گمنامان آشنا * ویژه نامه گرامیداشت مقام معلم *

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

«استاده ‏ام چو شمع مترسان ز آتشم!»

این کلمات مردی روحانی بود از خراسان و شهر فریمان که چون
قندهای معروف شهرش، شکر کلام و حکمت و فلسفه بر زبانش جاری بود.

مرتضی، آیینه خدا بود و معلم عشق.

درس عشق را از مکتب پدر آموخت و محضر شور
و شروه را در دامان مادری وارسته درک کرد.

15 ساله بود که خون و حماسه را دید و در گوهرشاد مشهد،
کنار لاله‏های پرواز کرده تا ملکوت، زاری کرد.

هجرت، هماره راه آخر پرستوهاست.

و او به قم آمد؛ با هجرتی سبز تا به رجعتی سرخ برسد.

درس عشق خواند و مکتب ایمان را فهمید.

آمد و پُل زد میان علم و عشق.

روحانی بزرگ حوزه و دانشگاه،

معقول و منقولمان آموخت تاسرایشی تازه از حکمت و نور را

در رگ‏ها مان جاری کند.

مطهری، پاره تن عشق بود؛ سلاله لیلاها و مجنون‏ها،

وارث سهروردی و عین القضاة.

شمع بود؛ در بی نوری سال‏های سیاه و سرد.

آفتاب بود؛ برای شاخه‏های جوان و پوینده...

آتش بگیرد دستی که مردان خدا را به مسلخ سرخ شهادت می‏رساند

اندوه اندوه اندوه، بر شانه‏های شهر ریخت.

کلاس‏ها سیاه پوشیدند.

دانشگاه غمگین شد.

حوزه به سوگ نشست.

امروز، روز پرواز مردی است که جهادگر راه خدا بود؛

معلم عرفان و شاگرد سلوک در محضر عشق.

مطهری، طاهر بود و طیّب، پاکیزه ونیک خو، عالم و متواضع؛ آبی‏تر از آبی بود،

مردان خدا، روحشان بر خاک چه می‏کند!

عقل به او می‏گفت بمان و عشق، ندای «إِرْجِعِی إِلی رَبِّک» سر داده بود.

آرامش دنیا را به هیچ گرفت و در راه دوست پرید.

گفتند، شب‏های آخر، خواب رسول الله را دیده بود.

گفتند، شمعدانی‏های خانه بعد از او خشک شدند.

گفتند، عمامه خونینش در بادها رها شد.

گفتند، رد پای ستاره در چشم‏هایش پیدا بود.

مطهری را لابلای کلامش، لابلای کتاب‏هایش می‏بینم.

می‏بینم که مرا به خوانشی نو فرا می‏خواند؛ به تعبیری جدید.

مطهری، مرا به باغ اندیشه‏اش مهمان می‏کند؛

لابلای کلمات.

من همیشه او را در کتاب‏هایش زنده می‏بینم و چرا نبینم؛

که شهید، جاودان زنده است.

امیر مرزبان

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

«امروز
آفتابی دیگر را
قبل از طلوع روز بزرگش
خاموش کردند.»
و صدای درد آگاهی،
بر اوراق نا نوشته‏اش
پرپر شد.
غروب زودرس
پنجه در آفتاب افکند
و نور را دزدید
تا هرگز
سر نزند از هر بام
چشم‏های بیدار
که به طلوع فجر سلام می‏کنند.
امروز
قلمی که سواد اعظم می‏نوشت
پر شد از خون
ـ به جای دوات ـ
و حنجره به تیغ سپرد
ـ به جای نوشتن ـ
و دیگر هیچ نگفت؛
جز سکوت تحمیلی‏اش.
اما
هزاران چکاوک سینه سوخته
از سقف نگاهش
پر کشیدند
تا وارث فریادهای خاموش باشند.
شاید با از پا افتادن بزرگ مردی از قبیله نور و آینه،
شکسته شود کمر اسلام.
اما خون شهید است
که به رگ‏های خشکیده دین جان می‏بخشد.
مرتضی مطهری
اگر چه استاد من و هم نسلان من نبود،
اما ما هر چه آموخته‏ایم
از درس‏های ناخوانده مکتب اوست.
بعضی‏ها تا هستند، فقط هستند
و چون بروند، دیگر برای همیشه رفته‏ اند
و بعضی دیگر،
وقتی بروند،
بودنشان قدر می‏یابد
و هستی شان، معنا.
و مطهری این چنین بود.
او همیشه با ماست
و صدایش
تا ابدیت جاری است.

نزهت بادی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دسته دسته لاله بر سنگفرش خیابان جوانه زده و خورشید،
در آبگیرِ عروجش به خون نشسته است.

نگاهی مسافر آسمان شده
که هفت اقلیم اندیشه را غواص بود.

دستی به آرامش ابدی از حرکت ایستاده
که معمار راستی‏ها در انبوه انحراف.

قلم، همچون ماهی تشنه‏ای در دستان او می‏غلتد
و خشکی نشستن اقیانوس معرفت در باورش نمی‏ گنجد.

جوخه‏های نفاق، با چشمان همیشه بسته شان، مغز متفکّر او را نشانه رفته ‏اند؛
درست در محور انقلاب، در نبض تپنده جنبشی بارور شده.

و او امّا پیراهن سپید انتظار را از دستان پیامبر گرفته بود
تا در عروجش، کفن پوش عشق و عرفان گردد؛

با مهری بر پیشانی زخم خورده، به وسعت بی گناهی‏اش.

سینه روزگار، ظرفیت نقشه‏های آسمانی‏اش را نداشت و شهادت،

امضای لحظه لحظه حیات شکوفایش بود؛

«آثار، قلم و زبان او بی استثنا آموزنده و روانبخش بوده

و مواعظ و نصایحش که از قلبی سرشار از ایمان و عقیدت نشئت می‏گرفت

برای عارف و عامی سودمند و فرح زاست.»

حورا طوسی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

(سخنان امام خمینی(ره) درباره ی ایشان)

××××××××××××

خدمتی که مرحوم مطهری به نسل جوان و دیگران کرده است،
کم کسی کرده است.

آثاری که از او هست، بی استثناء ، همه ی آثارش خوب است
و من کس دیگری را سراغ ندارم که بتوانم بگویم:

«بی استثناء آثارش خوب است».

ایشان بی استثناء آثارش خوب است، انسان ساز است،
برای کشور خدمت کرده است.

در آن حال خفقان خدمت های بزرگ کرده است این مرد عالیقدر.

خداوند به حق رسول اکرم،
او را با رسول اکرم محشور بفرماید.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اي مجاهد شهيد مطهر
مرتضي را چون آيينه مظهر


اي شهيد ره حكمت و علم
خون تو حافظ دين و دفتر


در عزاي تو اي بحر تقوا
ديده در خون دل شد شناور


گريه بر ناله ره بسته و غم
مي گدازد دلم را به مزمر


خامه لرزد در كف من از غم تو
چون سرايم ماجراي ماتم تو


در شگفتم من چه گويم
تا كه غم نشكند داغ من را


در عزاي جانگزايت
سينه سوزد چو كانون اخگر


بشكند دست آن كس كه بر كند
زين چمن آن درخت تناور


حيف از آن نوبهار آفرين باد
كز خزان ستم گشته پرپر


هر شب و روز ديده بارد گوهر پاك
از غم تو اي اميد خفته در خاك


خشم امت ز سوگ تو جوشيد
بي تو رهبر سيه جامه پوشيد


خود نميري كه مردن تو را نيست
زنده‌اي زنده تا صبح محشر


نقش هر دفترت زندگي ساخت
زندگي از تو زايد مكرر


اي خطيب دلنواز نكته پرداز
عندليب نغمه ساز كرده پرواز


اي دريغا! مكتب از علم
جانفزا نكته هايت ز منبر


در غم تو من چه گويم
زان كه اين گونه فرموده رهبر:


حاصل عمر من رفته از دست
پاره‌ي قلب من رفته از بر


رفتي و مانده داغ تو در دل
رفتي و مانده ياد تو در سر

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

از آسمان عرفان، تابنده اختری رفت
وز کنج علم و ایمان، ارزنده گوهری رفت

سرباز پیشتازی از خیل عشقبازان
از صفحه ی شجاعت یکتا دلاوری رفت

استاد علم و حکمت، جوینده ی حقیقت
از کرسی فصاحت، والا سخنوری رفت

دُرّ گرانبهایی از بحر فضل و دانش
از بوستان تقوا سرو و صنوبری رفت

گوینده ی شهیری، ارزنده فیلسوفی
روحانی فقیهی، فرهنگ گستری رفت

مرد جهاد و تقوا، وارسته ای ز دنیا
شب زنده پارسایی، روح مطهری رفت

سرچشم ی معارف از علم و فضل و بینش
دانشوری توانا، استاد اکبری رفت

« عدل الهی » او خورشید جاودانی است
تا ملک جاودانی با چهر انوری رفت

فرمود امام امت پژمرده نوگل من
از دست رهبر افسوس فرزند دیگری رفت

«وحی و نبوت» او سرچشمه ی معانی است
از مرتضی به دوران مرآت و مظهری رفت

با گریه گفت رهبر: او پاره ی تنم بود
صد حیف کز کنارم رزمنده یاوری رفت

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خوشا! القاب و نام تو معلم
خوشا! عزو مقام و تو معلم

سخنهایت بود آب حیاتم
خوشا! درس و کلام تو معلم

ز تو دنیای من گردیده روشن
شود دنیا به کام تو معلم!

دعا گوی تو باشد سائس ما
همیشه شاد! کام تو معلم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

باغچه کوچکت همیشه بهاری!
کلماتی که بر تخته سیاه می‏نویسی،
ابرهای بهاری‏اند که باران را
به تشنگی گلبرگ‏ها مهمان می‏کنند.

همه اتفاقهای تو به گل سرخ می‏رسند.
پنجره‏های کلاست را با پروانه‏ها فرش کرده‏ای
و دیوارهای کلاست را با بوسه شاپرک‏ها، کاغذدیواری.

نیمکت‏های کلاس، مثل کلام تو
هیچ‏گاه بوی کهنگی نمی‏گیرند.
کلاست باغچه‏ای از گل‏های همیشه بهار است
که عطر زندگی را از جانت می‏آکنند.

نفس‏هایت رسولان روشنی‏اند.
کلمات تو ساده‏ترین شکل ترجمه خورشید است ؛
وقتی بر روی مستطیل جامانده
بر دل دیوار می‏نویسی و نور را نقاشی می‏کنی.

گرد گچ‏های سفید که بر شانه‏هایت می‏نشیند،
انگار با لبخندی مهربان، دماوند در مقابلمان ایستاده است؛
با همان سربلندی همیشگی.

اگر کسی چروک‏های پیشانی‏ات را دنبال کند،
به رنج باغبانی می‏رسد که سال‏هاست
گل‏هایش را از بیم خزان،
به بهارهای در راه سپرده است،

باغبانی که هر صبح، با لبخندی بی‏ پایان،
بهار را به باغش دعوت می‏کند.

همه جاده‏هایی که تو نشان می‏دهی،
به «خرد و روشنی» می‏رسند.
صدای گام‏هایت، زمزمه محبتی است
که پیام آور دنیایی از مهربانی است.

صدایت، قاصدک‏هایی‏اند
که خبر از آینده‏ای روشن،
از روزهای نیامده برایمان می‏آورند.

همیشه خستگی‏هایت را
پشت لبخندهای ما گم می‏کنی؛
لبخندهایی که بوی افتخار و غرور
و سربلندی می‏دهند،
لبخندهایی که بوی امید می‏دهند،
لبخندهایی که بوی بالندگی می‏دهند.

ما ماهیان قرمز کوچکی هستیم
که غیر از آب ندیدیم و از هم می‏پرسیم آب را
و تو رودی هستی که به اقیانوس‏های دور،
پیوندمان می‏دهی و آب را برایمان بخش می‏کنی.


تو ابری؛ جان تشنه کویری ما را
از باران دانش سیراب می‏کنی.
تو چشمه‏ای هستی که زلالی را
در زیر سایه درخت دانایی،
به ما تعارف می‏کنی.

تو به ما یاد می‏دهی
تا مثل همه پرنده‏ها پرواز کنیم
و یادمان می‏دهی که خویش را
به خداوند برسانیم؛
مثل تمام آه‏هایی که از دل‏های سوخته می‏آید.

وقتی که مثل همیشه آرام آرام
شروع می‏کنی به صحبت کردن،
انگار قناری‏های مست،
دارند بهار را آواز می‏کنند!

دست‏های گرمت را می‏فشاریم
که گرم‏ترین دست دوستی هاست.

آب حیات،
همین کلماتی‏ اند که تو به ما می‏آموزی،
بی‏آنکه چشم طمعی داشته باشی؛
تنها لبخند ما کافیست.

کلماتی که تو می‏آموزی،
هیچ گاه فراموش نخواهیم کرد.

ما درس چگونه زندگی کردن را
از تو آموخته‏ایم و تمام دار و ندارمان،
کوله باریست از آموخته‏های تو
که سال‏ها پیش از مسافر شدن،
در دست‏هایمان نهادی تا سربلند به مقصد برسیم.

همیشه دلگرممان کردی
تا جاده‏های پرپیچ و خم زندگی را
با امیدواری طی کنیم.

حالا که باغچه زیبایت به بار نشسته، بخند؛
بخند مثل همیشه،
تا ما همه خستگی راه را فراموش کنیم.

بخند، زیبا بخند!
بهار جاودانه گل‏هایی که تو پرورش دادی
مبارک باغبان؛ خسته نباشی!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

وقتی به کلاس قدم می گذارد،

بهار با نسیم نفس هایش می شکفد و گل و لبخند و زمزمه،

فضا را پر می کند. با او آسمان می بارد،

چشمه می جوشد،

نسیم می وزد و آفتاب سفره مهربان خویش را می گشاید.

از خانه تا مدرسه، با هر گام، بهشت نزدیک تر می شود.

نگاهش خانه مهربانی است و قلبش مهربان تر از آب.

دل ها را به طراوت و پاکی و پاکیزگی می خواند.

دست های گرم و صمیمی اش، مشق عشق می نویسد.

سرانگشت او افق های روشن فردا را نشان می دهد واشاراتش،

آن سوی پرده های خاک و ملکوت پاک خدا را.

وسعت شفاف قلب ها، قلمرو اوست و کشتزار جان دانش آموزان تفرّجگاه خرمی او.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سخنانی ارزشمند از معصومين عليهم السلام در توصیف ارزش علم

* از پرتو اندیشه ، تیرگی های امور روشن می شود .
" حضرت علی (ع) "

* ارزش هر کس به اندازه ی میزان فضل و دانش اوست .
" حضرت علی (ع) "

* مرا بر داشتن نیت شایسته،گفتار پسندیده و کار درخور تحسین یاری کن . " امام سجاد (ع) "

* اگر صمیمانه هم تلاش کرده باشید ، شکست اسباب خجالت نیست .
" حضرت زهرا (س) "

* زندگی عبارت است از فکر صحیح ، عمل و کار و کوشش صحیح .
" امام حسین (ع) "