میانه روی در نهج البلاغه

[*خادمه رقیه خاتون(س)*]

10. بسنده به اندك نمودن


المَنية و لا الدنية و التقلّل و لا التوسّل.

مرگ آرى! اما پستى و خوارى هرگز،
و به اندك بسنده كردن آرى!
اما دست سوى اين و آن دراز كردن هرگز.



حكمت 396

[*خادمه رقیه خاتون(س)*]

11. راه مستقيم و ميانه


اليمين و الشمال مضلّه، و الطريق الوسطى هى الجاده،
عليها باقى الكتاب و آثار النبوه.

انحراف به راست و چپ گمراهى است و راه مستقيم و ميانه،
جاده حق است و قرآن و آثار نبوت (خاندان پيامبر)
بر همين راه است.


خطبه 16

[*خادمه رقیه خاتون(س)*]

12. افراط و تفريط

لقد علق بنياط هذا الانسان بضعه هى اعجب مافيه.
و ذلك القلب، و ذلك ان له مواد من الحكمه و اضدادا من خلافها؛
فان سنح له الرجاء اذله الطمع، و ان هاج به الطمع اهلكه الحرص،
و ان ملكه اليأس قتله الاسف... و ان افرط به الشبع كظته البطنه.
فكل تقصير به مضر، و كل افراط له مفسد.

هر آينه و به تحقيق پاره گوشتى كه به رگ هاى بدن انسان، آويخته،
آن پاره گوشت، عجيب ترين چيزى است كه در او (يعنى انسان) يافته مى شود و آن قلب،
است كه ريشه هايى از حكمت و فضايل اخلاقى و نيز چيزهايى كه مخالف حكمت و فضايل اخلاقى است ؛
يعنى اخلاق رذيله، در آن وجود دارد. پس اگر اميد در قلب آشكار گردد،
طمع انسان را خوار مى سازد و اگر طمع آن را به هيجان و جنبش درآورد،
حرص، او را هلاك مى كند و اگر نااميدى بر آن چيره گردد،
اندوه، آن را مى كشد. و اگر در سيرى زياده روى كند، پرى معده او را رنج مى دهد.
بنابراين هر كوتاهى و سهل انگارى براى انسان زيانبار
و هر زياده روى در هر كارى براى او فساد آور است.


حكمت 108

[*خادمه رقیه خاتون(س)*]

13. بخشش فقط در راه خدا



ليس لواضع المعروف فى غير حقه و عند غير اهله من الحظّ فيما أتى
الا مَحمدة اللئام و ثناء الاشرار و مقالة الجهال،
مادام مُنعماً عليهم ما أجود يده!
و هو عن ذات الله بخيل !

كسى كه كار نيك خود را در غير راه صحيح و نزد نااهلان قرار دهد،
بهره اى جز ستايش ناپاكان و ثناگويى اشرار و گفتار نادانان ندارد
و اين ها هم تا هنگامى است كه به آن ها بخشش مى كند و مى گويند:
چه دست سخاوتمندى دارد؛ و حال آن كه از
بخشش در راه خدا بخيل است.


خطبه 142

[*خادمه رقیه خاتون(س)*]

14. ميوه تفريط


ثمرة التفريط الندامة، و ثمرة الحزم السلامة.

پشيمانى ميوه تفريط است و سلامت امنیت
محصول احتياط است.


حکمت 181

اهل البیت (ع)