ویژه نامه ولادت نهمین نور خدای سرمد حضرت امام جواد علیه السلام

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

مولود پر خیر و برکت

تولد حضرت جواد علیه السلام خیر و برکت
خاصّی برای شیعیانبه ارمغان آورد؛

زیرا امام رضا علیه السلام تا 47 سالگی دارای فرزندی نشده بودند
و گروهی به نام «واقفّیه»، بر اساس انگیزه های مادی، امامت
حضرت رضا علیه السلام را انکار می کردند.

فقدان فرزند برای امام رضا علیه السلام ، هم امامت خود
آن حضرت، وهم تداوم امامت را نزد عده ای از
کج اندیشان زیر سؤال می برد.

به همین جهت، در خانواده امام رضا علیه السلام و
در محافل شیعه، از حضرت جواد علیه السلام به
عنوان مولودی پرخیر و برکت یاد می شد.

یکی از اصحاب امام رضا علیه السلام می گوید:
روزی در محضر امام رضا علیه السلام بودم
فرزندش ابوجعفر را که خردسال بود، آوردند.

امام فرمود:
«این مولودی است که برای شیعیان ما
با برکت تر از او زاده نشده است».

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

ثانیه ها می گذرند و شهر، در سکوتی دلنشین
به نجوای شبانگاهی جیرجیرک ها، گوش سپرده است.

نسیم ملایمی، زلف های پریشان شب را شانه می زند.
مادر، چه نیکو زنی است و چه بانوی پاکی!

عفّت او زبانزد عالم است و حالا منتظر ثانیه های
نیامده است که قرار است اتفاق مبارکی رُخ دهد.

مدینه پیراهن پر از ستاره را بر تن کرده
و در گردن خود ماهِ تابان را آویخته است.

باران، نرم نرمک بر گونه های خیس مدینه می خورد
و از دست های گرم شهر فرو می چکد و بر روی
صورت پونه ها آرام می گیرد.

امام رضا علیه السلام ، با آرامش خاصی، همچنان منتظر
تولّد نوزادِ مبارک است و لبش از ذکر آرام نمی گیرد.

زنان قبیله، چراغ به دست ایستاده اند و تولد نور
را انتظار می کشند.... و صدای گریه ملیح نوزاد در
هوا می پیچد و عطر سیب بهشتی، فضای خانه را عطرآگین می کند.

تمام چراغ های روشن یکباره خاموش می شود و
این نور باهر نوزاد است که خانه را روشن می کند

او را «محمّد» اسم گذاشتند و گوشواره عرش امامت، در
گهواره عزّت و کرامت، آرام می گیرد و مهد شرف
و عزّت شیعیان، تولّدی دوباره می یابد.

او شبیه موسی بن عمران است که دریاهای
علم و دانش را می شکافد.

او شبیه عیسی بن مریم است که مادر او
را، خداوند، مقدّس و مطهّر گردانیده است.

امام جواد علیه السلام متولد می شود تا مردم، طعم شیرین
کرامت و بزرگواری را از دست های این مولود مبارک بچشند.

او متولد می شود تا عالمان بزرگ عصر
خود را به پابوسی خود بکشاند.

چرا در نُه سالگی، استاد بلامنازع زمان خویش نباشد؛
که علم او لَدُنّی است؛ علم او موقوف به تحصیل نیست.

... و او متولد می شود تا چلچراغ عصمت، همچنان روشن بماند.

[شهاب منتظر]

امشب شب گدایی و عرض ارادت است
باب المراد آمده و وقت حاجت است

امشب دوباره خنده به لبهای مرتضی است
وقت نزول آیه ی ناب امامت است

یک یا جواد گفتم و دل کاظمین رفت
نوکر همیشه در پی طوفِ زیارت است

یادش بخیر جامعه خواندم میان صحن
بین بهشت... نه ... حرمت فوق جنت است
وقت زیارتت همه در فکر مشهدند
از بس میان این دو عمارت شباهت است

حبّ تو را امام رضا هدیه می دهد
با این حساب عاشقتان با سعادت است

ما را ولایت تو زآتش نجات داد
خواندی مرا که عادت این در مروّت است

ما سائلان سفره ی پر برکت توایم
هرکس نشد گدای شما بی لیاقت است

توحید بی ولای شما کفر مطلق است
دینِ بدون نام تو عین ضلالت است

تنها به فعل و سیره تان اقتدا کند...
...امروز اگر که شیعه به فکر برائت است

بر خشم و کینه های تو از آن دوتن قسم
لعن عدوی فاطمه هر دم عبادت است

صد مرده زنده می شود از نام نامی ات
عیسی دخیل توست که اهل کرامت است

با ذکر یا جواد دلم زیر و رو شود
نامت برای قلب سیاهم طهارت است

شعرم اگر توان ثنای تو را نداشت
آقا ببخش شاعرتان بی بضاعت است
شاعر : مهدی قاسمی

[نرگس منتظر]

نخستین امامی که در سن کودکی به امامت رسید

دوران کودکی جواد الائمه(ع) از دوران شیرخوارگی تا زمانی که در سن هفت سالگی به امامت رسید، با حوادث گوناگون آمیخته است.
با شهادت امام رضا(ع) و به امامت رسیدن امام جواد در سن کودکی، یکی از موضوعاتی که حتی برخی از یاران امام هشتم را دچار شک و تردید کرد،
کم سن و سالی امام جواد(ع) برای مقام امامت بود.
به همین دلیل در مواردی امام رضا(ع) و در موارد دیگری، خود امام جواد(ع) به تبیین آن پرداختند و به شبهه‌ها پاسخ گفتند.

[رعنا ریاحی*خادمه قرآن*]

آفتابی امشب از بیت رضا سر میزند
کودکی لبخند در دامان مادر میزند
آن که جودش خیره سازد چشم هر فرزانه را
و آن که با علمش به جان خصم آذر میزند

میلاد امام جواد(ع) مبارک

[یوسف رضا]

گشود دیده چو بر این جهان امام جواد
به روى خلق در مرحمت خداى گشاد
شکفت تا گل رویش ز بوستان رضا (ع)
بداد مژده به اهل نیاز، پیک مراد
میلاد امام جواد (ع) مبارک باد

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

در دهم ماه رجب، از عشق دردانه امام رضا علیه السلام
در سینه شیعیان شوری ناب پدید می آید.

نور تقی هفت پرده ظلمت را می شکافد و چون فجر
صادق، در سینه آسمان می شکفد.

به یمن قدومش، قلب ها وادی سرگردانی را طی می کنند
و با یقین، سعی صفای رضا را تا مروه جواد گام می زنند.

عرش و فرش، از جلوه نمایی نهمین کوکب آسمان
فضائل، به وجد و شعف آمده است.

خدا آیه ای از جود و سخایش، بر قلب راضی رضا
نازل کرده است. این همان مولودی است که
ثامن الحجج،برکت حضورش را بشارت داده است.

این همان عیسای ثانی است که از دامن خیزران برآمده
تا در بهار کودکی، ناخدای کشتی هدایت خلق باشد.

آن چنان چشمه علوم الهی در قلبش جوشید که گوهر
گران بهای کلماتش، عالمان و فقیهان بزرگ را مبهوت ساخت.

وجودش چنان آیینه حسن خدا بود که دشمنان خدا، همگی
در ستیز با او هم پیمان شدند. آن قدر رنگ خداییت داشت
که حتی نقش نگین انگشترش، قدرت پوشالی ظالمان را به سخره می گرفت.

بر انگشترش نقش زده بود:
«نعم القادرُالله؛ چه نیکو توانمندی است خدا».

دست هایش چون ابر بهاری بود. باران عطا و بخشش آن هر
حاجتمندی را بی نیاز می ساخت. دوست و دشمن به شرف
و بزرگی اش معترف بودند.

در روز میلاد جوادالائمه علیه السلام، نور الهی
بر پهنه قلب ها تابید و دیدگان را روشن کرد.

لطف الهی پس از هشتمین امام، فرزندش ابوجعفر ثانی
را به مسلمانان هدیه داد تا زمین، لحظه ای از حجت خدا خالی نماند؛
نوری از پس نوری که این سنت خدای حکیم است.

[*آیه های انتظار*]

امام جواد عليه السلام فرموده اند :

ثَلاثٌ یَبْلُغَنَّ بِالْعَبْدِ رِضْوانَ اللّه‏ِ: كَثْرَةُ الاِْسْتِغْفارِ
وَ خَفْضُ الْجانِبِ وَ كَثْرَةُ الصَّدَقَةِ

سه چیز بنده را به مقام رضوان الهى مى‏رساند:
استغفار زیاد،
فروتنى با مردم
و زیاد صدقه دادن.

كشف الغمه، ج2، ص349/ بحارالانوار، ج75، ص81

[نرگس منتظر]

شفای چشم

محمد بن میمون می گوید : به همراه امام رضا(ع) در مکه بودم.
به حضرت عرض کردم می خواهم به مدینه بروم، نامه ای برای ابی جعفر بنگار تا با خودم ببرم .امام رضا(ع) تبسمی کرد و نامه ای نوشت .
به مدینه رفتم در حالیکه چشمهایم به دردی مبتلا بود .
به درب خانه امام جواد (ع) رفتم، نامه را تحویل دادم .
موفق غلام امام ، گفت : سر نامه را بگشا و در پیش روی امام قرار ده .
این کار را کردم، آنگاه حضرت جواد (ع) فرمود : ای محمد وضعیت چشمت چگونه است ؟
عرض کردم یا بن رسول الله ، همانگونه که مشاهده می فرمایید بیمار است و نورش رفته است .
حضرت جواد (ع) دستش را دراز کرد ، بر چشمم کشید ، بیناییم چون سالمترین زمانش گشت .
دستها و پاهای حضرت را بوسیدم و در حالی بازگشتم که بینایی ام را بازیافته بودم و این در زمانی بود که سن حضرت کمتر از سه سال بود.

(مسندالامام الجواد (ع) ،ص117 الخرائج والجرائح ،ج1،ص 372 - موسوعة الامام الجواد(ع) ،ج1، ص235 - اثبات الهداه ، ج3 ،338 - بحارالانوار ، ج 50 ،ص 46 - مدینة المعاجز ،ج 7 ، ص372 کشف الغمة ،ج2، ص365 حلیة الابرار،ج4، ص540 )

[نرگس منتظر]

سخنی که امام رضا(ع) درباره امام جواد(ع) فرمود

امام رضا(ع) بارها در مناسبت‌های مختلف فرزندش امام جواد(ع) را مولود پر خیر و برکت می‌خواندند، چنانچه ابویحیای صنعانی می‌گوید:
روزی در محضر امام رضا(ع)، فرزندش ابوجعفر را که خردسال بود، آوردند.
امام فرمود: «این مولودی است که برای شیعیان ما، با برکت‌تر از او زاده نشده است»،
این گونه است که حتی یاران و شیعیان نیز این امام همام را با این لقب صدا می‌کنند، در تاریخ نقل شده است: دو نفر از شیعیان به نام «ابن اسباط» و «عبّاد بن اسماعیل»
می‌ گویند: در محضر امام رضا(ع) بودیم که ابوجعفر را آوردند،
گفتیم: این همان مولود پرخیر و برکت است؟ حضرت فرمود: «آری، این همان مولودی است که در اسلام با برکت‌تر از او زاده نشده است».