیزى ناتوان نمى شود
و در رسیدن به حق سرگردان نمى گردد، پس او معصوم و موید و موفق خواهد بود.