اصولا در آموزههای قرآنی به گل و گیاه بسیار توجه داده شده است و تمثلاتی بیان میشود
تا جایگاه آن در مردم شناخت شود و مثلا به گل و گیاه و عطر گرایش یابند
تا این گونه قدر این نعمتها را در زندگی و شادابی و نشاط بشناسند.
به عنوان نمونه در روایت است:
«رائحهالانبیاء رائحه السفرجل و رائحه الحور العین رائحه الآس و رائحه الملائکه الورد،
و رائحه ابنتی فاطمه الزهراء رائحه السفرجل و الآس و الورد؛
بوی پیامبران بوی میوه «به» است، بوی بانوان بهشتی، بوی درخت آس (درختی که برگ و گل خوشبو دارد) میباشد
و بوی فرشتگان بوی گل سرخ است و بوی دخترم زهرا (س) بوی به و آس و گل سرخ است.»
(بحاالانوار، ج ۶۶، ص ۱۷۷)
امام صادق(ع) در ترغیب مردم به کشت گل و گیاه میفرماید:
ازرعوا و اغرسوا والله ما عمل الناس عملا اجل و لااطیب منه،
کشت کنید و درخت بنشانید؛ به خدا قسم آدمیان کاری برتر و پاکتر از این نکردهاند.
(بحارالانوار، ج ۱۰۳، ص ۶۸)