آموزگار بردباری * ویژه نامه گرامیداشت روز پدر*

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شب بودوماه واختر و شمع ومن وخیال
خواب از سرم به نغمه مرغی پریده بود

در گوشه اتاق فرو رفته در سکوت
رویای عمر رفته مرا پیش دیده بود

درعالم خیال به چشم آمدم پدر
کز رنج چون کمان قد سروش خمیده بود

موی سیاه او شده بود اندکی سپید
گویی سپیده از افق شب دمیده بود

یاد آمدم که در دل شبها هزار بار
دست نوازشم به سر و رو کشیده بود

از خود برون شدم به تماشای روی او
کی لذت وصال بدین حد رسیده بود

چون محو شد خیال پدر از نظر مرا
اشکی به روی گونه زردم چکیده بود

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شانه هایت، ستون محکمی است پناهگاه امن خانه را.

دست در دستانم که می گذاری،
خون گرم آرامش، در کوچه رگ هایم می دود.


در برابر توفان های بی رحم زندگی می ایستی؛
آن چنان که گویی هر روز از گفت وگوی کوهستان ها باز می آیی.


لبخند پدرانه ات، تارهای اندوه را از هم می دراند.

تویی که صبوری ات، دل های ناامید را سپیده دم امیدواری است.
مرامنامه دریا را روح وسیعت به تحریر می آید؛
آن هنگام که ابرهای دلتنگی، پنجره های خانه را باران می پاشند.


آسمان همواره بوسه بر پیشانی بلندت را آرزومند است
روزت مبارک مهربان پدرم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

با تو، باران بهاری ام را پایانی نیست
و بی تو، پرنده ای آشیان گم کرده در جاده های پاییزم.

تو که هستی، پنجره، با بال هایی گشوده از آفتاب باغچه را مرور می کند.
با تو، نفس های مادرانه، تیررس اضطراب و تشویش را مجال نمی دهند.

آجر به آجر، ساخته می شوم؛
وقتی پناه دست های امنت، موسیقی مهربان عشق را به ترنم می آیند.

بی تو، بن بستی می شوم در هزار توی رنج های خویش.
بی تو، شکوه جهان، ویرانه ای است مسکوت و بی هیاهو.

می ستایمت که رونق کوچه های سردسیر وجودم هستی؛
آن چنان که آفتاب، رگ های سپید قطب را.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اگر بدانی
چه کسی،کشتی زندگی را
از میان موج های سهمگین روزگار
به ساحل آرام رویاهایت
رسانده است؟
“پدرت” را می پرستی . . .

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

پدر ای وجودم از تو قدرت و توان گرفته
ای که از دم نفسهات هستی من جان گرفته

پدر ای که از تو جاری خون زندگی تو رگهام
ای که از نور دو چشمت نور زندگی به چشمام

پدر امروز به پاهام دیگه نای رفتنی نیست
جز دریغی رو لبهام دیگه حرف گفتنی نیست

پدر ، پیچ و خم راهم نمیخوام بی راهه باشه
گل سرخ آرزوهام توی فکر غنچه باشه

پدر دست یاری تو اگه دستامو نگیره
کوره راه رفتن من مثل شبهام میشه تیره

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اندیشیدن فرداهای دور را از تو آموختم.
چین های صورتت، نقشه سال های کودکی من است.

و روزهای بادباک و شب های ستاره را با من نفس کشیده ای
و من، پیر شدن آسمانم را نظاره گر بوده ام؛
اما کهنه شدن غرورش را هرگز.

شبانه های خیس چشمانت، مسیر برخاستن و جست وجو
کردن را روشن ترین راهبر است.

جانم، جاده های تجربه و آفتاب را پوست می ترکاند؛
وقتی که چتر اعتمادت، بر مویرگ های اندیشه ام گسترده می شود.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

پدر ای چراغ خونه! مرد دریا، مرد بارون

با تو زندگی یه باغه، بی تو سرده مثل زندون



هر چی دارم از تو دارم ، تو بهار آرزوها



هنوزم اگه نگیری، دستامو می افتم از پا

پدرم روزت مبارک

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

در سایه آفتاب پدر

پدر! گرچه خانه ما از آینه نبود؛ اما خسته‏ ترین مهربانی عالم،
در آینه چشمان مردانه‏ات، کودکی‏ه ایم را بدرقه کرد،
تا امروز به معنای تو برسم.

می‏خواهم بگویم، ببخش اگر پای تک درخت حیاطمان،
پنهانی، غصه‏ هایی را خوردی که مال تو نبودند!

ببخش اگر ناخن‏های ضرب‏ دیده ‏ات را ندیدم
که لای درهای بسته روزگار، مانده بود

و ببخش اگر همیشه، پیش از رسیدن تو، خواب بودم؛
اما امروز، بیدارتر از همیشه، آمده‏ ام
تا به جای آویختن بر شانه تو،
بوسه بر بلندای پیشانی‏ات بزنم.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مرا آرامش دل از پدر بود
مرا ازنام او نامی بسربود
مرا در کوره راه زندگانی
چراغ و راهنما درهر گذر بود

مرا اقبال ودولت از وجودش
همیشه یاورم از هرنظربود
تماشایش مرا آرامش جان
نگاهش خوشتر از لطف سحربود

به چشمانش تسلای دل ریش
کلام دلنشینش چون شکر بود
کنارش بهتر از فصل بهاران
حضورش موجب فتح وظفربود

همیشه مهر مادر را به دل داشت
برایش همسری والا گهر بود
به مادر گر بهشتی زیر پا است
عطای این فضیلت از پدر بود

نه تنها سایه مهرش مرا پشت
که از جان حافظ ما از خطربود
پدر تا عمر دارد حامی توست
به کمتر رنج تو از خود بدر بود

نبینی خادمی بی مزد چون او
که کارش بهتر از صد کارگر بود
هر آن فرزند بیند سفره اش را
نصیبش طبع والا وهنر بود

پسر را گرپدر داماد سازد
زفافش چون امیران درظفر بود
هر آن فرزند قدرش را نکو داشت
همیشه روزیش در پای در بود

برو تا می توانی خدمتش کن
دعایش پیش یزدان کارگر بود
به دورانش کم از شاهی نداری
خوشا روزی که با تو همسفر بود

رسید از مهر او یوسف به شاهی
رضایش بهتر از درو گهر بود
هر آنکس مهر اورا کم چشیده
همیشه حسرتش اندر نظر بود

هزاران حیف عمر آدمی را
برایش مهلتی کوته بسر بود
گریزی نیست آدم را زمردن
که در تقدیر آدم این سفر بود

حوادث آدمی را درکمین است
اجل هم درکمین هربشربود
هزاران سوز بی اندازه دارد
اگر مرگ پدر اندر خبر بود

پدر چون رخت بندد نا بهنگام
وداعش کودکان را تلختر بود
کسی کو جزپدر یاری ندارد
پدر چون مرد دردش بیشتر بود

برای حسرت یک دیدن او
دو چشمان تَرش دایم به در بود
نه چشم آرام گیرد نی دل وجان
فراقش بردل سنگ هم اثر بود

اگر با سیل اشکم زنده میگشت
مرا خود این توان در چشم تر بود
چگونه از فراغش کس ننالد
که در عمرش برایت بال وپر بود

ولیکن رفته باز ناید ای دوست
اگر حتی پدر پیغمبر بود
به روزی گفت اندرزی به فرزند
چومهر دلبری اورا به سربود

"نگردد شوی بد ، بابای نیکو
اگر میلت به دحتر یا پسر بود
خوش آن همسر که دارد خلق نیکو
وگرنه ازدواجش با ضرر بود "

پدر جان است ،پدر جانان جان است
اگرچه کمتر از یک کارگر بود
بیا تا هست قدرش را بدانیم
که پیک مرگ کارش بی خبر بود

از : عظیم نیک نهاد