اعتکاف آبشار زلال عبودیت

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اعتكاف یعنی:
از خاك به افلاك رسیدن.

اعتكاف یعنی:
راهی آسمانی برای رسیدن به ملكوت.

اعتكاف یعنی:
مدرسه ای برای خود سازی.

اعتكاف یعنی:
رسیدن به آرامش روح وروان.

اعتكاف یعنی:
حضور در بهشت آرزو واستجابت دعا قبل از خواستن.

[نازنین رقیه* خادمه گل نرگس*]

اعتکاف، بازدید از معراج قرب الهی با بُراق تیز پرواز خلوص است.
گرچه اعتکاف، در کتب اعمال، در قفسه مستحبات جای دارد،
اما در «فرهنگ انتظار»، تصفیه ناخالص های روحی،
با آب توبه و آه فراق در پالایشگاه مسجد شرط وصال است.

معتکف با ورود به لاله زار مسجد جامع،
پاپوش تمنّیات و تعلق را از پای آرزوهایش در می آورد

و جلوه های ربّانی را در کوه طور تفکر به تماشا می نشیند؛
(فاخْلَعْ نَعْلَیک فانک بالواد المقدس طوی)
او در بزم خلوت نشینان، از جام های دعا و نماز،
سرشار از شور و شعور می شود.

اعتکاف، در آینه لغت،
توقف چند روزه در ایستگاه مسجد جامع است؛
با زبان روزه و در قاموس اهل دل،

حبس کرکس آمال و هوس و سبک بار و بال نمودن مرغ دل است
برای سیر به آفاق و انفس. تا زمانی که کبوتر نفس،
گیر دام تعلق های مادی باشد، پرواز در
آسمان کمال برایش مقدور نیست.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ای مهربان خدای من !

مرغ دل در پنجه های تیز و قوی هوس حبس گشته،
وگرنه بال های ما تشنه پرواز در آسمان قُرب تواند.

واصلان حق، این طبیبان روح،
نسخه های خود را در شفا خانه اعتکاف،
تقدیم انسانیت نموده اند؛

چرا که با اکسیر اعتکاف،
مس دل به طلای حرم الهی تبدیل می شود
و بهشت آرامش به دل های آسمانی ارزانی می شود.

هیچ کنجی بی دد و بی دام نیست

جز به خلوتگاه حق آرام نیست

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اعتکاف، میثاقی است دوباره،
عهدی است صدباره و نگاهی است یک باره
به عمق ناپیدای عشق. سه روز خود را برای او مخلص کردن،
عشق را در سحر معنا کردن و روزه را آغاز وصال دانستن.

اعتکاف، حج کوچکی است در دل، عمره بزرگی است
در نفس، قربانگاه زیبائی است در قلب.

در مساجد جامع شهر محرم شدن،
سه روز خود را کنار کوه «جبل الرّحمة» دیدن.
در کلاس عرفات، مقدمات را چیدن و ذکر «مَنْ لِی غیرُک» را
سرمشق گرفتن و چون مجنون، نام لیلی را گفتن.
سه شب بیداری از سوز عشق و بیزاری
از دنیا و خود را در زمزم معرفت شستشو دادن.
بین صفا و مروه راه رفتن، میان از خود گذشتن
و به خدا رسیدن و از آتش عشق هروله کردن.
دوباره بر گردنامش طواف کردن،
پشت مقام ابراهیم، زمزمه دعا کردن

بر سجاده نیاز، سفره دل گشودن و در روز آخر،
تا منی رفتن و عرفات را پشت سر گذاشتن و منیّت را قربانی کردن.

در «اعمال امّ داوود» صحبت عاشقانه کردن
و در سجده آخر، خوشه استجابت را درو کردن.